- by Susan Martin
- /
- /
Po raz pierwszy zauważyłem piękny zapach kaliny koreańskiej (Viburnum carlesii) posadzonej jako żywopłot na komercyjnej stronie. Krzewy były tak wysokie jak małe drzewa i miały obfity pokaz czerwonawo-różowych pąków zmieniających się w białe kwiaty. Wiedziałem, że kalina potrzebuje więcej godzin dziennie Słońca niż jest dostępna na naszym zalesionym podwórku, ale musiałem spróbować jednego., Przywiozłem do domu tylko jedną, nie zdając sobie sprawy, że w tym przypadku więcej niż jedna Kalina była konieczna do owocowania, ponieważ nigdy nie pojawiły się jagody. (Więcej na ten temat później.) Chociaż krzew produkował wiosną niektóre kwiaty (więcej słońca zachęcałoby więcej kwitnień), jesienią nie było niebiesko-czarnych owoców, które przyciągałyby ptaki.
Dlaczego Kalina roślinna
Kalina jest rodzajem około 150-175 gatunków roślin kwitnących w rodzinie Moschatelskiej Adoxaceae. (Kalina była wcześniej włączana do rodziny wiciokrzewów Caprifoliaceae.,) Kaliny są wiecznie zielone lub liściaste, w zależności od gatunku i lokalizacji. Większość woli słońce, ale niektórzy dobrze radzą sobie w półcieniu. Ich twardość jest dobrze dostosowana do mroźnych zim strefy USDA hardiness 7. Przystosowują się do różnych rodzajów gleby i warunków wilgotnościowych. Większość kaliny oferuje atrakcyjne liście, o różnych rozmiarach liści, fakturze i kolorze. Wiele gatunków oferuje przyciągający wzrok jesienny kolor w czerwono-pomarańczowym, bordowym lub czerwonawo-Fioletowym. Białe kwiaty pojawiają się wczesną wiosną lub nawet w połowie lata., Wybierając wybór o różnych czasach kwitnienia, ogrodnicy mogą zapewnić długi okres kwitnienia. Jesienią jagody pojawiają się w długich pestkach w kolorach od czerwonego do różowego, ciemniejących do niebieskiego lub fioletowo-czarnego. Owoce są dobrym źródłem pożywienia dla małych ssaków i ptaków, takich jak Bluebird Wschodni, Flicker Northern, Gray Catbird i American Robin. Jagody kaliny czarnej (V. prunifolium) można przekształcić w przetwory lub zjeść z krzewu. Jadalne są również jagody jagody niani (V. lentago)., Większość kaliny jest głównie odporna na choroby i szkodniki, chociaż niektóre podlegają chrząszczowi kaliny liściowej. Rodzime kaliny są znane jako mające szczególną wartość dla rodzimych pszczół i przyciągają wiele różnych rodzajów motyli i ćm. Niektóre rodzime gatunki kaliny są larwalnymi gospodarzami wiosennego motyla Lazurowego (Celastrina ladon). Gąsienice kolibra Polana ćmy (Hemaris thysbe) gospodarz na europejski żurawina krzak (V. opulus).
przy tak wielu gatunkach kaliny do rozważenia, w tym artykule skoncentruję się na Kalinie pochodzącej z Wirginii., Omówię również, ile kaliny jest potrzebnych, aby zapewnić owocowanie, oraz lokalne zagrożenie ze strony chrząszcza kaliny.
