podstawowe cechy kałamarnic (aspekt brzuszny)
kałamarnice są mięczakami o miękkim ciele, których formy ewoluowały, aby przyjąć aktywny drapieżny tryb życia. Głowa i stopa kałamarnicy znajdują się na jednym końcu długiego ciała, a ten koniec jest funkcjonalnie przedni, prowadząc zwierzę podczas poruszania się po wodzie. Zestaw ośmiu ramion i dwie charakterystyczne macki otaczają usta; każdy wyrostek przybiera formę muskularnego hydrostatu i jest elastyczny i prehensile, Zwykle noszący tarczkowate Ssaki.,
ssaki mogą leżeć bezpośrednio na ramieniu lub być prześladowane. Ich obręcze są usztywnione chityną i mogą zawierać drobne ząbki. Cechy te, jak również silna muskulatura i mały ganglion pod każdym ssakiem, aby umożliwić indywidualną kontrolę, zapewniają bardzo silną przyczepność do chwytania ofiary. Haki są obecne na ramionach i mackach u niektórych gatunków, ale ich funkcja jest niejasna. Macki są znacznie dłuższe od ramion i są cofnięte. Przyssawki są ograniczone do szpatułkowego czubka macki, znanego jako manus.,
u dojrzałego samca zewnętrzna połowa jednego z lewych ramion jest zgrubiała i kończy się kopulatorem, a nie przyssawką. Służy do osadzania spermatoforu wewnątrz jamy płaszcza samicy. Część brzuszna stopy została przekształcona w lejek, przez który woda opuszcza jamę płaszcza.
główna masa ciała jest zamknięta w płaszczu, który ma płetwę pływającą wzdłuż każdej strony. Płetwy te nie są głównym źródłem ruchu u większości gatunków. Ściana płaszcza jest silnie umięśniona i wewnętrzna., Masa trzewna, która jest pokryta cienkim, błoniastym naskórkiem, tworzy stożkowaty tylny region znany jako „garb trzewny”. Muszla mięczaka jest zredukowana do wewnętrznego, podłużnego chitynowego „pióra” w funkcjonalnie grzbietowej części zwierzęcia; pióro działa na usztywnienie kałamarnicy i zapewnia przyczepność dla mięśni.
na funkcjonalnie brzusznej części ciała znajduje się otwór do jamy płaszcza, który zawiera skrzela (ctenidia) i otwory z układu wydalniczego, trawiennego i rozrodczego., Syfon inhalacyjny za lejkiem wciąga wodę do wnęki kominka za pośrednictwem zaworu. Kałamarnica wykorzystuje lejek do poruszania się za pomocą precyzyjnego napędu odrzutowego. W tej formie ruchu woda jest zasysana do jamy płaszcza i wydalana z lejka szybkim, silnym strumieniem. Kierunek jazdy jest zróżnicowany przez orientację lejka. Kałamarnice są silnymi pływakami, a niektóre gatunki mogą „latać” na krótkie odległości poza wodę.,
Kamuflaż
Squid wykorzystuje różne rodzaje kamuflażu, a mianowicie aktywny kamuflaż do dopasowywania tła (w płytkiej wodzie) i przeciwświetleń. Pomaga to chronić je przed drapieżnikami i pozwala im zbliżyć się do ofiary.
skóra pokryta jest kontrolowanymi chromatoforami o różnych kolorach, dzięki czemu kałamarnica może dopasować swoje zabarwienie do otoczenia. Gra kolorów może dodatkowo odwrócić uwagę ofiary od zbliżających się macek kałamarnicy., Skóra zawiera również reflektory światła zwane irydoforami i leukoforami, które po aktywacji w milisekundach tworzą zmienne wzory skóry spolaryzowanego światła. Taki kamuflaż skóry może pełnić różne funkcje, takie jak komunikacja z pobliskimi kałamarnicami, wykrywanie zdobyczy, nawigacja i orientacja podczas polowania lub szukania schronienia. Kontrola nerwowa irydoforów umożliwiających szybkie zmiany opalizujące skórę wydaje się być regulowana przez proces cholinergiczny wpływający na białka reflektynowe.,
niektóre kałamarnice mezopelagiczne, takie jak kałamarnica Świetlikowa (Watasenia scintillans) i kałamarnica śródmózgowia (Abralia veranyi), używają kamuflażu przeciwświetleniowego, generując światło pasujące do światła opadającego z powierzchni oceanu. Tworzy to efekt przeciwcienia, dzięki czemu spód jest lżejszy niż Cholewka.
