SocratesEdit
francuski malarz David portretował filozofa w śmierci Sokratesa (1787).
to, co wiemy o filozofii Sokratesa, prawie w całości pochodzi z pism Platona. Uczeni zazwyczaj dzielą dzieła Platona na trzy okresy: wczesny, średni i późny., Zgadzają się również, że najwcześniejsze dzieła Platona dość wiernie reprezentują nauki Sokratesa i że własne poglądy Platona, które wykraczają poza poglądy Sokratesa, pojawiają się po raz pierwszy w utworach średnich, takich jak Phaedo i Republika. Podział ten będzie stosowany w dzieleniu stanowisk Sokratesa i Platona na eudaimonię.
podobnie jak u wszystkich starożytnych myślicieli etycznych, Sokrates uważał, że wszyscy ludzie pragną eudaimonii bardziej niż czegokolwiek innego (zob. Platon, Apologia 30b, Euthydemus 280D–282d, Meno 87D–89a)., Jednak Sokrates przyjął dość radykalną formę eudaimonizmu( patrz wyżej): wydaje się, że uważał, że cnota jest zarówno konieczna, jak i wystarczająca dla eudaimonii. Sokrates jest przekonany, że cnoty takie jak samokontrola, odwaga, sprawiedliwość, pobożność, mądrość i powiązane cechy umysłu i duszy są absolutnie kluczowe, jeśli człowiek ma prowadzić dobre i szczęśliwe (eudaimon) życie. Cnoty gwarantują szczęśliwe życie eudaimonii. Na przykład w Meno, w odniesieniu do mądrości, mówi: „wszystko, co dusza stara się lub trwa pod przewodnictwem mądrości, kończy się szczęściem” (Meno 88c).,
W apologii Sokrates wyraźnie przedstawia swoją niezgodę z tymi, którzy uważają, że życie eudaimona jest życiem honoru lub przyjemności, kiedy karci Ateńczyków za troskę bardziej o bogactwa i honor niż o stan ich dusz.,
dobry Panie, jesteś Ateńczykiem, obywatelem największego miasta o największej reputacji zarówno mądrości, jak i mocy; czy nie wstydzisz się swojego zapału do posiadania jak największej ilości bogactwa, reputacji i zaszczytów, podczas gdy nie dbasz ani nie myślisz o mądrości, prawdzie lub najlepszym możliwym stanie swojej duszy. 29e)…, t nie wydaje mi się ludzką naturą, że zaniedbywałem wszystkie moje własne sprawy i tolerowałem to zaniedbanie przez tak wiele lat, kiedy zawsze troszczyłem się o Was, podchodząc do każdego z Was Jak ojciec lub starszy brat, aby przekonać was do troski o cnotę. (31A-b; dodano kursywę)
wyłania się nieco dalej, że ta troska o duszę, o to, że dusza może być w najlepszym możliwym stanie, jest równoznaczna z nabyciem cnoty moralnej., Zatem wskazywanie Sokratesa, że Ateńczycy powinni troszczyć się o swoje dusze, oznacza, że powinni troszczyć się o swoje cnoty, a nie dążyć do honoru czy bogactwa. Cnoty są stanami duszy. Kiedy dusza jest odpowiednio pielęgnowana i udoskonalana, posiada cnoty. Ponadto, według Sokratesa, ten stan duszy, cnota moralna, jest najważniejszym dobrem. Zdrowie duszy jest nieporównywalnie ważniejsze dla eudaimonii niż (np.) bogactwo i władza polityczna., Ktoś z cnotliwą duszą jest lepszy niż ktoś, kto jest bogaty i szanowany, ale którego dusza jest zepsuta przez niesprawiedliwe działania. Ten pogląd jest potwierdzony w Crito, gdzie Sokrates namawia Crito, aby zgodził się, że doskonałość duszy, cnota, jest najważniejszym dobrem:
i czy warto żyć dla nas z tą częścią nas zepsutą, że niesprawiedliwe działanie szkodzi i tylko działanie przynosi korzyści? Czy też myślimy, że część nas, cokolwiek to jest, która zajmuje się sprawiedliwością i niesprawiedliwością, jest gorsza od ciała? Wcale nie. To jest o wiele bardziej wartościowe…?, O wiele więcej … (47e–48a)
tutaj Sokrates twierdzi, że życie nie jest warte życia, jeśli dusza jest zrujnowana przez złe uczynki. Podsumowując, Sokrates wydaje się myśleć, że cnota jest zarówno konieczna, jak i wystarczająca dla eudaimonii. Osoba, która nie jest cnotliwa, nie może być szczęśliwa, a osoba z cnotą nie może nie być szczęśliwa. Zobaczymy później, że stoicka etyka bierze swój ślad z tego Sokratycznego wglądu.
