kanonizacja jest papieską deklaracją, że wierni katoliccy mogą czcić konkretnego zmarłego członka Kościoła. Papieże zaczęli wydawać takie dekrety w X wieku. Do tego momentu miejscowi biskupi zarządzali czczeniem świętych mężczyzn i kobiet w swoich diecezjach; i nie mogło być, dla każdego świętego, żadnego formalnego dekretu. W kolejnych wiekach procedury stawały się coraz bardziej uregulowane, a papieże zaczęli ograniczać do siebie prawo do ogłoszenia kogoś Świętym Katolickim., We współczesnym użyciu termin ten odnosi się do aktu, w którym każdy kościół chrześcijański oświadcza, że osoba, która zmarła, jest świętą, na podstawie którego osoba ta znajduje się na liście uznanych świętych, zwanej „kanonem”.
opracowanie Historyczneedytuj
w kanonie Mszalnym obrządku rzymskiego znajdują się tylko imiona męczenników, wraz z imionami Najświętszej Maryi Panny, a od 1962 roku św. Józefa jej małżonka.,
jednak w IV wieku „spowiednicy”—ludzie, którzy wyznali swoją wiarę nie umierając, ale słowem i życiem—zaczęli być czczeni publicznie. Przykładami takich osób są św. Hilarion i św. Efrem Syryjczyk na Wschodzie oraz św. Marcin z Tours i św. Hilary z Poitiers na Zachodzie. Ich imiona umieszczano w dyptykach, listach świętych czczonych w liturgii, a ich groby czczono w podobny sposób, jak męczenników., Ponieważ świadectwo ich życia nie było tak jednoznaczne jak świadectwa męczenników, czczono ich publicznie tylko za zgodą miejscowego biskupa. Proces ten jest często określany jako „kanonizacja lokalna”.
ta aprobata była wymagana nawet dla czczenia słynnego męczennika. W swojej historii herezji Donatystycznej Święty Optatus wspomina, że w Kartaginie Katolicka Matrona, imieniem Lucilla, poniosła cenzurę Kościoła za pocałowanie relikwii słynnego męczennika, którego roszczenia do męczeństwa nie zostały udowodnione prawnie., I Święty Cyprian (zm. 258) zalecał, że należy przestrzegać najwyższej staranności w badaniu roszczeń tych, którzy zostali uznani za zmarłych za wiarę. Wszystkie okoliczności towarzyszące męczeństwu miały być badane; wiara tych, którzy cierpieli, i motywy, które ich ożywiały, miały być rygorystycznie badane, aby zapobiec uznaniu osób, które nie zasługują. Dowody poszukiwano z akt sądowych z procesów lub od osób, które były obecne w procesach.,
Augustyn z Hippony (zm. 430) opowiada o procedurze, jaką za jego czasów przeprowadzono w celu uznania męczennika. Biskup diecezji, w której miało miejsce męczeństwo, ustanowił proces kanoniczny w celu przeprowadzenia dochodzenia z najwyższą surowością. Akty procesu były wysyłane do metropolity lub Prymasa, który dokładnie zbadał sprawę i po konsultacji z biskupami sufraganami oświadczył, czy zmarły jest godny imienia „męczennika” i publicznej czci.,
chociaż nie „kanonizacje” w wąskim znaczeniu, akty formalnego uznania, takie jak wzniesienie ołtarza nad grobem świętego lub przeniesienie relikwii świętego do kościoła, były poprzedzone formalnymi pytaniami o świętość życia osoby i cuda przypisywane wstawiennictwu tej osoby.
