Wesley Greene is garden historian for the Colonial Williamsburg Foundation. Ten artykuł jest zaadaptowany z jednego, który pierwotnie ukazał się jako „Black Locust: an All American Tree” w tłumaczeniu. &
jako najsilniejsze drewno w Ameryce Północnej, czarna szarańcza pomogła zbudować Jamestown i utwardziła marynarkę wojenną, która zdecydowała o wojnie w 1812 roku., Smak drzew ozdobnych zmienił się dość dramatycznie od czasu pierwszych nasadzeń ulicznych w Williamsburgu w Wirginii w 1730 roku.
katalpy, które układają się w zieleni pałacowej miasta, która była jednym z pierwszych przykładów miejskich nasadzeń ulicznych w brytyjskiej Ameryce Północnej, są dziś rzadko sadzone i są uważane przez większość ogrodników za niewiele więcej niż chwastów.
morwa papierowa, której skręcone pnie wywołują tak wiele komentarzy od odwiedzających, była jednym z pierwszych azjatyckich drzew wprowadzonych do uprawy jako drzewo ozdobne w Ameryce Północnej., John Clayton po raz pierwszy opisał morwę papierową w „Flora Virginica” (1762), a pod koniec wieku była częstym elementem krajobrazu plantacji Wirginii. Dziś prawie niemożliwe jest nawet znalezienie papierowej morwy na sprzedaż w przedszkolu.
topole tulipanowe (Liriodendron tulipifera), które znaleziono w domach wielu z XVIII-wiecznej Szlachty Wirginii, zostały zwrócone do lasów, z których pochodziły, rzadko sadzone w krajobrazach mieszkalnych, i topole Lombardii posadzone przez Thomasa Jeffersona wzdłuż Waszyngtonu.,’s Pennsylvania Avenue (zwany” Grand Avenue ” w czasie) w dużej mierze zniknął z amerykańskiego krajobrazu.
Czarna szarańcza we wczesnej Ameryce
spośród wszystkich drzew preferowanych przez naszych kolonialnych poprzedników, zarówno jako drzewo ozdobne, jak i użytkowe, czarna szarańcza (Robinia pseudoacacia) jest prawdopodobnie najbardziej znacząca. Po raz pierwszy wspomina o nim William Strachey, członek misji zaopatrzeniowej w Jamestown w 1609 roku ., W „the history of Travell into Virginia Britania” (1610) opisuje ją jako ” rodzaj niskiego drzewa, które przypomina dorsza jak groch, ale nic tak wielkiego: bierzemy yt ZA szarańczę.”
nazwa utknęła, ale ciekawe, co Strachey miał na myśli przez szarańczę. Drzewem szarańczy Europy jest szarańczyn (Ceratonia siliqua). Niektórzy uważają, że to drzewo, a nie owad, było pokarmem, który podtrzymywał Jana Chrzciciela na pustyni i dał mu wspólną nazwę chleba Świętego Jana.,
wątpliwe jest, aby Strachey kiedykolwiek widział szarańczę lub drzewo chleba świętojańskiego, ponieważ ta śródziemnomorska roślina nie będzie rosła w Anglii, ale mógł widzieć gałęzie chleba świętojańskiego przedstawione na znakach nad drzwiami Złotników, ponieważ duże, jednolite nasiona chleba świętojańskiego dostarczały oryginalnej wagi karata. Zarówno szarańcza czarna, jak i szarańcza są członkami wielkiej rodziny bobowatych (Fabaceae) lub grochu i mają podobne liście, co prawdopodobnie było źródłem zamieszania.,
botanicy zasugerowali, że czarna szarańcza jest jednym z niewielu przykładów drzewa eksportowanego przez amerykańskich Indian z gór na nadmorską równinę do użytku domowego, a zanim przybyli pierwsi koloniści, znaleźli je sadzone „przez mieszkania dzikusów” (Strachey, 1610).
