zoals bij de meeste niet-polaire lipiden het geval was, zijn de structuren van polaire lipiden gebaseerd op condensatie van vetzuren met glycerol. Het belangrijkste verschil is dat slechts twee van de drie OH – groepen op glycerol betrokken zijn. De derde wordt gecombineerd met een zeer polair molecuul:
waarin X een aantal functionele groepen kan zijn, zoals choline, glycerol, ethanolamine en serine, het voorbeeld dat we hebben gegeven. Dit geeft een structuur waar er een zeer polaire kopgroep, met twee langere, apolaire vetzuurketens staarten. Deze structuur wordt vaak veralgemeend in een cartoonvorm die ook wordt weergegeven in Figuur \(\Paginindex{1}\).
in zekere zin lijken de polaire lipiden op de anionen van vetzuren, alleen nog meer. Ze bevatten twee hydrofobe koolwaterstofstaarten en een kop die verschillende elektrisch geladen plaatsen kan hebben., Zoals in het geval van zeep en detergent molecules, neigen de staarten van polaire lipiden om water en andere polaire substanties te vermijden, maar de hoofden zijn vrij compatibel met dergelijke omgevingen.
de polaire lipiden worden meestal gevonden Als componenten van celwanden en andere membranen. Bijna alle hypothesen met betrekking tot membraanstructuur nemen als fundamenteel bestanddeel een lipide-bilaag (figuur \(\Paginindex{2}\) )., Bilagen gemaakt in het laboratorium hebben veel eigenschappen gemeen met membranen. De ionen zoals Na+, K+, en Cl-kunnen niet door hen overgaan, maar de watermolecules kunnen. De koolwaterstofkern van zo ‘ n dubbellaag moet een grote elektrische weerstand hebben, net als een membraan. Bepaalde dragermoleculen kunnen K+ en andere ionen over een dubbellaag vervoeren, blijkbaar door een hydrofobe mantel om hen heen te wikkelen om hun ladingen te verhullen. Membraanproteã nen in een dubbellaag staan ook voor vervoer van ionen en andere molecules over de dubbellaag toe die anders niet konden kruisen.