takie akty uznania Świętego były autorytatywne, w ścisłym znaczeniu, tylko dla diecezji lub prowincji kościelnej, dla której zostały wydane, ale wraz z rozpowszechnieniem się sławy Świętego, były często akceptowane również gdzie indziej.,
NatureEdit
w Kościele katolickim, zarówno w kościołach łacińskich, jak i w Kościołach wschodnich akt kanonizacyjny jest zastrzeżony dla Stolicy Apostolskiej i następuje po zakończeniu długiego procesu wymagającego obszernego dowodu na to, że kandydat do kanonizacji żył i zmarł w tak wzorowy i Święty sposób, że jest godny uznania go za świętego. Oficjalne uznanie świętości przez Kościół oznacza, że osoba ta znajduje się teraz w Niebie i że może być publicznie przywoływana i wspominana oficjalnie w liturgii Kościoła, w tym w Litanii do świętych.,
w Kościele katolickim kanonizacja jest dekretem zezwalającym na powszechną cześć świętego w liturgii rytu rzymskiego. Aby móc czcić jedynie lokalnie, potrzebna jest jedynie beatyfikacja.,
przez kilka stuleci biskupi, lub w niektórych miejscach tylko Prymaci i patriarchowie, mogli przyznać męczennikom i Spowiednikom publiczny Honor kościelny; taki honor był jednak zawsze dekretowany tylko na terytorium lokalnym, którego właściwość mieli dzierżawcy. Dopiero przyjęcie cultus przez Papieża uczyniło cultus powszechnym, ponieważ on sam może rządzić powszechnym Kościołem Katolickim., Jednak nadużycia wkradły się do tej dyscypliny, z powodu niedyskrecji powszechnego zapału i zaniedbań niektórych biskupów w pytaniu o życie tych, których dopuszczali być czczeni jako święci.
na średniowiecznym zachodzie Stolica Apostolska została poproszona o interwencję w kwestii kanonizacji, aby zapewnić bardziej autorytatywne decyzje. Kanonizacja Świętego Udalryka, biskupa Augsburga przez Papieża Jana XV w 993 roku była pierwszym niewątpliwym przykładem Papieskiej kanonizacji Świętego spoza Rzymu, uznanego za godnego czci liturgicznej dla całego Kościoła., Niektórzy historycy twierdzą ponadto, że pierwszą papieską kanonizacją św. Swiberta był papież Leon III w 804 roku.
później coraz częściej odwoływano się do wyroku Papieża. Pod koniec XI wieku Papieże zaczęli domagać się wyłącznego prawa do autoryzacji czczenia Świętego przeciwko starszym prawom biskupów, aby to zrobić dla swoich diecezji i regionów. Papieże wydali więc dekret, że cnoty i cuda osób zaproponowanych do publicznej czci powinny być badane na soborach, a dokładniej na soborach ogólnych., Papież Urban II, papież Kalikst II i papież Eugeniusz III przystąpili do tej dyscypliny.
wyłączne zastrzeżenie dla stolicy Apostolskiejedytuj
Hugh de Boves, Arcybiskup Rouen, kanonizował Waltera z Pontoise lub St.Gaultier, w 1153, ostatni Święty w Europie Zachodniej, aby być kanonizowany przez autorytet inny niż Papież: „ostatni przypadek kanonizacji przez metropolitę mówi się, że był to St. Gaultier lub Gaucher, bbot z Pontoise, przez arcybiskupa Rouen., Dekret papieża Aleksandra III z 1170 r. nadał przywilej opata, jeśli chodzi o Kościół Zachodni.”W dekrecie z 1173 R., papież Aleksander III upomniał niektórych biskupów za pozwolenie na Czczenie człowieka, który został po prostu zabity pod wpływem alkoholu, zakazał czczenia człowieka, a co najważniejsze zarządził, że” nie należy zatem ośmielać się czcić go w przyszłości; bo, nawet jeśli cuda zostały dokonane przez niego, to nie jest zgodne z prawem, aby czcić go jako świętego bez autorytetu Kościoła Katolickiego.,”Teologowie nie zgadzają się co do pełnego znaczenia dekretu papieża Aleksandra III: albo wprowadzono nowe prawo, w którym to przypadku papież po raz pierwszy zastrzegł sobie prawo do beatyfikacji, albo istniejące prawo zostało potwierdzone.
