zaproponowany przez Alexandra Hamiltona Bank Stanów Zjednoczonych został założony w 1791 roku, aby służyć jako repozytorium funduszy federalnych i jako agent fiskalny rządu. Chociaż był dobrze zarządzany i opłacalny, krytycy zarzucali, że ostrożność fiskalna Pierwszego Banku ograniczała rozwój gospodarczy, a jego statut nie został odnowiony w 1811 roku. Drugi Bank powstał pięć lat później, wywołując kolejne kontrowersje, pomimo poparcia przez Sąd Najwyższy USA dla jego władzy., Prezydent Andrew Jackson usunął wszystkie fundusze federalne z banku po jego reelekcji w 1832 roku i przestał działać jako instytucja Narodowa po wygaśnięciu jego statutu w 1836 roku.
Bank Stanów Zjednoczonych został założony w 1791 roku, aby służyć jako repozytorium funduszy federalnych i jako agent fiskalny rządu. Początkowo zaproponowany przez Alexandra Hamiltona, Pierwszy Bank otrzymał 20-letnią kartę przez Kongres, pomimo sprzeciwu Jeffersończyków, dla których reprezentował dominację merkantylną nad interesami agrarnymi i niekonstytucyjne wykorzystanie władzy federalnej., Bank, z siedzibą w Filadelfii z oddziałami w ośmiu miastach, prowadził ogólną działalność handlową, a także działał na rzecz rządu. Był zarówno dobrze zarządzany, jak i dochodowy, ale zdobył wrogość przedsiębiorców i banków państwowych, którzy twierdzili, że jego ostrożność fiskalna ogranicza rozwój gospodarczy. Inni byli zaniepokojeni faktem, że dwie trzecie akcji banku było w posiadaniu brytyjskich interesów. Krytycy Ci, współpracując z agrarnymi przeciwnikami banku, zdołali zapobiec odnowieniu karty w 1811 roku, a Pierwszy Bank przestał działać.,
wkrótce jednak problemy związane z finansowaniem wojny 1812 doprowadziły do ożywienia zainteresowania Bankiem Centralnym, a w 1816 roku powstał drugi Bank Stanów Zjednoczonych, pełniący funkcje bardzo podobne do pierwszego. Pierwsze lata istnienia Drugiego Banku były trudne i wielu uważało, że jego niegospodarność przyczyniła się do paniki z 1819 roku. Powszechne niezadowolenie doprowadziło do starań kilku państw o ograniczenie działalności banku, ale w McCulloch v., Maryland (1819), Sąd Najwyższy orzekł, że Konstytucja przyznała Kongresowi domniemane uprawnienia do utworzenia banku centralnego i że Stany nie mogą prawnie ograniczać tej władzy.
decyzja ta nie rozstrzygnęła jednak kontrowersji. Banki państwowe i zachodni przedsiębiorcy nadal krytykowali Bank jako instrument kontroli Federalnej i wschodnich interesów handlowych. W 1832 roku Senator Henry Clay, wieloletni zwolennik Banku, kandydował na prezydenta przeciwko Andrew Jacksonowi, który ubiegał się o reelekcję., Clay przekonał prezesa Banku, Nicholasa Biddle ' a, aby złożył wcześniej wniosek o ponowne naładowanie baterii, wprowadzając tym samym problem do kampanii. Kongres zatwierdził odnowienie, ale Jackson (który nie ufał banksowi) zawetował to, prowadził kampanię w tej sprawie i przyjął swoje zwycięstwo wyborcze jako mandat do działania. Począwszy od 1833 r. usunął wszystkie fundusze federalne z banku. Po wygaśnięciu jego statutu w 1836 roku drugi Bank zakończył działalność jako instytucja Narodowa. Został on ponownie ustanowiony jako bank komercyjny na mocy prawa Pensylwanii, gdzie kontynuował działalność aż do jego upadku w 1841 roku.