Kalina pochodząca z Wirginii
V. dentatum (Arrowwood) Photo: Fritzflohrreynolds, Wikimedia Commons
Southern Arrowwood (V. dentatum) jest krzewem liściastym pochodzącym ze Wschodniej Ameryki Północnej. W Wirginii występuje na równinie przybrzeżnej, w Piemoncie i w regionach górskich. Rdzenni Amerykanie używali prostych łodyg tego gatunku do wałów strzałkowych., Kalina ta rośnie w strefach twardości USDA 3-8 i jest przystosowana do różnych rodzajów gleby i poziomów wilgotności. Chociaż preferuje wilgotne gliny, może tolerować glebę gliniastą i jest dość odporny na suszę po założeniu. Może rosnąć w pełnym lub częściowym słońcu. Rośnie 6-10 'wysokości i szerokości, ale może osiągnąć 15′ w optymalnych warunkach. To dobry kandydat na żywopłoty. Białe kwiaty nie są pachnące, ale pojawiają się w blaszkach o wysokości około 4″ w maju i czerwcu. Kwiaty ustępują miejsca niebiesko-czarnym, jagodowym pestkom., Błyszczące zielone, jajowate, ząbkowane liście wytwarzają jesienne kolory, które wahają się od szarej żółci po atrakcyjne odcienie pomarańczy i czerwieni. Chociaż nie jest to szczególnie efektowny, jest to niezawodny, odporny na zimno krzew tolerujący różne warunki z jagodami, które dostarczają pokarmu zarówno dla ptaków, jak i małych ssaków. Jest to żywiciel larwalny Błękitnego motyla Lazurowego (Celastrina ladon).
V. Lentago (Nannyberry) Photo: Keith Kanoti, Maine Forest Service, Wikimedia Commons
Nannyberry (V., lentago) pochodzi z Ameryki Północnej, a w Wirginii występuje w rejonie górskim. Dorasta do 12-18 'wysokości i 6-12′ szerokości z otwartą koroną i łukowymi gałęziami. Jednym z wyjaśnień wspólnej nazwy jest to, że przejrzałe jagody mają nieprzyjemny zapach jak mokra wełna. Innym wyjaśnieniem jest to, że kozy niańki bardziej lubią dojrzałe jagody niż koziołki. Krzew jest odporny na suszę, może kwitnąć w pełnym słońcu do półcienia i łatwo może być uprawiany na glebach średnich. Kwitnie w strefach twardości USDA 2-8., W maju białe kwiaty pojawiają się w skupiskach do 3-5″ szerokości i przyciągają wielu zapylaczy. Nannyberry jest również gospodarzem Błękitnego motyla Lazurowego. Zmienny kolor jesieni waha się od szaro-zielonkawożółtego do czerwonawo-fioletowego. Jadalne, niebiesko-czarne, jagodowe pestki zwisają w grona z czerwonych łodyg. Jagody często utrzymują się w zimie i są atrakcyjne dla ptaków i dzikiej przyrody.
v. prunifolium (Blackhaw) Photo: David Stang, Wikimedia Commons
Smooth Blackhaw (V., prunifolium) pochodzi ze wschodniej i Środkowej Ameryki Północnej w strefach twardości USDA 3-9. W Wirginii występuje na równinie przybrzeżnej, w Piemoncie i w regionach górskich. Jest łatwo uprawiana na średniej, suchej do średniej, dobrze osuszonej glebie i może tolerować suszę. Preferuje co najmniej ½ dnia nasłonecznienia. Zwykle uprawiany jako duży, wyprostowany, wielopostaciowy krzew liściasty, zwykle osiąga wysokość 12-15′ z rozłożeniem 6-12′. Gdy jest uprawiany jako pojedynczy pień drzewa, może osiągnąć wysokość 30′. W okresie od maja do czerwca białe, nie pachnące kwiaty pojawiają się w blaszkach o płaskich wierzchołkach do 4,5″ szerokości., Blackhaw wyjątkowo umieszcza kwiaty nad liśćmi (podczas gdy kwiaty na wielu kalinach są gniazdowane). Po kwiatach pojawiają się żółte jagody, które jesienią zmieniają kolor na niebiesko-czarny. Owoce są jadalne i mogą być spożywane z krzewu, gdy są dojrzałe lub używane w dżemach i konfiturach. Preferują je również ptaki i małe ssaki. Kora ściągająca była dawniej stosowana leczniczo. Ta trwała i wolna od szkodników roślina jest szczególnie cenna dla trzmieli. Blackhaw może być używany jako mały okaz drzewa lub duży okaz krzewu., Jest również używany jako dodatek do obramowania, jako wysoki żywopłot lub ekran, lub jako tło sadzenia w rodzimym ogrodzie.