jest również używany przez hawajską kałamarnicę bobtail (Euprymna scolopes), która ma symbiotyczne bakterie (Aliivibrio fischeri), które wytwarzają światło, aby pomóc kałamarnicy uniknąć nocnych drapieżników., To światło świeci przez skórę kałamarnicy na jej spodniej stronie i jest generowane przez duży i złożony dwupłatowy narząd świetlny wewnątrz jamy płaszcza kałamarnicy. Stamtąd ucieka w dół, część z nich przemieszcza się bezpośrednio, część schodzi z odbytnicy w górnej części narządu (strona grzbietowa). Poniżej znajduje się rodzaj tęczówki, która ma gałęzie (uchyłki) worka atramentowego, a poniżej soczewkę; zarówno reflektor, jak i soczewka pochodzą z mezodermy., Kałamarnica kontroluje produkcję światła poprzez zmianę kształtu tęczówki lub regulację siły żółtych filtrów Na spodzie, które prawdopodobnie zmieniają równowagę emitowanych fal. Produkcja światła wykazuje korelację z intensywnością światła padającego w dół, ale jest ona o około jedną trzecią jaśniejsza; kałamarnica może śledzić powtarzające się zmiany jasności. Ponieważ Hawajska kałamarnica bobtail ukrywa się w piasku w ciągu dnia, aby uniknąć drapieżników, nie używa przeciwświetleń w ciągu dnia.,
-
kontrolowalne chromatofory o różnych kolorach w skórze kałamarnicy umożliwiają szybką zmianę zabarwienia i wzorów, zarówno w celu kamuflażu, jak i sygnalizacji.
-
zasada przeciwświetleniowego kamuflażu kałamarnicy, Watasenia scintillans. Widziane od dołu przez drapieżnika światło zwierzęcia pomaga dopasować jego jasność i kolor do powierzchni morza powyżej.,
odwrócenie uwagi drapieżnika atramentem
skamieniałe Loligosepia aalensis z dolnej Jury; worek atramentu jest nadal pełen czarnego pigmentu eumelaniny
kałamarnice rozpraszają atakowanie drapieżników przez wyrzucają chmurę atramentu, dając sobie możliwość ucieczki. Gruczoł atramentu i związany z nim worek atramentu opróżnia się do odbytu w pobliżu odbytu, umożliwiając kałamarnicy szybkie odprowadzenie czarnego atramentu do jamy płaszcza i otaczającej wody., Atrament jest zawiesiną cząstek melaniny i szybko się rozprasza, tworząc ciemną chmurę, która zasłania manewry ucieczki kałamarnicy. Drapieżne ryby mogą być również odstraszane przez alkaloidowy charakter wydzieliny, który może zakłócać ich chemoreceptory.
układ nerwowy i narządy zmysłów
głowonogi mają najbardziej rozwinięty układ nerwowy wśród bezkręgowców. Kalmary mają złożony mózg w postaci pierścienia nerwowego otaczającego przełyk, zamkniętego w chrząstce czaszki., Sparowane zwoje mózgowe powyżej przełyku otrzymują informacje sensoryczne z oczu i statocysty, a dalej zwoje poniżej kontrolują mięśnie jamy ustnej, stopy, płaszcza i wnętrzności. Olbrzymie aksony o średnicy do 1 mm (0,039 cala) przenoszą wiadomości nerwowe z dużą szybkością do okrągłych mięśni ściany płaszcza, umożliwiając synchroniczny, silny skurcz i maksymalną prędkość w układzie napędowym odrzutowca.
sparowane oczy, po obu stronach głowy, umieszczone są w kapsułkach połączonych z czaszką., Ich struktura jest bardzo podobna do rybie oko, z soczewką kulistą, która ma głębię ostrości od 3 cm (1 cala) do nieskończoności. Obraz jest skupiony przez zmianę położenia obiektywu, jak w aparacie lub teleskopie, a nie zmianę kształtu obiektywu, jak w ludzkim oku. Kałamarnica dostosowuje się do zmian natężenia światła, rozszerzając i kurcząc źrenicę w kształcie szczeliny. Kalmary głębinowe z rodziny Histioteuthidae mają oczy dwóch różnych rodzajów i orientacji., Duże lewe oko ma kształt rurkowaty i spogląda w górę, prawdopodobnie poszukując sylwetek zwierząt znajdujących się wyżej w kolumnie wody. Normalnie ukształtowane prawe oko wskazuje do przodu i do dołu, aby wykryć zdobycz.
