gdzieś w połowie VII wieku p. n. e.w starożytnej Grecji pojawił się nowy styl walki, wymagający od piechura porzucenia aktów indywidualnego męstwa na rzecz stania ramię w ramię z towarzyszami na placu boju. Plac ten, zwany falangą, odróżniał się od innych ciężkich formacji piechoty na Bliskim Wschodzie tym, że przekształcił się w dobrze przegubowy system taktyczny zdolny do decydującej ofensywnej mobilności taktycznej.,
jak i kiedy miała miejsce Zmiana akcentu z indywidualnej na zbiorową na greckim polu bitwy jest nadal kwestią dyskusyjną. W epoce brązu i przed wynalezieniem falangi walki Greckie były zdominowane przez arystokratycznych wojowników, którzy rozkoszowali się pojedynkami indywidualnymi ze swoimi przeciwnikami, w sposób uwieczniony przez Homera w Iliadzie. Nawet gdy Homer wyobrażał sobie swoją epopeję, nastąpiła zmiana w działaniach wojennych., Ożywienie szlaków handlowych i początek kolonizacji w VIII I VII wieku p. n. e.doprowadziły do dobrobytu gospodarczego w greckich miastach-matkach, takich jak Korynt, Teby i Ateny. Dobrobyt ten pozwalał na demokratyzację wojny. Żelazo zastąpiło brąz jako metal z wyboru dla broni, pozwalając coraz większej liczbie farmerów-żołnierzy wyposażyć się w hełmy, zbroje, greaves i tarcze, a tym samym zająć swoje miejsce na linii bojowej., Rosnąca liczba opancerzonych ciężkich piechoty była prawdopodobnie głównym czynnikiem spadku jednostkowych działań wojennych, a grecka sztuka wojenna zaczęła się zmieniać, aby pomieścić większą liczbę żołnierzy.
jak starożytni Grecy wykorzystywali te nowe osiągnięcia w wojnie jest przedmiotem wielkiego zainteresowania i gorącej debaty w historii wojskowości. Powszechnie uznaje się, że nowy Grecki system taktyczny wymagał pewnych warunków wstępnych, jeśli bitwa miała się odbyć. W górzystej Grecji każdy z przeciwstawnych falangi szukał wyrównanego terenu., Zwykle obrońca cieszył się znaczną przewagą, zabezpieczając miejsce na lekkim zboczu, aby napastnik musiał maszerować i walczyć pod górę. Przewaga pod górę była jednak często tak duża, że atakujący zazwyczaj odmawiali walki, unikając armii obrońców i niszcząc ich uprawy, dopóki nie zostali zmuszeni do rezygnacji z korzystnej pozycji. Aby uniknąć takich strat ubocznych dla ludności cywilnej, przeciwnicy walczyli za obopólną zgodą na otwartym terenie.
od końca XIX wieku n. e.historycy debatowali nad tym, w jaki sposób armie Greckie rzeczywiście przyłączyły się do bitwy., Stara szkoła myśli opowiadała się za uporządkowanym awansem do walki, w której frontowa ranga walczyła w pierwszej kolejności, a żołnierze drugiej rangi czekali na zajęcie miejsc poległych lub zmęczonych. Ale nowe pokolenie klasyków, kierowane przez Victora Davisa Hansona z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Cruz, przyjrzało się jeszcze raz źródłom pierwotnym i doszło do innego wniosku., Nowa interpretacja opisuje bitwę falangi jako zderzenie dwóch placów bitewnych, w których, jak opisał to spartański żołnierz i historyk Ksenofon z IV wieku p. n. e., ” rozbijając tarcze razem, pchali, walczyli, mordowali i ginęli.”
typowa grecka formacja falangi rozmieszczona w ściśle upakowanej randze i Pliku, zwykle, ale nie zawsze, osiem Rang głęboko. Organizacja falangi opierała się bardziej na plikach niż na randze, przy czym hoplite należał do jego akt, a nie do rangi., Podstawowym założeniem było utrzymanie solidnego frontu po zderzeniu się przeciwnych stron, wyparcie nieprzyjacielskich luk do penetracji.
