L 'étranger
jego pierwsza powieść, l' étranger (nieznajomy), opublikowana w 1942 roku, skupia się na negatywnym aspekcie człowieka. Motyw powieści uosabia tytułowy „nieznajomy”, Młody Urzędnik zwany Meursault, który jest zarówno narratorem, jak i bohaterem. Meursault jest obcy wszystkim oczekiwanym ludzkim emocjom. Jest człowiekiem lunatykującym przez życie., Kryzys powieści rozgrywa się na plaży, kiedy Meursault, uwikłany w kłótnię nie o swoją przyczynę, strzela do Araba. Druga część powieści opowiada o jego procesie o morderstwo i skazaniu na śmierć, co rozumie równie dobrze, jak dlaczego zabił Araba. Meursault jest absolutnie szczery w opisywaniu swoich uczuć i to właśnie ta szczerość czyni go „obcym” na świecie i zapewnia werdykt winnego. Całkowita sytuacja symbolizuje absurdalną naturę życia, a efekt ten zwiększa celowo płaski i bezbarwny styl książki.,
nie mogąc znaleźć pracy we Francji podczas II wojny światowej (1939-45; wojna, w której Wielka Brytania, Francja, Związek Radziecki i Stany Zjednoczone walczyły z Niemcami, Włochami i Japonią), ponieważ Niemcy zaatakowały i okupowały Francję, Camus powrócił do Algierii w 1941 roku i ukończył swoją kolejną książkę, le Mythe de Sisyphe (mit Syzyfa), również opublikowaną w 1942 roku. Jest to filozoficzny esej na temat natury bezsensowności życia, który ukazuje mityczną postać Syzyfa, który jest skazany na wieczność, aby toczyć ciężką skałę w górę, tylko po to, aby znów się toczyć., Syzyf staje się symbolem ludzkości i w swoich ciągłych wysiłkach osiąga pewne smutne zwycięstwo.
w 1942 roku Camus, po powrocie do Francji, dołączył do grupy Ruchu Oporu i zajmował się dziennikarstwem podziemnym aż do wyzwolenia w 1944 roku, kiedy to został przez trzy lata redaktorem dawnej Gazety Ruchu Oporu „walka”. Również w tym okresie wystawiono jego dwie pierwsze sztuki: Le Malentendu (krzyż) w 1944 i Caligula w 1945. Tu znowu głównym tematem jest bezsens życia i ostateczność śmierci. To właśnie w playwritingu Camus czuł się najbardziej udany.,
w 1947 roku Camus opublikował swoją drugą powieść, la Peste (zaraza). Tutaj Camus skupia się na pozytywnej stronie człowieka. Opisując fikcyjny atak dżumy (wysoce zaraźliwy wybuch choroby, który powoduje wiele zgonów) w algierskim mieście Oran, ponownie podejmuje temat absurdu, reprezentowanego przez bezsensowne i całkowicie niezaspokojone cierpienie i śmierć spowodowane przez dżumę. Ale teraz Temat buntu jest mocno rozwinięty. Człowiek nie może zaakceptować tego cierpienia bez walki. Narrator, Dr., Rieux wyjaśnia swój ideał „uczciwości” —zachowując swoją siłę charakteru, walcząc jak najlepiej, nawet jeśli bezskutecznie, z wybuchem choroby. Na jednym poziomie powieść może być traktowana jako fikcyjne przedstawienie niemieckiej okupacji Francji. Ma również szerszy urok, jako symbol walki ze złem i cierpieniem, głównego problemu moralnego ludzkiego doświadczenia.