de alternatieve geschiedenis van Los Angeles is geschreven in rap. Sinds de opkomst van NWA in de late jaren 1980 met Ice Cube, Eazy-E en Dr Dre, en Death Row Records in de jaren 1990 met Snoop Dogg, Tupac en Tha Dogg Pound, rap is al lang het instrument gebruikt om de gemarginaliseerde verhalen en levens uit Amerika ‘ s westkust uit te snijden.,Kendrick Lamar is in veel opzichten de erfgenaam van die mantel, met behulp van de stad Compton en bredere LA als een canvas voor vier adembenemende albums die hebben, in het proces, zag hem klimmen tot een van ‘ s werelds meest geprezen muzikanten. Zijn verhalen over Amerikaanse honger en verlangen en zijn vaardigheid in het combineren van verschroeiende rap en harmonische melodie hebben zijn liedjes zien resoneren in gemeenschappen ver buiten de zijne.,met een vijfde album waarvan bekend wordt dat het in de maak is, staat Lamar op het punt nieuwe wegen in te slaan en gaat hij in gesprek over zijn plaats, niet alleen bij de beste MC ‘ s van dit tijdperk, maar naast Jay-Z, Nas, Tupac, Biggie en meer, als een van de grootste ooit in de kunstvorm. Hieronder staan negen nummers die laten zien waarom.,
‘Ronald Reagan Era’ (uit sectie 80)
over een bijna filmisch Tae Beast instrumentaal dat pulseert met peinzende snaren en een aangrijpende bas, gebruikt Kendrick “Ronald Reagan Era” om een beeld te casten van een LA in anarchie, van chaotische buurten die worden overspoeld met sirenes, verloren zaken en verloren kinderen.
zij zijn de Voorwaarden, zoals hij zo expliciet details, die een generatie geboren., Lamar, geboren in 1987, is een kind uit het Reagan-tijdperk, onder de jongeren die in de binnensteden zijn opgegroeid en die de eerste stappen zetten in gemeenschappen die zijn verwoest door de crack-cocaïneepidemie en de achtervolgende oorlog tegen drugs die wijken als Compton tot stof zouden laten afbrokkelen.in de kern is “Ronald Reagan Era” een liefdesbrief aan die verloren kinderen, die voortkwamen uit de as van een donkere periode in de Amerikaanse geschiedenis., Genomen van zijn debuutalbum, sectie 80, “Ronald Reagan Era” was een vroeg inzicht in zijn vermogen om zijn leven en omgeving te contextualiseren en ingesloten de verschuivende cadensen en reflectieve blik die hem hebben zien bloeien in de gerespecteerde MC hij is vandaag. Het speelt zich uit als een ontroerend portret, een lofrede van soorten aan degenen die terug getrokken en achtergelaten te midden van de sociale versplintering en disfunctie.,
‘Sing About Me, I’ m Dying Of Thirst ‘ (van Good Kid, MAAD City)
tweede album Good Kid, MAAD City was de plek waar Lamar voor het eerst een grote aantrekkingskracht vond. Het verslag is een intense, heldere biografische weergave van een dag in Compton. Via 12 tracks volgen we hem door de gevaren, genoegens, trauma ‘ s en problemen die zijn tienerjaren in de stad begeleidden en luisteren we verder terwijl hij graaft op verlies, verdriet en verlangen in de schaduwen van de stad der engelen.,”Sing About Me, I ‘m Dying of Thirst”, het tiende nummer van het album, is een viscerale blik op het leven in de donkere hoeken van Compton en ziet hem persoonlijke verhalen delen van vrienden en bewoners die hij ooit kende, mensen die vochten met traumatische ervaringen, die leefden en stierven met littekens van het verdriet van bende schietpartijen en tienerprostitutie.
twaalf minuten lang, het is de eerste helft die is gewijd aan deze ware verhalen., Het eerste vers werpt de luisteraars terug naar een scène uit Lamars kindertijd, waar hij, na getuige te zijn geweest van de moord op een beste vriend, vertelt vanuit het perspectief van de oudere broer van het slachtoffer. “Je rende naar buiten toen je mijn broer om hulp hoorde roepen,” zegt de broer en dan bedankt Lamar voor het wiegen van zijn broer terwijl hij zijn laatste ademhalingen nam.
