Bitwa o Iwo Jimę

Bitwa o Iwo Jimę

Iwo Jima znajduje się około 1220 km od Tokio. Jest to mała wyspa o powierzchni około 8 mil kwadratowych (20 km kwadratowych) i rozpiętości około 5 mil (8 km) długości. Wyspa wulkaniczna, Iwo Jima jest usiana setkami jaskiń i pokryta wulkanicznym piaskiem i popiołem. Na południowo-zachodnim krańcu wyspy znajduje się Góra Suribachi, w dużej mierze uśpiony wulkan, który zapewnia rozległy widok na większość Wyspy. Dwie plaże flankują północno-zachodnią i południowo-wschodnią część zachodniego sektora., W czasie amerykańskiej inwazji na wyspę znajdowały się dwa lotniska, Motoyama 1 i 2. Trzecie lotnisko na północy było niedokończone.

w maju 1944 roku premier Japonii Tōjō Hideki wysłał Gen. Kuribayashi Tadamichi do zorganizowania obrony Iwo Jima., Pomimo pozornej daremności oporu, Kuribayashi postanowił sprawić, by Stany Zjednoczone krwawiły za swoje zwycięstwo. Rozpoczął od zlecenia budowy sieci tuneli pod wyspą, aby zapewnić zarówno ochronę, jak i środki do obejścia linii wroga. Następnie kazał swoim żołnierzom wznieść setki bunkrów, blokad i dział dla pokrycia terenu, z których wiele było tak dobrze skonstruowanych, że tylko bezpośrednie trafienie pancernika mogło spowodować poważne uszkodzenia., Zamiast jednak mocno bronić wybrzeża, planował trzymać swoich żołnierzy w jaskiniach i tunelach, dopóki Amerykanie nie posuną się na tyle daleko w głąb lądu, by zostać zdziesiątkowani przez skoordynowany ogień piechoty i artylerii. W końcu, w oderwaniu od tradycyjnej japońskiej strategii obronnej, Kuribayashi wydał swoim ludziom surowe rozkazy, aby porzucić często samobójcze ataki banzai i zamiast tego zabić po 10 Amerykanów ze swoich kryjówek. W czasie, gdy siły amerykańskie rozpoczęły atak, garnizon Iwo Jima Kuribayashi powiększył się do około 21 000 żołnierzy.

Nimitz stworzył USA, Połączone siły ekspedycyjne Marynarki Wojennej i Marines w celu przeprowadzenia operacji Detachment. Do jego dyspozycji była armada składająca się z 11 okrętów wojennych, które miały za zadanie zmiękczyć japońską obronę trwającym bombardowaniem. Generał dywizji Harry Schmidt przejął dowództwo nad operacjami morskimi. Dowodził 3, 4 i 5 Dywizją Piechoty Morskiej, liczącą około 70 000 żołnierzy. USA, Wywiad donosił tylko o 13 000 Japońskich obrońców i doskonałych plażach do lądowania, więc planiści zdecydowali, że Marines wylądują na południowo-wschodniej plaży w siedmiu sekcjach (wymienionych z południowego zachodu na północny wschód): zielonej, czerwonej 1, Czerwonej 2, żółtej 1, żółtej 2, niebieskiej 1 i niebieskiej 2. 28 pułk w Green przeprawił się przez odcinek o długości 0,5 mili na drugą stronę Wyspy, aby odciąć się i ostatecznie zająć górę Suribachi. 27 Pułk na czerwonych 1 i 2 skierował się na północ za Motoyamę 1, którą zajął 23 Pułk na żółtych 1 i 2., 25 Pułk na niebieskich 1 i 2 ruszył na wschód, aby zabezpieczyć prawą flankę. Schmidt był przygotowany na Japońskie ataki banzai i spodziewał się, że Rój ciał przyspieszy proces inwazji, przewidując całkowitą kontrolę nad wyspą w ciągu nie więcej niż czterech dni.

