choć nie jest tak rzadki w literaturze Symfonicznej jak ostrzejsze klawisze, przykłady symfonii A-dur nie są tak liczne jak dla D-dur czy G-dur. 7 Symfonia Beethovena, 6 Symfonia Brucknera i 4 Symfonia Mendelssohna stanowią niemal kompletną listę Symfonii w tym kluczu epoki romantyzmu. Koncert klarnetowy i kwintet klarnetowy Mozarta są zarówno A-dur, jak i jego 23. Koncert fortepianowy i ogólnie Mozart częściej używał klarnetów A-dur niż w jakimkolwiek innym tonacji oprócz Es-dur., Co więcej, kulminacyjna część koncertu skrzypcowego Czajkowskiego jest również A-dur.
klucz A-dur występuje często w muzyce kameralnej i innych utworach smyczkowych, preferujących ostre klawisze. Kwintet pstrągowy Franza Schuberta i Kwintet fortepianowy Antonína Dvořáka A-dur. Johannes Brahms, César Franck i Gabriel Fauré napisali Sonaty skrzypcowe A-dur. W związku z Sonatą Kreutzera Beethovena Peter Cropper powiedział, że A-dur ” jest najpełniej brzmiącym kluczem do skrzypiec.,”
według Christiana Friedricha Daniela Schubarta, major jest kluczem odpowiednim do ” deklaracji niewinnej miłości, … nadzieja na ponowne ujrzenie ukochanego podczas rozstania; młodzieńcza radość i zaufanie do Boga.”
w przypadku utworów orkiestrowych A-dur kotły są zazwyczaj ustawione na a i E w odległości piątej, a nie czwartej, jak w przypadku większości innych klawiszy. Hector Berlioz narzekał na zwyczaj z jego czasów, w którym kotły strojone do A i E o piątej od siebie były notowane C i G o czwartej od siebie, zwyczaj, który przetrwał tak późno, jak muzyka Franza Berwalda.