V. nudum (Possumhaw) Photo: U. S. Botanic Garden, DC, Wikimedia Commons
Possumhaw (V. nudum), zwany również potocznie gładkim witherod lub dzikim rodzynkiem, pochodzi ze wschodnich i południowo-wschodnich Stanów Zjednoczonych., od Connecticut na południe po Florydę i Luizjanę. W Wirginii występuje w regionach górskich, piemonckich i przybrzeżnych równinach. Rośnie w strefach twardości USDA 5-9., Ten zaokrąglony, wielopostaciowy, pionowo rozłożony krzew liściasty zwykle rośnie w naturze do 5-12 'wysokości i szerokości, ale może osiągnąć 20′ wysokości. Chociaż preferuje wilgotną glebę w pełnym słońcu, toleruje cień i może przetrwać okresy suszy. Małe kremowo-białe kwiaty pojawiają się w kwietniu i maju i są zapylane przez wiele małych owadów, w tym muchówki i pszczoły potowe. OPOS jest gospodarzem Błękitnego Błękitnego motyla. Późnym latem do wczesnej jesieni po kwiatach pojawiają się grona jajowatych jagód, które zmieniają kolor w miarę dojrzewania, od jasnoróżowego do głębokiego różowego, przez niebieski do purpurowo-czarnego., Jagody są zjadane przez ptaki śpiewające, cietrzewie, dzikie indyki i wiewiórki. Błyszczące ciemnozielone liście mogą jesienią zmienić atrakcyjny bordowy w ciemnoczerwono-fioletowy. Pochodzi z niskich lasów, bagien i bagien, oposhaw jest dobrym kandydatem do ogrodów deszczowych. Należy pamiętać, że roślina ta jest umiarkowanie odporna na uszkodzenia ze strony jeleni. W szkółkarstwie dostępne są odmiany takie jak „Bulk”, sprzedawane pod nazwą handlową BRANDYWINE. Proste gatunki można znaleźć w Internecie.
V., acerifolium (Mapleleaf) Photo: Katja Schulz, Wikimedia Commons
Mapleleaf (V. acerifolium) pochodzi ze Wschodniej Ameryki Północnej od południowo-zachodniego Quebecu i Ontario na południe do północnej Florydy i wschodniego Teksasu. W Wirginii występuje na nadmorskiej równinie, Piemoncie i regionach górskich i jest w stanie dobrze radzić sobie w pełnym cieniu i suchych glebach. Rośnie w strefach twardości USDA 4-8. Rośnie głównie w glebach kwaśnych o pH od 5,0 do 6,5, ale toleruje do 7,5. Ten niski, gęsto rozgałęziony krzew dorasta do 4-6 'wysokości i 3-4′ szerokości. Małe białe kwiaty pojawiają się w płasko-wierzchołkowych skupiskach 1.,5-3″ w poprzek wczesnym latem, a następnie czerwone jagody zamieniają się w fioletowe, a następnie Czarne. Owoce są źródłem pożywienia dla wielu ptaków i małych ssaków; kwiaty przyciągają zapylacze, takie jak pszczoły i motyle. Mapleaf jest larwalnym żywicielem Błękitnego motyla Lazurowego. Wyprostowany krzew często żeruje i rośnie w gęstych kępach. Jasne – do ciemnozielonych, liściaste liście, kształt podobny do klonu, zmienia charakterystyczny purpurowy róż jesienią, dzięki czemu jest to bardzo pożądany rodzimy krzew.