przed lądowaniem swoich Marines na plażach, Schmidt zażądał, aby Marynarka bombardowała wyspę przez 10 kolejnych dni. Jego prośba została jednak odrzucona i przyznano mu zaledwie trzy dni z powodu napiętego harmonogramu Nimitza przed inwazją na Okinawę. Krótki okres ostrzału został zakłócony przez złą pogodę, a w połączeniu z dobrze chronioną obroną Wyspy, bombardowanie niewiele pomogło Japończykom., Około godziny 9: 00 rano 19 lutego 1945 roku Marines zaczęli lądować na plaży w odstępach czasowych. Byli zaskoczeni napotkaniem nasypów popiołu wulkanicznego o wysokości około 15 stóp (4.6 metrów). To, co miało być łatwym i metodycznym lądowaniem, szybko stało się zatłoczone, a Kuribayashi zmaksymalizował zamieszanie, kierując swoje oddziały i artylerię do ostrzału amerykańskich żołnierzy.

Schmidt sent in U.S., Jednostki Naval Construction Battalion (Seabees) z buldożerami w celu oczyszczenia części popiołu, a pod koniec tego dnia 28 Pułk skutecznie odizolował Suribachi od reszty wyspy. 21 lutego Kuribayashi wykonał atak kamikaze na okręty US Navy, poważnie uszkadzając kilka okrętów. Marines kontynuowali natarcie na lądzie i 23 lutego zabezpieczyli Suribachi. Marines dwukrotnie podnosili amerykańską flagę na szczycie Suribachi., Druga flaga została sfotografowana przez zdobywcę nagrody Pulitzera Joe Rosenthala z Associated Press, a jego fotografia stała się jednym z najbardziej znanych obrazów bojowych II Wojny Światowej.

23., 25. i 27. pułki zaczęły mierzyć swoje postępy w stoczniach., 23 Pułk zdołał zająć Motoyamę 1 do 24 lutego i Motoyamę 2 do 27 lutego, ale przejście przez ten punkt okazało się niezwykle trudne. Pierwsza główna Japońska linia obrony leżała poza polem siarki wypełnionym Sztuczną i naturalną obroną. Japońscy żołnierze za dnia atakowali Marines artylerią, a w nocy wślizgiwali się za tyły Stanów Zjednoczonych i podkładali miny wzdłuż dróg, aby zakłócić ruchy wroga., 27 lutego pułki Centralne, wzmocnione przez 21 pułk z 3 Dywizji morskiej, przeprowadziły zmasowany skoordynowany atak, który przełamał Centrum Linii japońskiej i następnego dnia przekroczył wzgórza przylegające do niedokończonego lotniska Motoyama 3. Jednak intensywne walki trwały na prawej flance w amfiteatrze, Turkey Knob i wzgórzu 382, wzniesieniu, które nazwano ” maszynką do mielenia mięsa.”Z pozycji obronnych Japończycy bezlitośnie ostrzeliwali Marines, a USA., żołnierze uciekali się do miotaczy ognia, aby wyeliminować każdego możliwego obrońcę, ale obszar pozostawał w impasie, nawet po tym, jak Marines zajęli maszynkę do mielenia mięsa 2 marca.

na północnym krańcu wyspy 28.Pułk walczył u boku żołnierzy 5. Dywizji o kontrolę wzgórz 362A i 362B, zajmując je z dużym trudem do 3 marca., Podobnie 21 Pułk zdołał zająć Wzgórze 362C w pobliżu północno-wschodniego brzegu wyspy, pozostawiając tylko niewielką, ale odporną grupę japońskich żołnierzy w tym sektorze, trzymających się w miejscu znanym jako kieszeń Cushmana. 8 marca Japoński kapitan marynarki Samaji Inouye poprowadził nocny atak banzai przeciwko rozkazom Kuribayashi w nadziei na zepchnięcie Amerykanów ze wzgórza. Jego atak okazał się jednak daremny, a zadane straty zapewniły Marines otwarcie. Do 10 marca wojska amerykańskie ostatecznie oczyściły amfiteatr i turecką gałkę z obrońców.,