PlatoEdit
wielkie dzieło Platona okresu środkowego, Republika, poświęcone jest odpowiedzi na wyzwanie sofistycznego Trazymacha, że konwencjonalna moralność, szczególnie „cnota” sprawiedliwości, faktycznie uniemożliwia silnemu człowiekowi osiągnięcie eudaimonii. Poglądy trazymachusa są powtórzeniami stanowiska, które Platon omawiał wcześniej w swoich pismach, w Gorgiach, za pośrednictwem ustnika Kalliklesa., Podstawowym argumentem przedstawionym przez Trazymachosa i Kalliklesa jest to, że sprawiedliwość (bycie sprawiedliwym) utrudnia lub uniemożliwia osiągnięcie eudajmonii, ponieważ konwencjonalna moralność wymaga, abyśmy kontrolowali siebie i dlatego żyli z nie zaspokajanymi pragnieniami. Idea ta jest wyraźnie zilustrowana w drugiej Księdze Republiki, kiedy Glaucon, podejmując wyzwanie Trazymachusa, opowiada mit o magicznym pierścieniu Gygesa., Według mitu Gyges staje się królem Lidii, gdy natknie się na magiczny pierścień, który po obróceniu go w konkretny sposób czyni go niewidzialnym, dzięki czemu może zaspokoić każde pragnienie, które zechce, bez obawy o karę. Kiedy odkrywa moc pierścienia zabija króla, żeni się z żoną i przejmuje tron. Wyzwanie Glaucona polega na tym, że nikt nie byłby sprawiedliwy, gdyby mógł uniknąć kary, którą normalnie napotkałby za spełnianie swoich pragnień według kaprysu., Jeśli jednak eudaimonia ma być osiągnięta poprzez zaspokojenie pożądania, podczas gdy bycie sprawiedliwym lub działanie sprawiedliwe wymaga tłumienia pożądania, to działanie zgodnie z nakazami konwencjonalnej moralności nie leży w interesie silnego człowieka. (Ta ogólna linia argumentacji powtarza się znacznie później w filozofii Nietzschego.) W pozostałej części Republiki Platon dąży do obalenia tego twierdzenia, pokazując, że cnota sprawiedliwości jest niezbędna dla eudajmonii.,
Szkoła Ateńska Raffaello Sanzio, 1509, pokazując Platona (po lewej) i Arystotelesa (po prawej)
argument Republiki jest długi i złożony. W skrócie, Platon twierdzi, że cnoty są stany duszy, i że sprawiedliwy człowiek jest ktoś, kogo dusza jest uporządkowany i harmonijny, ze wszystkimi jego części funkcjonują prawidłowo dla osoby korzyści., Natomiast Platon twierdzi, że dusza niesprawiedliwego człowieka, bez cnót, jest chaotyczna i w stanie wojny ze sobą, tak że nawet jeśli był w stanie zaspokoić większość swoich pragnień, jego brak wewnętrznej harmonii i jedności pokrzyżować wszelkie szanse, jakie ma na osiągnięcie eudaimonii. Teoria etyczna Platona jest eudaimonistyczna, ponieważ utrzymuje, że eudaimonia zależy od cnoty. W Platońskiej wersji relacji cnota jest przedstawiana jako najważniejszy i dominujący Składnik eudaimonii.
AristotleEdit
problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz Pomoc dla mediów.
relacja Arystotelesa zawarta jest w etyce nikomachejskiej i etyce Eudemiańskiej., W zarysie, dla Arystotelesa, eudaimonia obejmuje działalność, ukazując cnotę (aretē tłumaczoną czasem jako doskonałość) zgodnie z rozumem. Ta koncepcja eudaimonii wywodzi się z Esencjalistycznego rozumienia natury ludzkiej przez Arystotelesa, poglądu, że rozum (logos czasami tłumaczony jako racjonalność) jest unikalny dla człowieka i że idealna funkcja lub praca (ergon) człowieka jest najpełniejszym lub najdoskonalszym ćwiczeniem rozumu., Zasadniczo dobrostan (eudaimonia) uzyskuje się poprzez właściwy rozwój swoich najwyższych i najbardziej ludzkich możliwości, a ludzie są „racjonalnym zwierzęciem”. Wynika z tego, że eudaimonia dla człowieka jest osiągnięciem doskonałości (areté) w rozumowaniu.
