Ju-87D nie odnalazł swojego naturalnego pierwiastka, dopóki nie nurkował stromo. Oczywiście stałe podwozie i hamulce nurkowe o dużej rozpiętości Junkersa były bardzo skuteczną kombinacją hamowania.”Ju-87″ miały stabilizowane żyroskopowo bomby „stuka-Wezyr” opracowane przez słynny niemiecki dom optyczny Zeiss; były to zasadniczo pociski zmodyfikowane do naprowadzania pionowego., Piloci Stuka mieli również pół wartości kąta kąta wyrytego na Czerwono w prawym oknie baldachimu, co po dopasowaniu do horyzontu dawało im kąty nurkowania. Inną niezwykłą cechą Stuka było duże okno w jego brzuchu, między stopami pilota, dzięki czemu mógł utrzymać cel w widoku, gdy przygotowywał się do zanurzenia. Niestety, był on zazwyczaj bezużyteczny, pokryty grubą warstwą wycieku oleju silnikowego spływającego na rufę.,Ju-87 był wyposażony w automatyczny mechanizm wysuwania, który pozwalał uniknąć sytuacji, w której piloci zostali pokonani przez mocowanie celu lub niezdolni do lotu dzięki efektom wysokiego pułapu. To było proste urządzenie hydrauliczne. Gdy pilot przyciął nos do nurkowania i aby przeciwdziałać zwiększonej prędkości powietrza, zwolnił ustawienie trymowania po marynowaniu uzbrojenia i zresetował zakładkę, aby polecić pullout, który zwykle wynosił od 5 do 6 Gs., W tamtych czasach na długo przed G-skafandrami i zaostrzającymi się brzuchami, tylko najsilniejsi piloci i artylerzyści stuka unikali przynajmniej chwilowego siwienia, ale stuka wykonywała za nich loty.
Jeśli ufali, że to zrobią, to znaczy. Wielu pilotów Ju-87 było niechętnych funkcji automatycznego wyciągania i wolało samodzielnie wykonywać loty. Podczas nurkowań treningowych przeciwko pływającemu celowi na Bałtyku wkrótce po wprowadzeniu mechanizmu automatycznego wyciągania, co najmniej trzy Stukasy trafiły prosto w morze, co z pewnością nie spodobało się pilotom.,
pullout był również punktem, w którym Stuka była najbardziej wrażliwa, jej prędkość szybko się opłacała, gdy szarpała się na wysokość, podążając przewidywalnym kursem i nie mogąc manewrować. Piloci alianccy, którzy sprzeciwiali się Stukasowi, nie trudzili się próbami złapania ich w nurkowaniu; czekali, aż Niemcy wypuszczą bomby i wycofają się. Ju-87 miały działać tylko tam, gdzie Luftwaffe miała całkowitą przewagę powietrzną i mogła bezkarnie wykonywać naloty bombowe. Nikt nigdy nie chciał, żeby szli łeb w łeb z ośmiogrzbietowymi Spitfire ' ami i huraganami.,
podczas bitwy o Anglię Stukas został strącony przez dziesiątki, próbując wykonać zadanie—strategiczne, a nie taktyczne bombardowanie—do którego nigdy nie były przeznaczone. Były to samoloty wsparcia naziemnego, przeznaczone do pracy w tandemie z czołgami. Jednak podczas klasycznej bitwy pancernej pod El Alamein na pustyni w Afryce Północnej Stukas nigdy nie był czynnikiem, ponieważ RAF i południowoafrykańskie Siły Powietrzne Kittyhawks, w większości, miały do tego czasu przewagę nad Głodującymi paliwem Luftwaffe Me-109 i włoskimi Macchi MC.202.
w Afryce Północnej były Ju-87., „Oprócz kilku improwizowanych myśliwców, nie mieliśmy w ogóle bombowców nurkujących” – pisał Alan Moorehead w czasie wojny na pustyni. „Nie ma sensu, aby strategowie wojskowi twierdzili, że Stuka jest porażką i bardzo podatna na ataki. Zapytaj żołnierzy w terenie. Sam jego wpływ na morale sprawiał, że na Bliskim Wschodzie było to opłacalne, o ile dysponowaliśmy niewystarczającą liczbą bojowników.”