kluczem do sukcesu greckiej falangi była jej innowacyjna organizacja i technologie. Formacja falangialna składała się z ciężkich piechurów lub hoplitów, nazwanych tak ze względu na genialną tarczę lub hoplona, z których każdy był przenoszony do walki. Sam hoplon był okrągłą, wypukłą tarczą o średnicy prawie 3 stóp i wadze ponad 15 funtów., Podstawową różnicą między hoplonem a starszą tarczą było to, że ta ostatnia mogła od czasu do czasu zawiesić się za pasek, pozwalając żołnierzowi spocząć na ramieniu, a była używana w walce poprzez trzymanie chwytu za centralnym bossem. Nowszy hoplon pozostał zablokowany na przedramieniu, a jego ciężar spoczywał na lewym ramieniu, co skutkowało bardziej skutecznym i długotrwałym użytkowaniem. Wadą było to, że ponieważ hoplon był teraz chwytany lewą ręką w pobliżu jego obręczy, połowa tarczy była rzutowana na lewą stronę piechura, skutecznie chroniąc tylko lewą stronę jego ciała., Aby zrekompensować ten niedobór, greccy żołnierze zaczęli stać obok siebie, wykorzystując nakładanie się tarczy, aby chronić prawą stronę ich ciał. W ten sposób Thucydydes wyjaśnia skłonność hoplitów do skrętu w prawo w wyniku ” każdy człowiek, w swoim lęku, coraz swoją niechronioną stronę jak najbliżej tarczy człowieka stojącego po jego prawej stronie, i myśląc, że im bliżej tarcze były zamknięte, tym lepsza ochrona.,”
kolejną konsekwencją tej nowej formacji obronnej było porzucenie epoki brązu, w stylu Homeryckim rzucanie włócznią na włócznię pchającą, koniecznie tworząc system taktyczny, który opierał się wyłącznie na uderzeniu. Tak ważna była włócznia pchająca, że miecz był używany tylko w nagłych wypadkach.
uczeni nie są pewni, czy użycie tego nowego sprzętu spowodowało radykalną zmianę taktyki walki, czy odwrotnie., Uważa się jednak, że przyjęcie hoplonu i porzucenie włóczni do rzucania wzmocniło zależność hoplitów od walki zbiorowej. W przeciwieństwie do prostokątnej tarczy lub scutum późniejszego rzymskiego legionisty lub lżejszej okrągłej tarczy wczesnośredniowiecznego wojownika, hoplon zapewniał greckiemu ciężkiemu piechurowi niewielką ochronę przed atakiem z boku i z tyłu. W rzeczywistości cały panople hoplite ewoluował, aby zaspokoić ofensywną i defensywną rolę zbiorowego ataku frontalnego., Być może jeszcze ważniejsze — i bardziej pamiętne — to nowo odkryte uzależnienie od wzajemnego wsparcia wymagało innowacji w wielkości i kształcie falangi.
wynalezienie nadrzędnego systemu taktycznego nie mogło być jednak długo monopolizowane, ponieważ falanga szybko rozprzestrzeniła się po całej Grecji. Ta dyfuzja zapoczątkowała wyścig zbrojeń między miastami-państwami, który wymusił ewolucję falangi i z kolei wprowadził wojnę falangialną jako instytucję kulturalną w cywilizacji helleńskiej., Ze względu na rozproszenie taktyczne ciężka piechota w całej Grecji nosiła ten sam typ pancerza i walczyła według identycznych zasad taktycznych. Ogólnie rzecz biorąc, większa artykulacja pola walki pozostawała trudna do osiągnięcia przez falangistów, tym bardziej, że większość hoplitów nie była żołnierzami zawodowymi, lecz milicją. W większości greccy milicjanci zajmowali pełnoetatowe stanowiska jako rolnicy, rzemieślnicy i handlowcy., Jedno miasto-Państwo, Sparta, rozwiązało ten problem, tworząc profesjonalną armię, zatrudniając klasę wojowników, która wierciła przez lata, podczas gdy inne miasta-państwa eksperymentowały z organizacją samej falangi.