ile kaliny muszę sadzić?,
jest to ważne pytanie, na które chciałbym odpowiedzieć prosto i definitywnie, ale nie ma wystarczającej ilości informacji ze źródeł, które zbadałem. Po pierwsze, przypomnijmy sobie, że kwitnienie nastąpi niezależnie od tego, czy nastąpi zapylenie. Zapylanie jest konieczne do owocowania, w tym przypadku produkcji jagód. Teraz przejrzyjmy definicje. Monecious oznacza, że na tej samej roślinie znajdują się oddzielne męskie i żeńskie części. Roślina jest samo-płodna i potrzebujesz tylko jednej rośliny do produkcji owoców. Dwupienne oznacza, że na roślinie występują tylko kwiaty jednej płci., W związku z tym do rozmnażania potrzebna jest jedna roślina męska i jedna żeńska.
spośród pięciu rodzimych kaliny omówionych w tym artykule, Dendrologia Virginia Tech identyfikuje mapleaf (V. acerifolium) jako monoecious; pozostałe cztery tubylcy nie są identyfikowane jako monoecious lub dioecious. Według New York Botanical Garden FAQ, ” Kaliny są jednopienne, ale uzyskasz lepsze owoce sadząc rośliny z różnych źródeł. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku V. davidii, który jest zwykle opisywany jako dioecious.,”
według NCState Extension, „ogólnie rzecz biorąc Kalina nie jest płodna. Oznacza to, że do zapylenia krzyżowego potrzebne są dwie kompatybilne rośliny, aby uzyskać maksymalną produkcję owoców. Nie oznacza to, że możesz sadzić dwa tego samego klona / kultywar i oczekiwać owoców (potrzebujesz różnorodności genetycznej). Innym krytycznym wymogiem jest to, że aby zapylenie miało miejsce, obie rośliny muszą być kwitnące w tym samym czasie.,”
według Urban Forest Ecosystems Institute w California Polytechnic Institute wszystkie 14 gatunków kaliny włączonych do ich przeglądu zostały sklasyfikowane jako jednopienne, w tym dwie rodzime kaliny na ich liście, blackhaw i nannyberry.
więc gdzie nas to wszystko sprowadza? Nie można stwierdzić, czy roślina jest męska czy żeńska, chyba że jest w kwiatach, a nawet wtedy potrzebowałbym pomocy., Jeśli jesteś zainteresowany upewnieniem się, że kalina produkuje owoce, możesz zapoznać się z poniższym blogiem, który okazał się bardzo pomocny w wyjaśnieniu problemów i proponowanych rozwiązań: „rodzime Kalina i zapylanie krzyżowe, czego Szkółka Ci nie mówi.”
uproszczone podsumowanie bloga:
dwie genetycznie różne rośliny tego samego gatunku powinny być sadzone w rozsądnej odległości. I te genetycznie różne rośliny muszą kwitnąć w tym samym czasie, aby odwiedzający owady zapylacze mogli wykonywać swoją pracę., Aby zapewnić różnorodność genetyczną:
- kupuj w szkółce, która produkuje swoje rośliny z nasion.
- jeśli nie jest to możliwe, kup dwa lub więcej gatunków kaliny prostych (tego samego gatunku) z różnych szkółek, które pozyskują rośliny od różnych plantatorów.