Po bitwie o Anglię RAF ogłosił, że stuka została ukończona jako broń ofensywna, krwawo pobita przez Spitfire i huragany., Ten mit stał się częścią historii Stuka i jest jednym z powodów, dla których, jak ujął to brytyjski historyk, „więcej bzdur napisano o Stuka niż o jakimkolwiek innym samolocie w historii.”W ciągu pięciu lat po bitwie o Anglię i wyniosłym oświadczeniu RAF-u, setki tysięcy ton statków handlowych i okrętów wojennych zatopionych, a tysiące radzieckich czołgów zniszczonych, stało się oczywiste, że Ju-87 nadal może wykonać swoją pracę.
podobnie jak powolny, ale zabójczy Douglas SBD, stuka okazał się doskonałą bronią przeciwpowodziową., Piloci Stuka szybko nauczyli się atakować z tyłu, dzięki czemu mogli łatwo śledzić manewry unikowe okrętu. Często nurkowali na statku pod kątem 45 stopni i strzelali z karabinów maszynowych jako celownik.”Kiedy zauważono, że pierwsza z naszych…kul uderzyła w wodę przed dziobem statku, pociągnęliśmy za spust bomby” – powiedział jeden z byłych pilotów Stuka cytowany w książce Petera C. Smitha Junkers Ju 87 Stuka. „Nie było bardzo małe szanse na statek handlowy jakiejkolwiek wielkości zaatakowany tą taktyką Stuka” – napisał Smith.,
podczas gdy RAF odrzucał stuka jako nieistotny po jego słabym pokazie w bitwie o Anglię, Ju-87 zasadniczo zniszczyły flotę śródziemnomorską Royal Navy. Marszałek lotnictwa RAF Arthur Tedder powiedział: „nasi piloci myśliwców płaczą z radości, gdy widzą .”W tym czasie uspokajał admirała Royal Navy Andrew Cunninghama, którego pancerny lotniskowiec HMS Illustrious i jego okręty pomocnicze zostaną wkrótce tak mocno pobite przez Stukasa u wybrzeży Malty, że nie będzie działać przez prawie rok. Stukas dogłębnie wypędził także Royal Navy z wód Norwegii.,
jednak Przetrząsacz nie był daleko od celu. Piloci Luftwaffe Messerschmitt i Focke Wulf nazywali Ju-87 „magnesami myśliwskimi” i w zależności od tego, czy woleli umrzeć w łóżku, czy zbierać żelazne Krzyże, obawiali się lub cieszyli, że zostali przydzieleni do misji eskortowych Stuka. Dwie taktyki Ju-87 zostały użyte w wojnie wietnamskiej. Jednym z nich było zastosowanie forward air controllers (FACs), koncepcji opracowanej przez Niemców podczas polskiego blitzkreig. Radiostacje stuka UHF montowane były w czołgach lub innych pojazdach opancerzonych i były obsługiwane przez oficerów Luftwaffe szkolonych w taktyce wsparcia naziemnego., Kierowali oni uderzenia Stukasa nad głową na wszelkie cele utrudniające natarcie pancerników.
drugi był tym, co nazwano daisy-cutter—bombą, która eksploduje kilka stóp nad ziemią, zamiast penetrować ziemię i rozpraszać jej energię w tworzeniu krateru. Wybuch z wysokim pasem powoduje ogromne szkody dla personelu. Niemcy zbliżyli się do zapalania bomby, aby wybuchnąć na tej wysokości w najprostszy możliwy sposób: do zapalnika uderzeniowego w nosie bomby przymocowali metrowy metalowy pręt, aby odpalić go, gdy pręt dotknie ziemi., Początkowo pręty penetrowały miękki grunt bez odpalania bomby, więc nauczyli się spawać tarczę o średnicy 3 cali do końcówki. Ta sama technika została użyta 25 lat później przez siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych.
wielu zakłada, że ponieważ Stuka była ciężarówką bombową, musiała latać jak jedna. Nieprawda, zdaniem byłych pilotów Ju-87, którzy opowiadali i pisali o tym, jaki to był wspaniały, lekki i responsywny samolot-łatwy w obsłudze, bułka z masłem do lądowania i jedna z tych rzadkich maszyn latających bez Imadła., Ju-87 był ciężki nosem, a alianccy piloci, którzy latali zdobycznymi Stukasami, powiedzieli, że samolot czuł się „w sam raz”, gdy nurkował pionowo. Jeden z pilotów RAF opisał jego obsługę jako ” tak lekką, że istniała wyraźna tendencja do kontroli nad samolotem.”Być może była to funkcja nietypowych lotek (i klap) Junkersa-design., Kolejnym dowodem na to, że Stuka nie był tylko męskim samolotem, było to, że zaskakującą ilość testów przedprodukcyjnych wszystkich modeli przeprowadziły dwie pilotki-słynna Hanna Reitsch, której specjalnością były testy hamulców nurkowych, oraz Hrabina Melitta Schenk von Stauffenberg, szwagierka antyhitlerowskiego spiskowca Clausa von Stauffenberga.