“And if I die before your album drop, I hope…” he says, before geweerschoten cut his message short. Het is een abrupte fade To black voor een andere vriend die Lamar zag sterven jong en bang in Compton., Het gesprek was echt, onthulde hij later in een interview, en beide broers overleden voordat het album werd uitgebracht. Ze zijn voorbeelden van de verhalen van verdriet en spijt, de gedempte schreeuwen die nooit hun weg uit hun stad, maar zal nu eeuwig leven op de tonen van goede jongen, MAAD City.
‘Money Trees’ (From Good Kid, MAAD City)
“Dreams of living life like rappers do,” lamar slurpt over “Money Trees”, een ander opvallend moment van Good Kid, MAAD City., Op een album vereerd als een van de beste rap platen van zijn Tijdperk, “Money Trees” is een van de kroonjuwelen. Gewapend met een stellaire vers van TDE stablemate Jay Rock, het lied is een bredere blik op de meedogenloze achtervolging van de Amerikaanse droom. Met de productie van DJ Dahi documenteert Lamar de vage fantasieën die hij en zijn vrienden hadden toen ze opgroeiden over een leven buiten de grenzen van hun buurt.gedurende de hele tijd kijken Lamar en Jay Rock heen en weer tussen de gevaren van armoede en de directe beloningen, maar toch hoge risico ‘ s van het leven op straat., De onderstroom die zijn tij trekt is het niet aflatende verlangen naar inkomen, de honger om verder te gaan dan hun omstandigheden, een ijver die, wanneer verkeerd gericht, het soort roekeloze geest kan bevorderen dat jonge mannen hun leven en vrijheid riskeert.terwijl ze thuisinvasies en een droom van geldbomen afwegen om hun financiële druk te verspreiden, glinsteren de Luchtspiegeling en fantasieën van vergezochte rap dromen vaag in de verte. “Parkeer de auto, dan beginnen we te rijmen, ya bish,” zegt hij, ” het enige wat we hadden om onze geest te bevrijden. Bevries dat vers dan als we dollartekens zien.,”
‘Untitled 02 / 06.23.2014’ (From Untitled Unmastered)
de nauwgezette aard van Kendrick Lamar albums betekent dat we zelden van Hem horen buiten deze grenzen, los van het mooie verhaal dat via zijn platen wordt gevoed. Cue Untitled Unmastered, een ruw compilatiealbum dat acht niet eerder uitgebrachte demo ‘ s van de To Pimp A Butterfly opnamesessies verzamelt.
tweede nummer “Untitled 02 / 06.23.2014” verwijst naar de magie die plaatsvond tijdens die sessies., We horen hem flossen en stunt met trap cadences over een instrumentaal dat kreunende doomsday drums en gearceerde hoorns en toetsen weeft tot een grommende achtergrond.
Rookvrij, horen we hem trachten te verzoenen terugkerende thema ‘ s van dit hoofdstuk op zijn reis, herkauwen op de extreme slinger zijn leven schommels op, de rijkdom en materialisme dat gaat met roem en succes en hoe dat in balans is met de grimmige realiteit nog steeds geconfronteerd met zijn vrienden en familie die nog steeds navigeren door het leven in de wijk kwam hij., We horen een man verscheurd, genietend van de buit van zijn gaven en toch worstelen met de voorwaarden die hij overwon om ze te bereiken.