jednak procedura rozpoczęta dekretem papieża Aleksandra III została potwierdzona bullą papieża Innocentego III wydaną z okazji kanonizacji Cunigunde Luksemburskiego w 1200 roku. Bulla papieża Innocentego III spowodowała coraz bardziej rozbudowane zapytania do Stolicy Apostolskiej dotyczące kanonizacji., Ponieważ dekret papieża Aleksandra III nie zakończył wszystkich kontrowersji, a niektórzy biskupi nie byli mu posłuszni, jeśli chodzi o beatyfikację, której prawo z pewnością posiadali do tej pory, papież Urban VIII wydał list apostolski Caelestis Hierusalem cives z 5 lipca 1634 r., który zastrzegł Stolicy Apostolskiej zarówno jej odwieczne prawo do kanonizacji, jak i do beatyfikacji. Następnie uregulował oba te akty, wydając dekret servanda in beatificatione et canonizatione Sanctorum 12 marca 1642.,
procedura od 1734 do 1738 do 1983Edit
w swoim De Servorum Dei beatificatione et de Beatorum canonizatione z pięciu tomów wybitny kanonista Prospero Lambertini (1675-1758), który później został papieżem Benedyktem XIV, opracował normy proceduralne listu Apostolskiego papieża Urbana VIII Caelestis Hierusalem cives z 1634 i Decreta servanda in beatificatione et canonizatione sanctorum z 1642 roku, a także na temat ówczesnej praktyki konwencjonalnej. Jego prace opublikowane w latach 1734-1738 regulowały prace do 1917 roku., Artykuł ” proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny w 1914 r.” opisuje procedury, które obowiązywały do ogłoszenia Kodeksu z 1917 r. Treść De Servorum Dei beatificatione et de Beatorum canonizatione została włączona do Codex Iuris Canonici (Kodeksu Prawa Kanonicznego) z 1917 r., który obowiązywał do czasu ogłoszenia przez Papieża Jana Pawła II zmienionego Codex Iuris Canonici w 1983 r. przed ogłoszeniem zmienionego Kodeksu w 1983 r., Papież Paweł VI zainicjował uproszczenie procedur.,
od 1983edytuj
konstytucja Apostolska Divinus Perfectionis Magister Papieża Jana Pawła II z 25 stycznia 1983 r. oraz normy wydane przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych 7 lutego 1983 r.w celu wprowadzenia w życie Konstytucji w diecezjach, kontynuowały uproszczenie procesu zapoczątkowanego przez Papieża Pawła VI. wbrew powszechnemu przekonaniu reformy nie zlikwidowały urzędu promotora wiary (łac. Promotor Fidei), popularnie zwanego adwokatem diabła, którego urząd ma kwestionować. materiał przedstawiony na rzecz kanonizacji., Reformy miały na celu zmniejszenie kontradyktoryjnego charakteru procesu. W listopadzie 2012 papież Benedykt XVI mianował Prałata Carmello Pellegrino promotorem wiary.
kandydaci do kanonizacji przechodzą następujący proces:
- Sługa Boży (Servus Dei): proces kanonizacyjny rozpoczyna się na poziomie diecezjalnym., Biskup właściwy, Zwykle biskup miejsca, w którym kandydat zmarł lub został pochowany, chociaż inny ordynariusz może otrzymać tę władzę, daje pozwolenie na wszczęcie dochodzenia w sprawie cnót jednostki w odpowiedzi na petycję członków wiernych, faktycznie lub pro forma. Dochodzenie to rozpoczyna się zwykle nie wcześniej niż pięć lat po śmierci badanej osoby. Papież, qua Biskup Rzymu, może również otworzyć proces i ma prawo odstąpić od pięcioletniego okresu oczekiwania, np. Jak to miało miejsce w przypadku św. Piotra., Teresa z Kalkuty przez Papieża Jana Pawła II, A Dla Lúcii Santos i dla samego papieża Jana Pawła II przez papieża Benedykta XVI. Zwykle ustanawia się Stowarzyszenie na rzecz sprawy kandydata, podejmuje się wyczerpujące poszukiwania pism kandydata, przemówień i kazań, pisze się szczegółową biografię i zbiera relacje naocznych świadków., Po zebraniu wystarczających dowodów miejscowy biskup przedstawia sprawę kandydata, który nosi tytuł „Sługa Boży” (łac. Servus Dei), Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych Kurii Rzymskiej, gdzie sprawę wyznacza postulator, którego zadaniem jest zbieranie dalszych dowodów na życie Sługi Bożego. Zakony zakonne, które regularnie zajmują się Zgromadzeniem, często wyznaczają własnego postulatora Generalnego. W pewnym momencie udziela się pozwolenia na ekshumację i zbadanie ciała Sługi Bożego., Poświadczenie non-cultus jest wykonane, że nie przesądne lub heretyckie kult lub niewłaściwy Kult Sługi Bożego lub jej / jego grobowca nie pojawił się, a relikwie są pobierane i przechowywane.