statocysty biorą udział w utrzymaniu równowagi i są analogiczne do ucha wewnętrznego ryb. Są one umieszczone w chrząstkowych kapsułkach po obu stronach czaszki. Dostarczają one kałamarnicy informacji na temat położenia ciała w odniesieniu do grawitacji, jego orientacji, przyspieszenia i obrotu oraz są w stanie dostrzec nadchodzące wibracje., Bez statocysty, kałamarnica nie może utrzymać równowagi. Kałamarnice wydają się mieć ograniczony słuch, ale głowa i ramiona noszą linie komórek włosów, które są słabo wrażliwe na ruchy wody i zmiany ciśnienia, i są analogiczne w funkcji do bocznego systemu linii ryb.,
układ rozrodczy
płcie są oddzielone w kałamarnicy, istnieje pojedyncza gonada w tylnej części ciała, z zapłodnieniem zewnętrznym, i zwykle odbywa się w JAMA płaszcza samicy. Samiec ma jądro, z którego plemniki przechodzą w pojedynczy gonodukt, gdzie są zwijane razem w długą wiązkę lub spermatofor., Gonodukt jest wydłużony w „penisa”, który rozciąga się do jamy płaszcza i przez który spermatofory są wyrzucane. U gatunków płytkiej wody penis jest krótki, a spermatofor jest usuwany z jamy płaszcza przez macki samca, które są specjalnie przystosowane do tego celu i znane jako hektocotylus, i umieszczane wewnątrz jamy płaszcza samicy podczas krycia.,
samica ma duży przezroczysty jajnik, położony w kierunku tylnej części masy trzewnej. Stąd jaja podróżują wzdłuż gonokołu, gdzie znajduje się para białych gruczołów nidamentalnych, które leżą przed skrzelami. Obecne są również gruczoły nidamentalne z czerwonymi plamkami, zawierające symbiotyczne bakterie; oba narządy są związane z wytwarzaniem składników odżywczych i tworzeniem skorupek dla jaj., Gonokoel wchodzi do jamy płaszcza w gonoporze, a u niektórych gatunków pojemniki do przechowywania spermatoforów znajdują się w pobliżu, w ścianie płaszcza.
u gatunków płytkopodwodnych szelfu kontynentalnego i stref epipelagicznych lub mezopelagicznych jest to często jedna lub obie pary ramion IV samców, które są modyfikowane w hektokotyli. Jednak większość kałamarnic głębinowych nie ma ramion i ma dłuższe penisy; ancistrocheiridae i Cranchiinae są wyjątkami., Gigantyczne kałamarnice z rodzaju Architeuthis są niezwykłe, ponieważ posiadają zarówno dużego penisa, jak i zmodyfikowane końcówki ramion, chociaż czy te ostatnie są używane do przenoszenia spermatoforów nie jest pewne. Wydłużenie penisa zaobserwowano u gatunków głębinowych Onykia ingens; po wyprostowaniu penis może być tak długi, jak płaszcz, głowa i ramiona połączone. Jako takie, kałamarnice głębinowe mają największą znaną długość penisa w stosunku do wielkości ciała wszystkich mobilnych zwierząt, drugą w całym królestwie zwierząt tylko dla niektórych siedzących barnacles.,
układ trawienny
jak wszystkie głowonogi, kałamarnice są drapieżnikami i mają złożony układ trawienny. Pysk wyposażony jest w ostry, Rogowy dziób zbudowany głównie z chityny i usieciowanych białek, który służy do zabijania i rozrywania zdobyczy na łatwe do opanowania kawałki., Dziób jest bardzo wytrzymały, ale nie zawiera minerałów, w przeciwieństwie do zębów i szczęk wielu innych organizmów; usieciowane białka są bogate w histydynę i glicynę i nadają dzióbowi sztywność i twardość większą niż większość równoważnych syntetycznych materiałów organicznych. Żołądki schwytanych wielorybów często mają niestrawne dzioby kałamarnic w środku. W pysku znajduje się radula, szorstki język wspólny dla wszystkich mięczaków z wyjątkiem Małży, które są wyposażone w wiele rzędów zębów., U niektórych gatunków toksyczna ślina pomaga kontrolować dużą zdobycz; po stłumieniu pokarm może być rozrywany na kawałki przez dziób, przenoszony do przełyku przez radulę i połykany.
bolus pokarmowy jest przemieszczany wzdłuż jelit przez fale skurczów mięśniowych (perystaltyki). Długi przełyk prowadzi do muskularnego żołądka mniej więcej w środku masy trzewnej. Gruczoł trawienny, który jest odpowiednikiem wątroby kręgowców, uchyla się tutaj, podobnie jak trzustka, i oba te opróżniają się do caecum, worka w kształcie torebki, w którym odbywa się większość wchłaniania składników odżywczych., Niestrawne jedzenie może być przekazywane bezpośrednio z żołądka do odbytnicy, gdzie łączy się z przepływem z caecum i jest opróżniane przez odbyt do jamy płaszcza. Głowonogi są krótkotrwałe, a u dojrzałych kałamarnic pierwszeństwo ma rozmnażanie; na przykład samica Onychoteuthis banksii zrzuca swoje macki żerujące po osiągnięciu dojrzałości, a po tarle staje się zwiotczała i słaba.