- kupuj różne odmiany tego samego gatunku kaliny. (Należy pamiętać, że w przypadku Viburnum dentatum jest to nieco bardziej skomplikowane, więc patrz blog)
- kupuj prosty gatunek kaliny i kultywar tego samego gatunku, które są w pączku lub kwitną w tym samym czasie.,
VIBURNUM leaf BEETLE
Viburnum Leaf Beetle (Pyrrhalta virnum) stopniowo przybywa do południowo-wschodnich Stanów Zjednoczonych.chrząszcz pochodzi z Europy i został wykryty w Kanadzie w 1947 roku. Pierwszy raport o jego obecności w Stanach Zjednoczonych miał miejsce w stanie Nowy Jork w 1996 roku. Ten szkodnik jest w ruchu, zjadając kaliny z północy stanu Nowy Jork do Północnej Pensylwanii do zachodniego Maryland. Żywi się wyłącznie gatunkami kaliny.,
zgodnie z rozszerzeniem UMD „istnieje duże prawdopodobieństwo, że chrząszcz liściowy kaliny rozprzestrzeni się i powstanie w szerokim regionie Ameryki Północnej ze względu na podobieństwa klimatyczne do jego rodzimego siedliska i szerokie zastosowanie gatunków kaliny w nasadzeniach ozdobnych. Jednak ostatnie badania wskazują, że jego Południowa ekspansja może być ograniczona łagodnymi zimami, ponieważ jaja wymagają dłuższego okresu chłodzenia, aby się wykluć. Chrząszcze rozprzestrzeniają się w sposób naturalny w locie i sztucznie przez ludzi przenoszących porażone stado szkółkarskie na obszary nie porażone.,”
Viburnum leaf beetle adult Photo: Hektonichus, Wikimedia Commons
larwy chrząszcza kaliny na V. dentatum (Arrowwood) Photo: plant image library, Wikimedia Commons
zarówno dorośli, jak i larwy spożywają rodzime i egzotyczne gatunki kaliny w naturalnych i zarządzanych krajobrazach. Chociaż wykazują preferencje dla gatunków o małym owłosieniu (dojrzewaniu) na liściach, poważnie uszkadzają wiele z około 150 znanych gatunków kaliny. Dr., Paul Weston z Cornell University sklasyfikował powszechnie uprawiane kaliny na wysoce podatne (najpierw do zaatakowania; zazwyczaj zniszczone w ciągu 3 lat), podatne (ostatecznie zniszczone), umiarkowanie podatne (zwykle nie zniszczone) i odporne gatunki (niewielkie lub żadne uszkodzenia podczas karmienia). Zarówno arrowwood, jak i oposhaw są bardzo podatne; mapleleaf jest podatny; nannyberry i blackhaw są umiarkowanie podatne. Większość gatunków we wszystkich grupach doznaje większych uszkodzeń podczas żerowania w cieniu. Zobacz listę Dr Westona, aby uzyskać informacje na temat innych Kalin.,
chociaż nie wydaje się, aby ten szkodnik obecnie niszczy kaliny w obszarze Piemontu, powinniśmy być świadomi ewentualnego zagrożenia w przyszłości. Warto zauważyć, że zmiana klimatu i jej wpływ na umiarkowanie zimowych temperatur mogą wpłynąć na rozprzestrzenianie się.
dla czytelników, którzy mieszkają w obszarach, w których chrząszcz kaliny jest problemem, zapoznaj się ze stroną Cornell University, aby uzyskać zalecenia dotyczące kontroli. Istnieją również zachęcające wiadomości z programu zintegrowanego zarządzania szkodnikami stanu Nowy Jork o spadku populacji chrząszczy w północnej części stanu Nowy Jork.,/div>
*zarządcy drzew w Charlottesville, https://charlottesvilleareatreestewards.org/learn-about-trees/identify-trees/
*źródło obejmuje również wspólne rodzime krzewy i drzewiaste pnącza Wirginii: Przewodnik identyfikacji Virginia Department of Forestry Paperback 2016
kwiatostany: jak kwiaty są ułożone na łodydze, na stronie nasion, http://theseedsite.co.uk/inflorescences.html
motyle i Ćmy Ameryki Północnej, https://www.butterfliesandmoths.org/species/Celastrina-ladon
„the joy of butter host plants,” Lewis Ginter Botanical Garden, https://www.lewisginter.org/butterfly-host-plants/
„plant of the month – revisiting Viburnum,” Weeder ' s Digest, November, 2005,
Whatcom.,wsu.edu „dokumenty” biuletyn
„Q. jakie krzewy ogrodowe są dwupienne, co wymaga sadzenia zarówno rośliny męskiej, jak i żeńskiej w celu uzyskania owoców?”NYBG, http://libanswers.nybg.org/faq/222836
Exotic Pest Threats, Viburnum Leaf Beetle, University of Maryland Extension,
https://www.extension.umd.edu „sites” files „_docs” programs ” ipmnet
Feature Photo: V. nudum (Possumhaw) by JB Johnny, own work.