President van de Wereldbank
McNamara was 13 jaar president van de Wereldbank, van 1968 tot 1981. Onder zijn leiding werd de bank ‘ s werelds grootste en belangrijkste enige bron van internationale ontwikkelingshulp. Toen McNamara aan de macht kwam, leende de bank ongeveer $1 miljard per dag; in 1980 was dat cijfer gegroeid tot $12 miljard. Tijdens zijn laatste jaar met de instelling was het toezicht op meer dan 1.600 projecten met een totale waarde van ongeveer $100 miljard in meer dan 100 ontwikkelingslanden., In zijn laatste toespraak tot de Raad van gouverneurs van de Wereldbank zei McNamara dat het meest fundamentele probleem waarmee de wereld wordt geconfronteerd de aanhoudende wijdverbreide armoede is. “Deze Wereldbank—geboren uit de ruïnes van de Tweede Wereldoorlog—is uitgegroeid tot een van’ s werelds meest constructieve instrumenten van menselijke aspiratie en vooruitgang, ” McNamara riep uit. “En toch is het nog maar net begonnen om zijn volledige potentieel te ontwikkelen.,na zijn pensionering bij de Wereldbank in 1981 bleef McNamara schrijven en spreken over een breed scala aan publieke kwesties, waaronder armoede in de wereld, ontwikkelingsstrategieën, nucleair beleid en Zuid-Afrika. Hij diende ook in een aantal corporate en andere besturen, waaronder Royal Dutch Petroleum, de Washington Post, Trans World Airlines, Corning Glass Works, Bank of America, de Ford Foundation, de Brookings Institution en het California Institute of Technology.na het verlaten van de Wereldbank werd McNamara een groot criticus van kernwapens. Hij betoogde dat de VS, en Sovjet ambtenaren zouden elk “een nucleair arsenaal moeten onderhouden dat krachtig genoeg is om iemand anders te ontmoedigen om kernwapens te gebruiken” en dat “kernwapens geen enkel militair doel hebben dan iemands tegenstander ervan af te schrikken.tijdens de jaren 80 besteedde McNamara veel van zijn tijd aan het schrijven van boeken en artikelen waarin hij zijn standpunt uiteenzette over proliferatie van kernwapens, wapenbeheersing, uitgebreide testverboden, beperking van antiballistische raketten., Hij stelde ook voor om “nieuwe gedragsregels” op te stellen die beide partijen de kans zouden kunnen geven om hun eigen agenda door middel van diplomatie na te streven in plaats van dreiging of gebruik van geweld. Hij stelde voor dat de strijdkrachten van beide partijen worden geherstructureerd om defensief te zijn en in aantal te verminderen; dat ze zich onthouden van betrokkenheid bij regionale conflicten; en dat ze samenwerken om regionale en mondiale problemen vreedzaam op te lossen.,in 1995 bracht McNamara een nieuw boek uit in Retrospect: the Tragedy and Lessons of Vietnam, waarin hij onthult dat hij loog tegen het Congres en het Amerikaanse volk over de oorzaken van de Amerikaanse betrokkenheid bij de Vietnamoorlog. McNamara, hoewel hij zichzelf niet helemaal de schuld geeft, geeft toe dat zijn misverstand over Vietnam en de Aziatische politiek bijna 60.000 Amerikaanse levens kostte. Veel critici vinden dat het boek een egoïstische manier is voor McNamara om zijn eigen schuld te sussen over zijn verkeerd omgaan met de feiten tijdens de eerste jaren van de oorlog., David Halberstam, auteur van The Best and the Brightest gelooft niet dat McNamara begrijpt wat hij deed en verklaarde: “het boek is oppervlakkig en diep onoprecht. Dat hij zegt ‘We konden geen informatie krijgen’ grenst aan een misdrijf, omdat hij de schepper was van de leugenmachine die hem die informatie gaf. Het punt was om een gebrekkig beleid er beter uit te laten zien.”