Indianie amerykańscy używali szarańczy do formowania łuków. Użycie to zostało odnotowane w „The Natural History”(ok.,1730), przypisywany Williamowi Byrd II: „drzewo szarańczy jest bardzo proste, wysokie i dość grube drzewo, którego drewno jest najtwardsze na świecie i prawie nie może być złamane; dlatego dzicy zwykle robią z niego wszystkie swoje łuki.”Niektórzy historycy kwestionują autorstwo „The Natural History” i wskazali na paralele między tym dziełem a „History of North Carolina” Johna Lawsona (1714)., Chociaż Lawson był zaznajomiony z drzewem, jego opis był zupełnie inny: „szarańcza ze względu na trwałą pogodę jest wybierana do wszelkiego rodzaju dzieł, które są na nią narażone…mamy mało lub wcale tego drewna w Pampticough”, napisał.
ekstremalna odporność na gnicie jest chyba najbardziej znaną cechą czarnej szarańczy.to właśnie na słupach czarnej szarańczy powstały pierwsze budynki w Jamestown.,g Z Jamestown, Mark Catesby, autor „Natural history of Carolina, Florida and The Bahamas Islands” odwiedził miejsce pierwotnej osady i zapisał: „będąc zobowiązanym do biegania z całą ekspedycją takie małe domki, które mogłyby służyć im do mieszkania, aż mogliby znaleźć czas na zbudowanie większych i wygodniejszych, wznieśli każdy ze swoich małych szałasów na czterech tylko z tych drzew, rozbite w ziemię, aby podtrzymać cztery rogi; wiele z tych stanowisk stoi jeszcze, a nie tylko części pod ziemią, ale również te powyżej, nadal doskonale brzmiące.,”Czarna szarańcza jest najtrwalszym amerykańskim drewnem do kontaktu z ziemią i jest tym, co jest używane do ułożenia łóżek w ogrodzie kolonialnym w Williamsburgu.
pierwsza czarna szarańcza w Europie
rodzaj Robinia został nazwany na cześć Jeana Robina, paryskiego aptekarza mianowanego arborystą króla Henryka III, stanowisko, które zachował za czasów Henryka IV i Ludwika XIII., W 1597 roku Robin otrzymuje zlecenie, aby rozplanować ogród dla Wydziału Medycyny, który później stał się słynnym Jardin des Plantes w Paryżu.
szwedzki naukowiec Carl Linnaeus uznaje Robina za pierwszego Europejczyka, który zasadził czarną szarańczę w Europie.podając datę wprowadzenia 1601 roku. Linnaeus przemianował również szarańczę z Acacia Americana Robinia na obecną Robinię pseudoacacia, na cześć Robina. Oryginalne drzewo, kilkakrotnie przeszczepiane, żyło jeszcze w 1963 roku w ogrodach Museé d ' Histoire Naturelle w Paryżu.,
jednak to nie był Robin, który po raz pierwszy przyniósł czarną szarańczę do Europy. Nie wymienia go w swoim” Catalogus stirpium „(1601), nie wymienia go też jego syn Wespasien w swojej” Histoire des plantes ” (1620). Pierwsza francuska wzmianka o tym drzewie pochodzi z „Canadensium plantarum historia” Jacques-Philippe ' a Cornuta (1635), dużo po dacie, którą Linnaeus podał dla pierwotnego sadzenia.,
czarna szarańcza jest wymieniona jako „Locusta Virginiana arbor” w katalogu „Plantarum in Horto” (1634) opracowanym przez handlarzy — ogrodników ojca i syna, obaj o imieniu John, którzy byli botanikami i kolekcjonerami, przechowując swoje zbiory w Ark w Lambeth pod Londynem. John Parkinson opisał czarną szarańczę w ” Theatrum Botanicum „(1640) i napisał, że widział” bardzo wielkie drzewo o ponadprzeciętnej wysokości z mistrzem Tradescantem”, sugerując, że drzewo zostało posadzone nieco wcześniej.,
niezależnie od tego, kto pierwszy przywiózł drzewo do Europy, szybko staje się ulubionym drzewem ozdobnym ze względu na delikatne liście i duże białe, wisterialne kwiaty, które wytwarzają jeden z najsłodszych zapachów każdego drzewa Krajobrazowego.
w czasie, gdy czarna szarańcza była szeroko podziwiana w Europie, była równie popularna w Stanach Zjednoczonych. Virginian Landon Carter zapisuje w maju 1766 roku: „do tej pory moje drzewa szarańczy zakwitły w kwietniu, ale teraz ich liście zaczynają zacieniać drzewa zielenią.,”
czarna szarańcza jest również wyróżniona w Mount Vernon przez George 'a Washingtona, który zapisuje w sierpniu 1776 roku:” nie wystarczy sadzić drzew szarańczy na północnym końcu domu, dopóki nie zostanie ustawiona rama.”
jego popularność jako drzewa Krajobrazowego rośnie dopiero w XIX wieku. William Cobbett-angielski publicysta, pisarz, przedsiębiorca i wszechstronna postać historyczna-hodował czarną szarańczę na swojej farmie w Nowym Jorku w latach 1817-1819. Po powrocie do Anglii (po zniesławieniu Dr., Benjamin Rush za zabicie George 'a Washingtona z nadmiernym krwawieniem i oczyszczaniem), przyniósł ze sobą worki nasion szarańczy (a także zwłoki Thomasa Paine' a.