- Czcigodny (Venerabilis; Skrót ” Ven.”) lub „heroiczny w cnocie”: gdy wystarczające dowody zostały zebrane, Kongregacja zaleca Papieżowi, że głosi heroiczną cnotę Sługi Bożego; to znaczy, że sługa Boży wykonywał „w stopniu heroicznym” teologiczne cnoty wiary, nadziei i miłości oraz cnoty kardynalne roztropności, sprawiedliwości, męstwa i wstrzemięźliwości., Od tego czasu ten, o którym mówi się, że jest „heroiczny w cnocie”, nosi tytuł” Czcigodny ” (łac. Venerabilis). Czcigodny nie ma jeszcze święto, pozwolenie na wznoszenie kościołów na jej lub jego cześć nie zostało jeszcze udzielone, a Kościół nie wydaje jeszcze Oświadczenie o jej lub jego prawdopodobnej lub pewnej obecności w niebie, ale karty modlitewne i inne materiały mogą być drukowane, aby zachęcić wiernych do modlitwy o cud dokonany przez nią lub jego wstawiennictwem jako znak Bożej Woli, że osoba zostanie kanonizowana.
- Błogosławiony (Beatus lub Beata; Skrót ” Bl.,”): Beatyfikacja jest stwierdzeniem Kościoła, że jest „godny wiary”, że Czcigodny jest w Niebie i zbawiony. Osiągnięcie tego stopnia zależy od tego, czy Czcigodny jest męczennikiem:
- dla męczennika papież musi jedynie złożyć deklarację męczeństwa, która jest poświadczeniem, że Czcigodny oddał swoje życie dobrowolnie jako świadectwo wiary lub w akcie heroicznej miłości dla innych.
- Dla Nie-męczennika, wszyscy oni są określani jako „spowiednicy”, ponieważ” spowiadali się”, czyli,, dawali świadectwo wiary przez to, jak żyli, potrzebny jest dowód zaistnienia cudu za wstawiennictwem Czcigodnego; to znaczy, że Bóg dał znak, że osoba cieszy się piękną wizją, dokonując cudu, za który czcigodny wstawił się. Obecnie cuda te są prawie zawsze cudownymi uzdrowieniami z niemocy, ponieważ są one najłatwiejsze do osądzenia, biorąc pod uwagę wymagania dowodowe Kościoła dla cudów, np.,, pacjent był chory na chorobę, na którą nie było lekarstwa; modlitwy były kierowane do czcigodnego; pacjent został wyleczony; lekarstwo było spontaniczne, natychmiastowe, kompletne i trwałe; a lekarze nie mogą odkryć żadnego naturalnego wyjaśnienia tego lekarstwa.
spełnienie obowiązujących warunków pozwala na beatyfikację, która następnie nadaje czcigodnemu tytuł „Błogosławionej” (łac. Beatus lub Beata)., Święto będzie wyznaczone, ale jego obchodzenie jest zwyczajowo dozwolone tylko dla macierzystej diecezji Błogosławionego, do określonych miejsc z nimi związanych, lub do kościołów lub domów Zakonu Błogosławionego, jeśli należą one do jednego. Parafie zwykle nie mogą być nazwane na cześć beati.