‘Alright’ (From To Pimp A Butterfly)
in 2015 bracht lamar, na de bijval en onderscheidingen van Good Kid, MAAD City, een langverwachte vervolg uit. Terwijl veel luisteraars hunkerden naar de gutturale, lange kronkelende raps van het vorige album, was Lamar klaar om een nieuwe richting in te slaan.
om een vlinder te pimpen werden nieuwe thema ‘ s en nieuwe geluiden gepresenteerd., Het was een uitgebreide blik op ras en klasse in Amerika, evenals de openhartige journaling van zijn eigen interne gevechten met depressie en zijn wankelende geestelijke gezondheid. De albumhoes toont een krachtige foto van Lamar en zijn jeugdvrienden gepost op het gazon van het Witte Huis, blote borst met biljetten en alcoholflessen in hun vingers. Aan hun voeten ligt een rechter uitgestrekt over de vloer, ogen doorgestreept en vermoedelijk dood, hamer losjes in zijn vingers gehouden. De boodschap was duidelijk: het was een portret van verzet en empowerment voor degenen die het land had achtergelaten.,
die toon van bevrijding is vastgelegd op” Alright”, een anthemic rallying call die een symbool werd voor zwart protest over de hele wereld. Hij zuivert de persoonlijke en generatietrauma ‘ s die zwarte gemeenschappen krijgen door politiegeweld en systemisch racisme en vindt een vastberaden optimisme in een toekomst die helderder is dan het huidige moment.
toen hij optrad op de 58e Grammy ‘ s kwam hij op het podium schuifelend in een kettingbende vanuit een gevangeniscel, ledematen gebonden. Het was een memo aan the world watching, een presentatie van de omstandigheden toegebracht aan Afro-Amerikaanse gemeenschappen verleden en heden.,maar het nummer werd echt geplaatst in de erfenis van een generatie na de protesten tegen politiegeweld die opdoken in 2014, na de moord op Mike Brown in Ferguson een jaar voordat het nummer werd uitgebracht, en de daaropvolgende jaren zegevierde met de moord op nog meer zwarte Amerikanen door de handen van de politie. Wanneer er zwarte protesten op straat komen, zoals ze in 2020 hebben gedaan met de moord op George Floyd, is “Alright” vaak het volkslied dat troost geeft aan de gefrustreerde en door verdriet getroffen mensen., Het is een strijdkreet voor een generatie uitgeput door politiegeweld, die, in “Alright”, een volkslied voor vrijheid hebben gevonden om hun mars te leiden.
‘That Part (Remix)’ (From Blank Face LP)
Er is geen Kendrick Lamar zonder Black Hippy. De LA-groep, bestaande uit Ab-Soul, Jay Rock, Schoolboy Q en Lamar, ontstond samen onder de paraplu van de TDE aan het einde van het eerste decennium van het millennium. Ze sliepen op banken en volgden elkaar op de weg terwijl ze de rap droom achtervolgden.,
nu, in 2020, hebben ze elkaar aangespoord tot bloeiende rap carrières en hoewel er nooit een volledig Black Hippy album is verschenen, komen ze regelmatig samen op remixes en off-the-cuff posse cuts. De “That Part” remix van Schoolboy Q ‘ S Blank Face LP ziet de groep instinctief in stap, gooien verzen over een sinistere productie.we horen Lamar los laten, vrij-versing in een bijna stroom van bewustzijn voordat hij de bal naar Ab-Soul gooit. Het is een ritme waar we hem zelden in horen, schurend en bevrijd.,
‘I’ (From To Pimp A Butterfly)
terwijl “Alright” een uitdagende schittering naar de wereld was, was “I” diep geworteld in het interne. De albumversie en de officiële single verschillen enigszins. Maar beide delen een geest van funk die leeft in hun roots, met een sample van “That Lady” van de Isley Brothers ingekapseld in hun stengels. Het is een consistent thema op een album dat zwaar beïnvloed wordt door de culturele klanken en genres van zwart Amerika.
in beide versies dient ” I ” een soortgelijk doel., Het nummer is een half-rap, half-gezongen harmonie over zelfliefde, is bekleed met diepgewortelde uitbarstingen van extase en geeft een vluchtig gevoel van opluchting van de beklijvende persoonlijke demonen en gevechten met depressie die Lamar gedurende het hele album verlicht.
als een plaat, het is een van zijn meest krachtige tot nu toe, een universeel lied van lof voor iedereen die hebben geworsteld., Terwijl hij al werd beschouwd als een nieuwe legende onder raps fans,” ik ” vestigde hem als iets meer, duwde hem in de zeldzame lucht van kunstenaars wiens muziek genre overstijgt, wiens kunst wordt emblemen van de bevrijding die we zoeken uit dit universele lijden.