Kiedy eksperymenty taktyczne miały miejsce, Zwykle wiązało się to ze zwiększeniem głębokości plików falangi, a nie poszerzeniem rangi lub frontu formacji. Powszechne przekonanie, że zwiększając głębokość falangi, można uzyskać większy rozmach w początkowym zderzeniu, ale filozofia, że więcej jest lepsze, nie została powszechnie przyjęta., Ksenofon zapytał kiedyś: „Kiedy falanga jest zbyt głęboka, aby ludzie mogli dotrzeć do wroga z bronią, jak myślisz, jaką krzywdę wyrządzają wrogowi, czy dobro ich przyjaciołom?”
wraz z powszechnym przyjęciem identycznych zasad taktycznych, w klasycznej walce hoplitów powstał „Kult symetrii”. Idea symetrii na polu bitwy sięga epoki brązu, ale etos, który zmusił Achillesa Homera do walki mano a mano z Hectorem poza murami Troi, został rzutowany na Walki zbiorowe w Grecji między VIII A V wiekiem p. n. e., Walka z falangą stała się preferowanym sposobem walki w Grecji, z wyłączeniem bardziej efektywnych środków zabijania, ponieważ lekka piechota nie była akceptowalnym systemem taktycznym na polu bitwy dla Greków. Podczas gdy łucznictwo było uznawane we wczesnej epoce żelaza za wielki korektor pola bitwy, pozwalający na walkę ze śmiercią na odległość, po prostu nie pasowało do konfrontacyjnego obrazu, który był esencją heroicznej wojny zdefiniowanej przez Homera. W związku z tym łucznictwo zostało zdegradowane do podrzędnego statusu, Zwykle polowania.,
Klasyczna grecka wojna miała tendencję do bardzo lokalnego zasięgu, a miasto-państwo walczyło miasto-Państwo o zysk terytorialny. Stosunkowo krótkie odległości między różnymi greckimi miastami-państwami były jednak nadal wybaczane armii hoplitów w marszu. Strome zbocza, głębokie wąwozy, suche myjnie i wąskie przełęcze wymusiły stosowanie regularnych tras do przemieszczania wojsk. Samo to często zagrażało strategicznemu zaskoczeniu i jednocześnie wzmacniało rytualny charakter walki paliczkowej., Ponadto hoplite arms i zbroje były zbyt ciężkie, aby nosić je latem, jeśli pokonują trudny teren. Oznaczało to, że nawet na krótką kampanię przeciwko sąsiadującemu miastu-Państwu, hoplite i jego pomocnik musieli przewozić tygodniowe racje żywnościowe, a także broń i zbroje. Jeśli używano zwierząt pakowych lub wozów ciągnionych wół, wielkość kolumny marszowej rosła wykładniczo, ponieważ przynajmniej część paszy dla zwierząt pakowych lub draftowych musiała być przewożona.,
zwycięstwo Greków w wojnach perskich w pierwszej połowie V wieku p. n. e.w znacznym stopniu przyczyniło się do dominacji ciężkiej piechoty falangi. Chociaż niektórzy Grecy zdawali sobie sprawę, że błędy perskie również przyczyniły się do ich zwycięstwa, bardziej powszechne było przekonanie, że reprezentuje on triumf włóczni nad dziobem i ciężkiej piechoty nad lekką. W miarę upływu V wieku poszczególne greckie miasta-państwa zaczęły eksperymentować ze swoimi armiami, dodając lekką piechotę do mieszanki taktycznej., Podczas wojny peloponeskiej Ateńczycy użyli łuczników i oszczepników przeciwko Spartanom w Spacterii w 425 r. p. n. e.poprawili Greckie postrzeganie lekkiej piechoty, ale był to tylko krok w kierunku w pełni zintegrowanej armii.
greckie miasta-państwa nigdy nie przyjęły kompletnego systemu taktycznego uzbrojenia kombinowanego., Ta odmowa kosztowała ich wolność, gdy w połowie IV wieku p. n. e.król Filip II macedoński pomaszerował na południe i pokonał miasto-państwo za miastem-państwem ze zrównoważonym, połączonym systemem taktycznym, który dodał ciężkich lansjerów kawalerii i łuczników konnych do ulepszonej falangi chronionej przez lekką piechotę. Wraz z wynalezieniem macedońskiego systemu taktycznego Połączonych Sił Zbrojnych, Aleksander Wielki i jego grecko-macedońska armia wyrzeźbiły imperium i zapoczątkowały epokę hellenistyczną i nową erę wojenną.,
artykuł został napisany przez Briana Todda Careya i pierwotnie opublikowany w numerze Military History magazine z września 2006 roku. Aby uzyskać więcej wspaniałych artykułów, zapisz się do Military History magazine już dziś!