Komunikacja elektroniczna i szybko rosnąca mobilność przekształciły istniejące społeczności i doprowadziły do powstania nowych (np. wirtualnych). W niektórych przypadkach radykalnie zmieniły one wspólne ramy odniesienia (np. czaty), podczas gdy w innych umożliwiły poczucie wspólnego uczestnictwa w wydarzeniach społecznych na ogromnych obszarach geograficznych (np. sporty telewizyjne)., W Internecie, elektroniczna komunikacja pisemna wyparła oralność jako centralny sposób wykorzystania folkloru, w którym „performance” musi być na nowo zdefiniowany jako „wydarzenie komunikacyjne”, coraz częściej powiększane o grafikę, gify i wideo.
internauci często odnoszą się do wszystkiego, co rozprzestrzenia się szeroko i szybko w ich sieciach, jako 'mem', ale termin ten jest również węższy dla rodzaju Folkloru internetowego, który łączy obraz (lub wideo) z Zwykle krótkim i humorystycznym tekstem., Wariacje memów „Batman Slapping Robin” stały się klasycznym przykładem gatunku. „Prata Svenska” znaczy ” Mów po szwedzku!”Zdjęcie: imgflip.com.
środowiska Wielokulturowe często przenoszą wspólny język na angielski, zwłaszcza wśród populacji nordyckich, gdzie angielski jest akceptowanym lingua franca. Globalizacja stworzyła nowe konteksty, w których tożsamość jednostki, grupy społecznej i etnicznej jest rozumiana, negocjowana i kwestionowana. Nowe środowiska społeczne (np. YouTube, Twitter, gry online) prezentują nowe rodzaje tożsamości wymieszanych z fizycznymi realiami społecznymi., Nowe formy Folkloru odzwierciedlają rozwój nowych praktyk jako wspólnych ram odniesienia (np. Netykieta), w których te tożsamości są konstruowane i negocjowane. Folklor ten wywiera wzajemny wpływ na lokalne społeczności, podczas gdy globalna arena pobudza świadomość lokalnego i etnicznego Folkloru jako ogólnie znaczącego i jako zasobu w oznakowaniu tożsamości.
nacjonalizm i różne sposoby wyobrażania sobie Folkloru
przez większą część XX wieku folklor był ogólnie rozumiany jako „wiedza” zwykłych ludzi lub „lud”., Ludzie wykształceni, wykształceni i nowocześni gromadzili i opowiadali o tej „wiedzy” jako części własnej przeszłości, usuwając ją ze społeczności chłopskich, oczyszczając i przekształcając w „rzeczy” dziedzictwa, które mogłyby być publikowane w książkach i wykorzystywane do budowania tożsamości narodowych. Folklor był postrzegany jako duchowa rezerwa intelektualnie gorszych „innych” – „ludzi” – którzy na szczęście zachowali go dla ludzi, którzy wiedzieli lepiej., Pojęcie to pojawia się w tle, gdy słowo „folklor” jest używane w odniesieniu do historii lub praktyk historycznie odległych społeczeństw, lub czegoś z kultur uważanych za „inne”. Dlatego też ludzie czasami nazywają rzeczy w naszej kulturze „folklorem”, aby sugerować naiwność lub błąd rzeczowy: „Och, to tylko folklor!”
pomysły na to, czym jest (i nie jest) folklor rozwijały się nieco niezależnie w różnych częściach Europy i Ameryki Północnej w XIX i na początku XX wieku., Różnice w pojęciach Folkloru były związane z różnymi rzeczami, które ludzie skupili w Nordykach, w Stanach Zjednoczonych i gdzie indziej, na przykład poezja ustna i piosenka były ważne w Nordykach, ale początkowo oddzielone od folkloru w Anglii. W krajach nordyckich i w innych krajach odurzające związki folkloru z nacjonalizmem można sobie wyobrazić jako bańkę, która pękła podczas ii Wojny Światowej. w tym czasie gatunki, wokół których pojawił się folklor, zniknęły z dużej części Europy (np. bajki ustne) lub radykalnie się zmieniły (np. legendy wierzeń)., Przedwojenne i wojenne użycie Folkloru jako instrumentu nacjonalizmu umieściło go pod ciemną chmurą, co również wpłynęło na to, co uważano za folklor lub czy termin ten był w ogóle używany. W kilku krajach badania folklorystyczne zanikły w Etnologii, jak to miało miejsce w Szwecji, a później w dużej mierze w Norwegii i Danii, podczas gdy gdzie indziej zostało wchłonięte np. przez antropologię.