według Arystotelesa eudaimonia w rzeczywistości wymaga aktywności, działania, tak, że nie wystarczy, aby osoba posiadała zmarnowane zdolności lub usposobienie. Eudaimonia wymaga nie tylko dobrego charakteru, ale i racjonalnego działania. Arystoteles jasno twierdzi, że żyć zgodnie z rozumem oznacza osiągnięcie doskonałości w ten sposób., Ponadto twierdzi, że ta doskonałość nie może być odizolowana, a zatem wymagane są również kompetencje odpowiednie do powiązanych funkcji. Na przykład, jeśli bycie naprawdę wybitnym naukowcem wymaga imponujących umiejętności matematycznych, można powiedzieć, że „dobre Robienie matematyki jest konieczne, aby być naukowcem pierwszej klasy”. Z tego wynika, że eudaimonia, dobrze żyjąca, polega na czynnościach wykonujących racjonalną część psychiki zgodnie z cnotami lub Ekscelencją rozumu ., To znaczy być w pełni zaangażowanym w stymulującą intelektualnie i satysfakcjonującą pracę, w której osiąga się zasłużony sukces. Reszta Etyki nikomachejskiej poświęcona jest wypełnieniu twierdzenia, że najlepszym życiem człowieka jest życie doskonałości zgodnie z rozumem. Ponieważ rozumowanie Arystotelesa jest nie tylko teoretyczne, ale także praktyczne, spędza sporo czasu omawiając doskonałość charakteru, co umożliwia osobie skuteczne ćwiczenie jego praktycznego rozumu (tj. rozumu odnoszącego się do działania).,
teoria etyczna Arystotelesa jest eudaimonistą, ponieważ utrzymuje, że eudaimonia zależy od cnoty. Jest jednak jednoznacznym poglądem Arystotelesa, że cnota jest konieczna, ale niewystarczająca dla eudajmonii. Podkreślając znaczenie racjonalnego aspektu psychiki, nie ignoruje znaczenia innych „dóbr”, takich jak przyjaciele, bogactwo i władza w życiu eudaimonicznym. Wątpi w prawdopodobieństwo bycia eudajmonicznym, jeśli brakuje pewnych dóbr zewnętrznych, takich jak „dobre narodziny, dobre dzieci i piękno”., Tak więc osoba, która jest obrzydliwie brzydka lub ma ” stracone dzieci lub dobrych przyjaciół przez śmierć „(1099b5-6–, lub która jest odizolowana, jest mało prawdopodobne, aby była eudaimonem. W ten sposób „głupie szczęście” (przypadek) może uprzedzić osiągnięcie eudaimonii.
PyrrhoEdit
Pyrrho był założycielem Pyrrhonizmu. Streszczenie jego podejścia do eudaimonii zachował Euzebiusz, cytując Arystoklesa z Messyny, cytując Tymona z Fliusza, w tzw. ” pasażu Arystoklesa.,”
kto chce eudaimonii, musi rozważyć te trzy pytania: po pierwsze, jakie są pragmaty (sprawy etyczne, sprawy, tematy) z natury? Po drugie, jaką postawę powinniśmy wobec nich przyjąć? Po trzecie, jaki będzie wynik dla tych, którzy mają taką postawę?”Odpowiedź Pyrrho jest taka, że” jeśli chodzi o pragmatę, to wszystkie są adiaphora( niezróżnicowana przez logiczną różnicę), astathmēta (niestabilna, niezrównoważona, niewymierna) i anepikrita (niezauważona, niezauważalna, niezauważalna)., Dlatego też ani nasze zmysłowe postrzeganie, ani nasze doxai (poglądy, teorie, przekonania) nie mówią nam prawdy ani kłamstwa; więc z pewnością nie powinniśmy na nich polegać. Powinniśmy raczej być adoxastoi (bez poglądów), aklineis (niezwiązani z tą czy tamtą stroną) i akradantoi (niezachwiani w naszej odmowie wyboru), mówiąc o każdym z nich, że nie jest więcej niż nie jest lub jest i nie jest lub nie jest ani nie jest.,
w odniesieniu do aretē, pyrrhonista filozof Sekstus Empiricus powiedział:
Jeśli ktoś definiuje system jako przywiązanie do szeregu dogmatów, które zgadzają się ze sobą i z pozorami, i definiuje dogmat jako zgodę na coś nieoczywistego, powiemy, że Pyrrhonista nie ma żadnego system., Ale jeśli ktoś mówi, że system jest sposobem życia, który zgodnie z pozorami podąża za pewnym uzasadnieniem, gdzie to uzasadnienie pokazuje, jak można wydawać się żyć właściwie („słusznie” jest brane, nie jako odnosi się tylko do aretē, ale w bardziej zwyczajnym znaczeniu) i ma skłonność do zawieszenia osądu, to mówimy, że on ma system.
