Inleiding
significante verbeteringen in het diagnostische vermogen en de beschikbaarheid van niet-invasieve cardiale beeldvormingstechnieken, naast aanwijzingen voor mogelijke schade geassocieerd met pulmonale arteriële (PA) katheterisatie bij patiënten in kritieke zorg, hebben de afgelopen jaren geleid tot een afname van de catheterisatie van het rechterhart (RHC).,1 RHC blijft echter een belangrijk hulpmiddel in het diagnostische arsenaal van een cardioloog, dat directe hemodynamische gegevens levert die kunnen worden gebruikt om de cardiale output (CO) te bepalen, intracardiale shunts en klepdisfunctie te evalueren. Het is de gouden standaard methode voor het diagnosticeren van pulmonale hypertensie (PH) en een essentieel onderdeel in de evaluatie van patiënten voorafgaand aan hart-en/of longtransplantatie.2, 3 RHC kan ook worden gebruikt om de hemodynamische effecten van behandelingen direct te beoordelen en biedt een ingangsroute voor intracardiac biopsie., De European Society of Cardiology (ESC) core curriculum 2013 stelt dat stagiairs de vaardigheden moeten bezitten om ‘rechterhartkatheterisatie uit te voeren in het katheterisatielaboratorium en aan het bed, en hartoutput, intravasculaire druk en zuurstofverzadiging te meten’.4
Dit artikel behandelt de geschiedenis van RHC, het uitvoeren van een volledige rechterhartstudie en een overzicht van de huidige plaats ervan als diagnostisch hulpmiddel in een reeks cardiovasculaire aandoeningen.