‘teint’ (van naar Pimp A Butterfly)
“teint” ziet lamar colourisme aanpakken., In een openhartige discussie over vooroordeel door schaduw, horen we hem spreken over de onwetende idealen die hij als tiener geërfd, hoe: “ik vroeger zo verkeerd door verschillende tinten van gezichten,” en hoe hij langzaam is gekomen om die interne minachting op te lossen, liefdevolle zwart in elke schaduw het lijkt.
Het is een gedurfde en eerlijke weergave van de slepende constructies die vandaag de dag nog steeds het kleurisme voeden. Om de dialoog af te ronden en de intenties van de nummers te verdiepen, bevat “teint” een gastversiering van Rapsody., De Carolina MC stapt naar voren en biedt een persoonlijke herinnering aan haar eigen worstelingen met zelfbeeld, zachtjes ventilerend op hoe de stigma ‘ s rond het colourisme getemperd met haar eigen persoonlijke vertrouwen en gevoel van zelf. “Twaalf jaar oud, denkend’ mijn schaduw te donker, “rapt ze,” ik hou van mezelf, Ik heb niet langer Cupido nodig.”
“teint” in its beauty is a statement of love, a journey to finding comfort in black skin ongeacht de kleur.,
‘ Duckworth ‘(van Damn)
Er is een lore die de verhalen-led songs bevat in Kendrick Lamar albums. Van “Keisha’ s Song (Her Pain)” op sectie 80 tot de oprechte perspectieven gedeeld op “Sing About Me, I ‘m Dying Of Thirst”, is er nu een schreeuw over welke dagboekpagina ‘ s Lamar tot leven zal brengen.
“Duckworth”, van het vierde studioalbum Damn, voegt nog een spannend hoofdstuk toe aan die catalogus., Leunend op de technieken van “Sing About Me, I ‘m Dying Of Thirst”, duiken we in de jaren 1990 Compton en horen we over de toevallige en bijna tragische ontmoeting van zijn vader, “Ducky”, en Lamar ‘ s toekomstige label baas, Top Dawg. Zoals het verhaal gaat, werkte Ducky aan de kassa ‘ s bij een KFC toen deze het gebouw bestormde tijdens een gewapende overval.
hoewel de toevallige ontmoeting verbijsterend is, zijn het de achtergrondverhalen van beide karakters die in de hele reeks worden beschreven, die “Duckworth” uit elkaar zetten. We vinden Lamar op zijn poëtische best, wat illustreert hoe beiden zich die middag in het fastfoodrestaurant bevonden., We komen te weten over Top Dawg, de oudste van zeven kinderen met een moeder die verslaafd is aan crack. Om de familie te voeden, begon hij de producten te verkopen toen hij 15 was. Terwijl Ducky Southside Chicago had achtergelaten om een beter leven na te jagen, marooning in Compton met een vrouw en een jonge zoon (Lamar), die het echtpaar droomde zou op een dag naar de universiteit.het vermogen van Lamar om onder de huid van zijn gemeenschap rond te zwerven is een supermacht. Dit zijn de genuanceerde details die achter levens liggen die vaak verloren gaan in statistieken., Op “Duckworth” en verder, is hij in staat om licht te werpen, zonder oordeel, op de complexe levensverhalen die zich ontvouwen in zijn hoek van LA.
op de laatste regel zien we dat hij rekening houdt met de kleine details die zijn eigen lot hebben bepaald. “Wie dacht dat de grootste rapper van toeval zou zijn? Want als Anthony Ducky vermoordde, zou Top Dawg het leven kunnen dienen, terwijl ik opgroeide zonder vader en stierf in een vuurgevecht,” zegt hij, terwijl het album begint te vervagen naar zwart.,Kendrick Lamar ‘ S London show was een emotioneel moment voor de artiest White people: this is what you need to do we hebben jarenlang zwarte mensen zien sterven op het internet-zal de dood van George Floyd iets veranderen?