EpicurusEdit
Epikurus utożsamił eudaimonię z życiem przyjemności.
teoria etyczna Epikura jest hedonistyczna. (Jego pogląd okazał się bardzo wpływowy na założycieli i najlepszych zwolenników utylitaryzmu, Jeremy ' ego Benthama i Johna Stuarta Milla.) Hedonizm jest poglądem, że przyjemność jest jedynym wewnętrznym dobrem, a ból jest jedynym wewnętrznym złem. Przedmiot, doświadczenie lub stan rzeczy jest z natury wartościowy, jeśli jest dobry tylko z powodu tego, czym jest., Wartość wewnętrzna powinna być kontrastowana z wartością instrumentalną. Przedmiot, doświadczenie lub stan rzeczy jest instrumentalnie wartościowy, jeśli służy jako środek do tego, co jest z natury wartościowe. Aby to zobaczyć, rozważ poniższy przykład. Załóżmy, że osoba spędza dnie i noce w biurze, pracując nad nie do końca przyjemnymi zajęciami w celu otrzymania pieniędzy. Ktoś ich pyta: „po co ci pieniądze?”, a oni odpowiadają: „tak, mogę kupić mieszkanie z widokiem na ocean, i czerwony samochód sportowy.,”Odpowiedź ta wyraża punkt, że pieniądze są instrumentalnie cenne, ponieważ ich wartość leży w tym, co się za ich pomocą uzyskuje – w tym przypadku pieniądze są środkiem do uzyskania mieszkania i samochodu sportowego, a wartość uzależnienia tych pieniędzy od ceny tych towarów.
Epikurus utożsamia dobre życie z życiem przyjemności. Rozumie eudaimonię jako mniej lub bardziej ciągłe doświadczenie przyjemności, a także wolność od bólu i cierpienia. Ale ważne jest, aby zauważyć, że Epikurus nie opowiada się za dążeniem do jakiejkolwiek przyjemności., Zaleca raczej politykę, w ramach której przyjemności są maksymalizowane „na dłuższą metę”. Innymi słowy, Epicurus twierdzi, że niektóre przyjemności nie są warte posiadania, ponieważ prowadzą do większych bólów, a niektóre bóle są warte, gdy prowadzą do większych przyjemności. Najlepszą strategią osiągnięcia maksymalnej ilości przyjemności ogólnej nie jest poszukiwanie natychmiastowej satysfakcji, ale wypracowanie rozsądnej długoterminowej polityki.
Etyka starożytnej Grecji jest eudaimonią, ponieważ łączy cnotę z eudaimonią, gdzie eudaimonia odnosi się do dobra jednostki., Doktryna Epikura może być uznana za eudajmonistyczną, ponieważ Epikur twierdzi, że życie przyjemności pokrywa się z życiem cnoty. On wierzy, że robimy i powinniśmy szukać cnoty, ponieważ cnota przynosi przyjemność. Podstawową doktryną Epikura jest to, że życie cnoty jest życiem, które generuje najwięcej przyjemności i dlatego powinniśmy być cnotliwi., Ta teza-życie eudaimona jest życiem przyjemnym—nie jest tautologią, jak „eudaimonia jest życiem dobrym”: jest raczej merytorycznym i kontrowersyjnym twierdzeniem, że życie pełne przyjemności i braku bólu jest tym, na czym składa się eudaimonia.