- Święty (Sanctus lub Sancta; Skrót ” St. „lub ” S.”): aby być kanonizowanym jako Święty, zwykle co najmniej dwa cuda muszą być wykonane za wstawiennictwem błogosławionych po ich śmierci, ale dla spowiedników beati, tj.,, beati, którzy nie zostali ogłoszeni męczennikami, wymagany jest tylko jeden cud, Zwykle dodatkowy do tego, na którym zakładano beatyfikację. Bardzo rzadko, papież może odstąpić od wymogu drugiego cudu po beatyfikacji, jeśli oni, Święte Kolegium Kardynałów, i Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wszyscy zgadzają się, że błogosławiony żył życie wielkie zasługi udowodnione przez pewne działania. Ta niezwykła procedura została wykorzystana w kanonizacji papieża Franciszka Jana XXIII, który zwołał pierwszą część Soboru Watykańskiego II.,
kanonizacja jest stwierdzeniem Kościoła, że osoba z pewnością cieszy się piękną wizją nieba. Tytuł „Świętego” (łac. Sanctus lub Sancta) jest wtedy właściwy, odzwierciedlając, że Święty jest odbiciem świętości (sanctitas) samego Boga, który sam pochodzi z daru Bożego., Świętemu przypisuje się święto, które może być obchodzone w dowolnym miejscu w Kościele powszechnym, chociaż niekoniecznie jest dodawane do ogólnego kalendarza rzymskiego lub lokalnych kalendarzy jako „obowiązkowe” święto; kościoły parafialne mogą być wznoszone na jego cześć; a wierni mogą swobodnie świętować i czcić Świętego.,
chociaż uznanie świętości przez Papieża Nie dotyczy bezpośrednio faktu objawienia Bożego, to jednak musi ono być „definitywnie uznane” przez wiernych za nieomylne przynajmniej zgodnie z powszechnym urzędem Nauczycielskim Kościoła, ponieważ jest to prawda związana z objawieniem z konieczności historycznej.
jeśli chodzi o Wschodnie kościoły katolickie, poszczególne kościoły sui juris mają prawo „gloryfikować” świętych dla swoich jurysdykcji, chociaż rzadko się to zdarza.,
Kanonizacjaedytuj
Papieże kilkakrotnie zezwalali Kościołowi powszechnemu, bez przeprowadzania zwykłego Sądowego procesu kanonizacyjnego opisanego powyżej, na Czczenie jako świętego, „cultus” jednego długo czczonego jako takiego lokalnie. Ten akt papieża jest określany jako” equipolent „lub” równoważna kanonizacja ” i „potwierdzenie cultus”., Zgodnie z zasadami ustanowionymi przez papieża Benedykta XIV (regnat 17 sierpnia 1740 – 3 Maja 1758), istnieją trzy warunki do równorzędnej kanonizacji: (1) istnienie starożytnego kultu osoby, (2) ogólne i stałe poświadczanie cnót lub męczeństwa osoby przez wiarygodnych historyków, oraz (3) nieprzerwana sława osoby jako sprawcy cudów.,e kanonizacji, Papież Benedykt XIV sam wyliczył equipolent kanonizacji świętych:
- Romuald – 9 lipca 1595
- Norbert – 7 września 1621
- Bruno – 6 października 1623
- Peter Nolasco – 20 października 1655
- Raymond Nonnatus – 10 marca 1681
- król Stefan Węgierski – 28 listopada 1681 1686
- królowa Małgorzata szkocka – 15 września 1691
- Jan Matha i Feliks Walezjusz – 19 marca 1694
- papież Grzegorz VII – 25 września 1728
- książę Wacław Czeski – 14 marca 1729
- Gertruda z Helfty – 20 lipca 1738.,hn z Ávili – 31 maja 1970 r.
- Nikola Tavelić i jego trzej towarzysze męczennicy – 21 czerwca 1970 r.
- Meinhard z Liwonii – 1993 r.
- Marko Krizin, István Pongrácz i Melchior Grodziecki – 2 lipca 1995 r.
- Hildegarda z Bingen – 10 maja 2012 r.
papież Franciszek dodał świętych:
- Angela z Foligno – 9 października 2013
- Peter Faber – 17 grudnia 2013
- José de Anchieta – 3 kwietnia 2014
- Maria od wcielenia – 3 kwietnia 2014
- Francis-Xavier de Montmorency-Laval – 3 kwietnia 2014
- Bartłomiej z Bragi – 5 lipca 2019