osobiście interesuję się arachnofobią – strachem przed pająkami – ponieważ jestem ekspertem od pająków, ale także dlatego, że ma ją moja córka. Nie jest sama. Według Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, fobie dotykają więcej niż jedną na dziesięć osób w USA, a spośród tych osób do 40% fobii są związane z robakami( w tym pająkami), myszami, wężami i nietoperzami.
jest wyraźnie dużo arachnophobes. Ale czy wiedzą, dlaczego boją się pająków? Czy mogą coś zrobić, aby kontrolować te lęki?
raz ugryziony dwa razy nieśmiały?,
psychologowie uważają, że jednym z powodów, dla których ludzie boją się pająków, jest bezpośrednie doświadczenie z pajęczakami, które zaszczepiły w nich ten strach. Jest to znane jako” uwarunkowane ” spojrzenie na arachnofobię.
w 1991 roku Graham Davey Z City University London przeprowadził badania, aby lepiej zrozumieć ten pogląd. Przeprowadził wywiad ze 118 studentami na temat ich lęków przed pająkami. Około 75% badanych osób było lekko lub poważnie przestraszonych pająkami. Większość z nich to kobiety. (To uprzedzenie płciowe w arachnofobii zostało poparte późniejszymi badaniami.,)
był też efekt ze strony rodziny. Ci ludzie obawiający się pająków zgłaszali posiadanie członka rodziny o podobnych lękach, ale badanie nie było w stanie oddzielić czynników genetycznych od środowiskowych. Zaskakujące jest to, że Davey odkrył, że archanofobia nie była wynikiem specyficznej „pajęczej traumy” , co oznacza, że nie było poparcia dla poglądu warunkującego.
co sprawia, że pająki są tak przerażające? To musi być groźba ugryzienia? Davey też na to spojrzał., Okazuje się, że to nie tyle strach przed ukąszeniem, co raczej pozornie nieobliczalne ruchy pająków i ich „legginsy”. Davey powiedział:
lęki zwierząt mogą reprezentować funkcjonalnie odrębny zestaw odpowiedzi adaptacyjnych, które zostały wybrane w trakcie ewolucji gatunku ludzkiego.,
krytyka pracy Davey ' a polega na tym, że być może „uwarunkowanie” nie może być tak łatwo odrzucone, ponieważ zdarzenie pajęczej traumy mogło mieć miejsce w dzieciństwie, a nie w dzieciństwie.a konkretne zdarzenie pająka może być głęboko zakorzenione we wspomnieniach. W 1997 roku Peter Muris i jego koledzy z Uniwersytetu w Maastricht próbowali się temu przyjrzeć.,
nic dziwnego, że jeśli dasz dzieciom listę rzeczy, które mogą być dla nich przerażające, zdecydowana większość sprawdza rzeczy takie jak nie oddychanie, potrącenie przez samochód, bomby, pożar lub włamywacze jako dość ważne. Co ciekawe, jeśli dasz im darmową opcję, aby powiedzieć badaczom, jakich rzeczy boją się najbardziej, zarówno chłopcy, jak i dziewczęta zgłaszają „pająki” jako swój największy strach (drugi strach to porwanie, trzeci to drapieżniki, a czwarty to ciemność).
to zaskakujące. Ze wszystkich rzeczy, które dzieci mogą zgłosić, wymieniają pająki jako strach numer jeden., W przeciwieństwie do pracy Davey ' a, Muris odkrywa, że dzieci, które najbardziej bały się pająków, mogły powiązać ten strach z konkretnymi wydarzeniami. Być może uwarunkowanie jest drogą do arachnofobii.
geny czy środowisko?
ale zanim będziemy mogli być pewni, że uwarunkowania jest głównym powodem, musimy upewnić się, że czynniki genetyczne nie są zaangażowane zbyt., W 2003 roku John Hettema z Virginia Institute for Psychiatric and Behavioural Genetics i jego współpracownicy przeprowadzili bliźniacze badania mające na celu oddzielenie czynników genetycznych.
bliźnięta jednojajowe mają identyczne DNA, ale w dorosłym życiu żyją w różnych środowiskach, co pozwala badaczom dowiedzieć się, jak geny wpływają na zachowanie. Kiedy Hettema rejestrował reakcje bliźniąt na obrazy ” istotne ze strachu „(pająki, węże) w porównaniu do obrazów „nieistotnych ze strachu” (koła, trójkąty)., Analiza statystyczna wyników wykazała, że wpływy genetyczne były „znaczące”, co oznacza, że arachnofobia jest dziedziczna. Nie musisz koniecznie doświadczać pająków, aby się ich bać.
Scare tactics
tak więc, ku mojemu niezadowoleniu, arachnofobia tu zostanie. Ale może być prosta technika, aby zmniejszyć strach, który wywołują te błędy., W 2013 roku Paul Siegel z State University of New York wraz ze swoim kolegą opublikował badanie, które pomogło wolontariuszom zmniejszyć ich arachnofobię.
najpierw podzielili wolontariuszy na grupy fobiczne i niefobiczne, oparte na prostych testach strachu przed pająkami. Po tygodniu wykonywania tych testów obie grupy zostały następnie wystawione na zdjęcia kwiatów lub pająków, ale ekspozycja była na tak bardzo krótki czas.
chodziło o to, że ludzie nie rozpoznają obrazów świadomie, ale ma to wpływ na ich podświadomość., Kiedy testy strachu przed pająkami zostały przeprowadzone na obu tych grupach ponownie, ci, którzy bali się pająków, stali się mniej przerażeni.
podczas gdy inne ogólne wnioski są trudne do wyciągnięcia z literatury na temat arachnofobii, arachnolodzy tacy jak ja powinni cieszyć się wynikami badań Hettema. Jeśli nic innego, przynajmniej dzielenie się obrazami pająków może pomóc zmniejszyć arahnofobię.