w Anglii Cobbett Promuje Sprzedaż ponad miliona tych drzew. Pod koniec 1946 roku A. L. Howard w swojej książce „Trees in Britain” zapisał: „dowody działalności Cobbetta są bardzo widoczne w ogrodach wokół Londynu i wszystkich innych miastach w całej Wielkiej Brytanii.,”
w Wirginii Edwin Booth posadził gaj pamięci czarnej szarańczy na swojej plantacji Carter ' s Grove w 1881 roku, aby uczcić stulecie Yorktown. W 1892 roku Charles Sprague Sargent, pierwszy dyrektor Arnold Arboretum na Harvardzie, napisał w „The Silva of North America”: „żadne inne Północnoamerykańskie drzewo nie było tak powszechnie sadzone dla drewna i ozdoby w Stanach Zjednoczonych i Europie; i żaden mieszkaniec amerykańskiego lasu nie był przedmiotem tak obszernej literatury.,”
wartość ponad cenę
atrybuty tego drzewa są pozornie nieskończone — na przykład jego trwałość w ziemi i wspaniały zapach kwiatów, z których pszczoły wytwarzają doskonały miód. Ma najwyższą wytrzymałość wiązki spośród wszystkich drzew Ameryki Północnej i jest używany do stabilizacji zboczy podatnych na erozję i do odzyskiwania terenów górniczych., Utrzymuje azot w korzeniach, jest wyjątkowo odporny na zanieczyszczenia i z tego powodu został zasadzony wzdłuż linii kolejowych w Anglii. Korzenie mają słodki smak lukrecji, a sznur przyprawionej szarańczy ma taki sam potencjał Btu jak tona węgla antracytowego — najwyższa wartość paliwowa ze wszystkich amerykańskich drzew.
jest ironią, że to całkowicie Amerykańskie drzewo nosi wszystkie europejskie nazwy: „szarańcza”, a nie drzewo chleba świętojańskiego; Robinia, na pamiątkę Francuza; i nazwa gatunkowa pseudoacacia, lub „fałszywa akacja”, w porównaniu do innego Europejskiego drzewa z rodziny grochu.,
drzewo, które wygrało wojnę
A jednak możemy stwierdzić, że czarna szarańcza pomogła USA wygrać wojnę 1812 roku. Decydującą bitwę tej wojny stoczono nad jeziorem Champlain. We wrześniu. 11 listopada 1814 flota amerykańska dowodzona przez komodora Thomasa Macdonougha zaatakowała flotę brytyjską dowodzoną przez kapitana George 'a Downie' ego (zabitego w akcji)w Zatoce Plattsburg.
Amerykanie odnieśli decydujące zwycięstwo, zasadniczo powstrzymując siły inwazyjne, dowodzone przez Sir George ' a Prevosta., Prevost został odwołany do Anglii, aby stanąć przed sądem wojskowym za swoje czyny, ale zmarł przed zwołaniem procesu.
jedną z przyczyn klęski brytyjskiej marynarki wojennej było to, że angielskie okręty były budowane z gwoździ dębowych (dużych szpilek lub czopów, które trzymają drewniane elementy okrętu razem), podczas gdy amerykańskie okręty były budowane z gwoździ szarańczy. W rezultacie, gdy kule armatnie z amerykańskiej floty uderzyły na okręty brytyjskie, okręty te rozpadły się., Gdy jednak ostrzał brytyjskich okrętów uderzył w amerykańską flotę, ich okręty trzymały się razem — i z tego powodu przegrały bitwę w Zatoce Plattsburskiej.
już w następnym roku Brytyjczycy zaczęli importować tysiące gwoździ szarańczy, aby przebudować brytyjską Marynarkę Wojenną. Do 1820 roku tylko rynek Filadelfijski eksportował do Anglii od 50 000 do 100 000 gwoździ szarańczy rocznie. Ponieważ szarańcza nadal jest eksportowana, nawet po dziś dzień, niektórzy powiedzieliby, że od tego czasu sprzedajemy Broń wrogowi.,
Śledź wszystkie kwestie i debaty ekspertów — i stań się częścią dyskusji — na Facebook, Twitter i Google+. Wyrażane poglądy są poglądami autora i niekoniecznie odzwierciedlają poglądy wydawcy. Ta wersja artykułu została pierwotnie opublikowana na Live Science.