ważną różnicą między Eudaimonizmem Epikura a Eudaimonizmem Platona i Arystotelesa jest to, że ta ostatnia cnota jest składnikiem eudaimonii, podczas gdy Epikurus czyni cnotę środkiem do szczęścia. Dla tej różnicy rozważ teorię Arystotelesa. Arystoteles utrzymuje, że eudaimonia jest tym, czego wszyscy chcą (a Epikurus by się zgodził)., Uważa też, że eudajmonię najlepiej osiąga się poprzez życie cnotliwe, zgodne z rozumem. Osoba cnotliwa czerpie przyjemność z robienia właściwych rzeczy w wyniku odpowiedniego szkolenia charakteru moralnego i intelektualnego (patrz np. Etyka nikomachejska 1099a5). Arystoteles nie uważa jednak, że cnotliwa działalność prowadzona jest dla przyjemności. Przyjemność jest produktem ubocznym cnotliwego działania: w ogóle nie wchodzi w przyczyny, dla których cnotliwe działanie jest cnotliwe. Arystoteles nie uważa, że dosłownie dążymy do eudaimonii., Eudaimonia jest raczej tym, co osiągamy (zakładając, że nie jesteśmy szczególnie nieszczęśliwi w posiadaniu dóbr zewnętrznych), gdy żyjemy zgodnie z wymogami rozumu. Cnota jest największym składnikiem w eudaimon life.By natomiast Epikur twierdzi, że cnota jest środkiem do osiągnięcia szczęścia. Jego teoria jest eudaimonistyczna, ponieważ uważa, że cnota jest niezbędna do szczęścia, ale cnota nie jest składnikiem życia eudaimona, a bycie cnotliwym nie jest (pomijając dobro zewnętrzne) tożsame z byciem eudaimonem., Według Epikura cnota jest jedynie instrumentalnie związana ze szczęściem. Tak więc, podczas gdy Arystoteles nie powiedziałby, że należy dążyć do cnoty, aby osiągnąć przyjemność, Epikurus poprze to twierdzenie.
StoicsEdit
Zeno myślał, że szczęście to „dobry przepływ życia”.”
Filozofia stoicka zaczyna się od Zeno z Citium ok. 300 pne, i została rozwinięta przez Cleantesa (331-232 pne) i Chrysippus (ok.280–ok. 206 pne) do potężnej systematycznej jedności., Zeno uważał, że szczęście jest „dobrym przepływem życia”; Cleanthes sugerował, że jest „życiem w zgodzie z naturą”, a Chrysippus uważał, że jest „życiem w zgodzie z doświadczeniem tego, co dzieje się z natury.”Etyka stoicka jest szczególnie silną wersją eudajmonizmu. Według stoików cnota jest konieczna i wystarczająca dla eudaimonii. (Teza ta jest powszechnie uważana za wywodzącą się z Sokratesa z wcześniejszych dialogów Platona.,) Widzieliśmy wcześniej, że konwencjonalna grecka koncepcja arete nie jest taka sama jak ta oznaczana przez cnotę, która ma chrześcijańskie konotacje miłości, cierpliwości i prawości, ponieważ Arete zawiera wiele pozamoralnych cnót, takich jak siła fizyczna i piękno. Jednak stoicka koncepcja arete jest znacznie bliższa chrześcijańskiej koncepcji cnoty, która odnosi się do cnót moralnych. Jednak, w przeciwieństwie do chrześcijańskiego rozumienia cnoty, prawości czy pobożności, stoickie pojęcie nie kładzie tak wielkiego nacisku na miłosierdzie, przebaczenie, samo-Upokorzenie (tj., rytualny proces deklarowania całkowitej bezsilności i pokory przed Bogiem), miłości i miłości ofiarnej, choć te zachowania/mentalności niekoniecznie są odrzucane przez stoików (odrzucane są przez niektórych innych filozofów starożytności). Raczej stoicyzm podkreśla takie stany, jak sprawiedliwość, uczciwość, umiar, prostota, samodyscyplina, determinacja, męstwo i odwaga (stany, które chrześcijaństwo również zachęca).
stoicy wysuwają radykalne twierdzenie, że życie eudaimona jest życiem moralnie cnotliwym., Cnota moralna jest dobra, a występek moralny jest zły, a Wszystko inne, takie jak zdrowie, honor i bogactwo, są po prostu „neutralne”. Stoicy są więc zobowiązani do stwierdzenia, że zewnętrzne dobra, takie jak bogactwo i fizyczne piękno, nie są naprawdę dobre. Cnota moralna jest konieczna i wystarczająca dla eudaimonii., Pod tym względem są podobne do cynicznych filozofów, takich jak Antystenes i Diogenes, zaprzeczając znaczeniu dla eudaimonii zewnętrznych dóbr i okoliczności, takich jak Arystoteles, który uważał, że ciężkie nieszczęście (takie jak śmierć rodziny i przyjaciół) może okraść nawet najbardziej cnotliwą osobę eudaimonii. Ta stoicka Doktryna ponownie pojawia się później w historii filozofii etycznej w pismach Immanuela Kanta, który twierdzi, że posiadanie „dobrej woli” jest jedynym bezwarunkowym dobrem., Jedną z różnic jest to, że podczas gdy stoicy uważają dobra zewnętrzne za neutralne, ani dobre, ani złe, stanowisko Kanta wydaje się być takie, że dobra zewnętrzne są dobre, ale tylko w takim stopniu, w jakim są warunkiem osiągnięcia szczęścia.