w Danii, Norwegii i Szwecji Literatura średniowieczna i Archeologia epoki wikingów odgrywały kluczową rolę w budowaniu tożsamości narodowych, ułatwiając marginalizację Folkloru., W Finlandii folklor odgrywał główną rolę; XIX-wieczna epopeja narodowa Kalevala powstała z ustnej, tzw. „kalevalejskiej” poezji, która wiązała badania folkloru z tożsamością narodową, pomagając jej w utrzymaniu niezależnej tożsamości dyscyplinarnej. W Islandii badania folkloru stały się powiązane z etnologią, ale nabrały tempa. Wydaje się to związane z żywotnością islandzkich tradycji związanych z elfami, ukrytymi ludźmi itp., które w dużej mierze zniknęły ze Skandynawii i które stały się cenne w budowaniu odrębnej islandzkiej tożsamości.,
pod koniec XIX wieku tradycyjni śpiewacy stali się ikoną fińskiego Dziedzictwa Narodowego, pojawiając się w inscenizowanych przedstawieniach i na zaaranżowanych zdjęciach, jak Iivana I Petri ze słynnej rodziny śpiewaków shemeikka na zdjęciu z 1890 roku. W 1900 roku Kalevala została uznana za dzieło literackie Eilasa Lönnrota: badania nad poezją i mitologią postrzeganą jako dziedzictwo przeszłości musiały rozpocząć się od folkloru zebranego od takich śpiewaków. To zaś uczyniło badania folklorystyczne interesem narodowym., Zdjęcie: National Board of Antiquities-Musketti ( CC BY 4.0).
kontrastowanie „ludu” jako „prymitywnego” lub „chłopskiego” z „nowoczesnym” było stopniowo przezwyciężane zwłaszcza w ostatniej trzeciej części XX wieku. Wczesne, wąskie definicje Folkloru zostały otwarte i uznano go za powszechne zjawisko kulturowe, które można obecnie znaleźć w Internecie, w średniowiecznych rękopisach lub podczas wizyty w lokalnym pubie., Jednak zmiany, które nastąpiły po II wojnie światowej, stworzyły różnorodność nawet w krajach nordyckich, gdzie badania i dyskusje nie zostały ujednolicone i gdzie uczeni coraz częściej łączą się w sieć międzynarodową.
<emi>
Po tysiącu lat huldufolscy „ukryci ludzie” wreszcie pokazują się na ulicach Islandii, wypędzeni z ukrycia swoich domów przez zgiełk branży turystycznej., Zdjęcie: David Stanley Z Nanaimo, Kanada, postacie folklorystyczne, Akureyri (4899034211), Wersja przycięta (CC BY 2.0).
archiwa w krajach skandynawskich
kraje skandynawskie mają bogate zasoby do badań nad folklorem. Historycznie badania koncentrowały się na poetyckich i narracyjnych tradycjach ustnych oraz na tradycjach związanych z „wierzeniami”. Tradycje zostały zhierarchizowane, a najbliżsi z nich stawali się prestiżowymi gatunkami (np. epika, inkantacja), a ożywione projekty dokumentacyjne tworzyły ogromne zbiory tekstów., Na przykład fińskie Towarzystwo Literackie ma największe na świecie archiwum folklorystyczne, z około czterema milionami pozycji zebranych Folkloru. Realizowane projekty zwiększają dostępność poprzez digitalizację zbiorów, począwszy od wczesnej Norweskiej bazy ballad, po stale rozwijające się cyfrowe wydanie fińskiego Towarzystwa Literackiego ponad 87 000 pozycji poezji kalevalejskiej lub islandzką bazę Legend wierzeń z funkcjami mapowania geograficznego.
