fabuła, w fikcji, struktura powiązanych ze sobą działań, świadomie wybranych i zaaranżowanych przez autora. Fabuła wiąże się ze znacznie wyższym poziomem organizacji narracji niż zwykle występuje w historii lub bajce. Według E. M. Forstera w ” Aspects of the Novel „(1927), opowieść jest” narracją wydarzeń ułożonych w ich sekwencji czasowej”, podczas gdy fabuła organizuje wydarzenia zgodnie z ” poczuciem przyczynowości.,”
w historii krytyki literackiej fabuła przeszła wiele interpretacji. W poetyce Arystoteles przypisywał pierwszeństwo fabule (mythos) i uważał ją za „duszę” tragedii., Późniejsi krytycy skracali fabułę do funkcji bardziej mechanicznej, aż w epoce romantyzmu termin ten został teoretycznie zdegradowany do zarysu, na którym zawieszono treść fikcji. Powszechnie uważano, że takie zarysy istnieją niezależnie od konkretnej pracy i mogą być wielokrotnego użytku i wymienne. Mogą być obdarzone życiem przez konkretnego autora poprzez jego rozwój charakteru, dialogu lub innego elementu. Publikacja książek „podstawowe wątki” przyniosła fabule najniższą ocenę.,
w XX wieku podejmowano wiele prób przedefiniowania fabuły jako ruchu, a niektórzy krytycy powrócili nawet do pozycji Arystotelesa, nadając jej pierwszorzędne znaczenie w fikcji. Ci neo-Arystotelesowie (lub Chicagowska Szkoła krytyków), pod kierownictwem krytyka Ronalda S. Crane ' a, opisali fabułę jako kontrolę autora nad reakcjami emocjonalnymi czytelnika—jego wzbudzenie zainteresowania i niepokoju czytelnika oraz staranne kontrolowanie tego niepokoju przez pewien czas., Takie podejście jest tylko jedną z wielu prób przywrócenia fabuły na dawne miejsce pierwszeństwa w fikcji.