układ sercowo-naczyniowy i wydalniczy
Jama płaszcza kałamarnicy jest wypełnionym wodą morską workiem zawierającym trzy serca i inne narządy wspomagające krążenie, oddychanie i wydalanie., Kalmary mają główne serce systemowe, które pompuje krew wokół ciała jako część ogólnego układu krążenia i dwa serca rozgałęzione. Układowe serce składa się z trzech komór, dolnej komory i dwóch górnych przedsionków, z których wszystkie mogą kurczyć się napędzać krew. Rozgałęzione serca pompują krew specjalnie do skrzeli w celu dotlenienia, zanim zwrócą ją do serca ogólnoustrojowego. Krew zawiera bogatą w miedź białkową hemocyjaninę, która jest używana do transportu tlenu w niskich temperaturach oceanicznych i niskich stężeniach tlenu, i sprawia, że utleniona krew ma głęboki, niebieski kolor., Jako systemowe krwi powraca przez dwie żyły głównej do rozgałęzień serca, wydalanie moczu, dwutlenku węgla i odpadów rozpuszcza się poprzez outpocets (zwane nefrydialnych przydatków) w ścianach żyły głównej cavae, które umożliwiają wymianę gazową i wydalanie przez jamę płaszcza wody morskiej.
Wyporność
korpus szklanych kałamarnic (Cranchiidae) jest wypełniony głównie przezroczystym koelomem zawierającym jony amonowe dla wyporności.,
w przeciwieństwie do nautiloidów, które mają wypełnione gazem komory wewnątrz muszli, które zapewniają wyporność, i ośmiornice, które żyją w pobliżu i spoczywają na dnie morskim i nie wymagają wyporności, wiele kałamarnic ma wypełnione płynem naczynie, odpowiednik pęcherza pływackiego ryby, w celomie lub tkance łącznej. Zbiornik ten działa jak chemiczna komora wypornościowa, z ciężkimi kationami metalicznymi typowymi dla wody morskiej zastąpionymi niskocząsteczkowymi jonami amonu, produktem wydalania., Niewielka różnica gęstości zapewnia niewielki wkład w Wyporność na jednostkę objętości, więc mechanizm wymaga dużej komory wyporności, aby być skutecznym. Ponieważ komora jest wypełniona cieczą, ma tę zaletę nad pęcherzem pływackim, że nie zmienia się znacząco objętości pod ciśnieniem. Na przykład szklane kalmary z rodziny Cranchiidae mają ogromny przezroczysty celom zawierający jony amonowe i zajmujący około dwie trzecie objętości zwierzęcia, pozwalając mu unosić się na wymaganej głębokości. Około połowa z 28 rodzin kałamarnic używa tego mechanizmu do rozwiązywania problemów z wypornością.,
największy i najmniejszy
gigantyczna kałamarnica. Bary oddalone są od siebie o metr (3 stopy).
większość kałamarnic ma nie więcej niż 60 cm (24 cale) długości, chociaż kałamarnice olbrzymie mogą osiągać 13 m (43 stopy). Najmniejszym gatunkiem są prawdopodobnie benthic pigmy squids Idiosepius, które dorastają do długości płaszcza od 10 do 18 mm (0,4 do 0,7 cala) i mają krótkie ciała i zarośnięte ramiona.,
w 1978 roku ostre, zakrzywione pazury na przyssawkach macek kałamarnic przecięły gumową powłokę na kadłubie USS Stein. Rozmiar sugerował największą znaną wówczas kałamarnicę.
w 2003 roku odkryto duży okaz obfitego, ale słabo poznanego gatunku, Mesonychoteuthis hamiltoni (kolosalna kałamarnica). Gatunek ten może dorastać do 10 m (33 stóp) długości, co czyni go największym bezkręgowcem. W lutym 2007 roku nowozelandzki statek rybacki złowił największą kałamarnicę, jaką kiedykolwiek udokumentowano, ważącą 495 kg i mierzącą około 10 m u wybrzeży Antarktydy., Rozwarstwienie wykazało, że oczy, używane do wykrywania zdobyczy w głębokim Oceanie Południowym, przekroczyły rozmiar piłek; mogą one być jednymi z największych oczu, jakie kiedykolwiek istniały w królestwie zwierząt.