kolekcja Folkloru nie ustała, ponieważ zniknęły prestiżowe gatunki., Współczesne praktyki kulturowe są aktywnie dokumentowane, a internet stał się ważnym medium gromadzenia żywego Folkloru, chociaż względy etyczne uniemożliwiają natychmiastowe otwarcie tych zbiorów. Wcześniejsze hierarchie wartości znacznie się załamały, ale stare gatunki prestiżu pozostają widoczne ze względu na ich ugruntowanie w dyskursie akademickim i zdolność do uchwycenia popularnej wyobraźni.,
badania folkloru w krajach nordyckich od XIX wieku do dziś
kraje nordyckie odegrały kluczową rolę we wczesnych badaniach folkloru, które były przede wszystkim zorientowane na tekst i powiązane z filologią, językoznawstwem, historiografią i średniowieczem. Starał się rekonstruować teksty jako wyidealizowane obiekty dziedzictwa. Ten cel jest obecnie uważany za naiwny i problematyczny, jednak rozwój metodologii przez wczesnych badaczy skandynawskich był podstawą do ustanowienia badań nad folklorem jako odrębnej dyscypliny., Na arenie międzynarodowej przejście od postrzegania Folkloru jako tekstu do większego skupienia się na performansie i praktyce doprowadziło studia folklorystyczne do dostosowania się do etnologii, antropologii i badań dyskursu.
dziś zarówno folklor teraźniejszy, jak i przeszły traktowany jest jako zjawiska żyjące w społeczeństwie oraz jako źródło twórczej i komunikatywnej ekspresji. Społeczna konstrukcja i kwestionowanie Dziedzictwa jest obecnie przedmiotem badań, a nie jego celem, a etyka korzystania z „niematerialnego dziedzictwa kulturowego” jest kwestią zasadniczą., „Teksty” są postrzegane jako tylko jeden z aspektów performance/dyskursu: podkreśla się kontekst i intersubiektywne rozumienie. Jednostka jest wywyższona na styku rzeczywistych sytuacji społecznych i kompetencji w folklorze, patrząc na sposób wykorzystania folkloru i jego stosunek do funkcjonalności (np. negocjowanie przekonań, rozwijanie relacji osobistych).
relacje między folklorem a tożsamościami są kluczowe, takie jak wpływ tożsamości osobistych i społecznych na wybór i wykorzystanie folkloru, a także sposób, w jaki folklor jest używany do konstruowania tożsamości osobistych, społecznych i etnicznych / narodowych., Podczas gdy gatunki i typologie tekstu były wcześniej postrzegane jako nakazowe kategorie idealne, teraz są one badane jako zasoby, których ludzie uczą się, używają, łączą i manipulują. Wcześniejszy nacisk na prestiżowe gatunki, takie jak epika, legenda czy Ballada, przesunął się na gatunki, które można dziś udokumentować, wśród których tryby i gatunki narracji mają znaczenie, szczególnie w odniesieniu do tego, jak jednostki realizują siebie, wspomnienia, historię, grupy społeczne i sposoby myślenia przez narrację., Opozycja oralności ustąpiła miejsca analizie interakcji między tymi trybami i obecnie koncentruje się na ich szybkim rozwoju za pomocą nowych technologii i mediów społecznościowych.
badania folkloru są dziedziną międzynarodową. W krajach skandynawskich w znacznym stopniu dotyczy kultur nie nordyckich. Instytucje i archiwa łączą się zasadniczo z instytucjami zagranicznymi (np. w Indiach i Chinach). Chociaż folklor jest uniwersalny, „folklor” nie jest jednolicie zdefiniowany. Powyższa definicja odzwierciedla nordyckie perspektywy badawcze, które same w sobie nie są jednolite., Definicja ta byłaby prawdopodobnie znacznie węższa w Indiach, gdzie gatunki prestige, takie jak oral epic, są nadal istotne, podczas gdy granice jego elastyczności są testowane w Stanach Zjednoczonych, gdzie wiele Eurocentrycznych gatunków prestige nigdy nie istniało jako takie. Jako kategoria folklor jest społecznie konstruowany, a jako kategoria sama jest społecznie definiowana i negocjowana w tradycjach nauki i popularnej dyskusji.
Czytaj dalej:
- John Miles Foley, Oral tradition and the internet: pathways of the mind (Urbana: University of Illinois Press, 2012).
- Marth C., Sims i Martine Stephens. Żywy folklor: wprowadzenie do nauki o ludziach i ich tradycjach Wydanie drugie poprawione. (Logan: Utah State University Press, 2011).
- P. Anttonen ,Tradition through modernity: postmodernizm and the nation-state in folklore scholarship (Helsinki: fińskie Towarzystwo Literackie, 2005).
- Regina Bendix i Galit Hasan‐Rokem, a companion to folklore (London: Blackwell, 2012).
- Simon J. Bronner, Folklore: the Basics (Oxon: Routledge, 2017).,