Ju-87 były produkowane w kilku kolejnych wariantach, co nieuchronnie wymagało większej mocy, większego zasięgu, większej zdolności podnoszenia bomb., Ju-87B był klasykiem-ten z dużymi spodniami na kółkach, kwadratową szklarnią i pionowo żłobioną, nadbitą chłodnicą podbródkową. Jest to wersja, która latała podczas wczesnej wojny blitzkreigs i bitwy o Anglię, i może przenosić 1100-funtową bombę główną. Był poprzedzony Ju-87A, pierwszą serią produkcyjną, ale słabo uzbrojony „Anton” naprawdę nie był konstrukcją gotową do walki.,w późniejszym okresie Ju-87D, „Dora”, był bardziej aerodynamiczną wersją z opływowym baldachimem, wieżyczką z dwoma działami obrotowymi zamiast pojedynczego działa”Berty” obracającego się na otworze przez rufową czaszę i tylko chłodnicą oleju pod nosem, chłodnice chłodziwa silnika zostały przesunięte do pozycji pod skrzydłami. Dora mogła przenosić bombę ważącą prawie 3900 funtów, co Luftwaffe uważała za konieczne do penetracji głównych fortyfikacji.
pomiędzy nimi pojawiła się „Stuka, której nigdy nie było”, Ju-87C., Miała to być zmodyfikowana wersja ze składanymi skrzydłami, z czasów, gdy Niemcy wciąż pracowali nad nowym lotniskowcem, Graf Zeppelin. Oblatany w formie prototypu, C został anulowany, gdy prace nad Graf Zeppelin zostały przerwane. Choć legenda głosi, że Leroy Grumman wynalazł skrętne i składane skrzydła Wildcat podczas zabawy spinaczem do papieru, Ju-87C miał również skrzydła, które składały się prosto na rufie z krawędziami prowadzącymi skierowanymi w dół. Pierwszy lot Wildcat poprzedził lot składanego skrzydła „Caesara” o prawie dziewięć miesięcy, ale wątpliwe jest, czy obie firmy były świadome prac rozwojowych drugiej.,jedną z najbardziej niezwykłych cech Ju-87C były rozpórki podwozia, które można było zdmuchnąć za pomocą śrub wybuchowych, Aby samolot mógł się rowu bez stałego biegu kopania i przerzucania go. Ta cecha została przeniesiona do Dora, prawdopodobnie w celu oczyszczenia samolotu do lądowania na nierównym podłożu. „Caesar” miał również cztery wypełnione powietrzem worki flotacyjne—dwa w kadłubie, po jednym w każdym skrzydle-które rzekomo pozwalały mu pozostać na powierzchni do trzech dni po wodowaniu.,Ju-87R (R oznaczał Reichtweite lub range, a nie był częścią normalnego postępu alfabetycznego) był dłuższą wersją Ju-87B, a jego dodatkowe Czołgi skrzydłowe, które zwiększyły zasięg z domniemanych 340 mil do 875, zostały włączone do większości kolejnych Stukasów. Niektóre Ju-87R były przystosowane do holowania szybowców—nie do przewożenia żołnierzy, ale do przewożenia własnych zapasów, narzędzi, części zamiennych i innych magazynów konserwacyjnych.,Ju-87g uzbrojony w potężne działa przeciwpancerne kalibru 37 mm zamienił się w bombowiec nurkujący na potężnego czołgistę. (National Archives)
Ju-87G, jeden z najskuteczniejszych modeli Stuka, nie był już bombowcem nurkowym i nie miał nawet hamulców nurkowych. G był uzbrojony w ogromne 37 mm, 12-nabojowe armaty przeciwpancerne pod każdym skrzydłem., Działa wykorzystywały lufy i odbiorniki uciążliwego działa flak z czasów I Wojny Światowej, ale były silne przeciwko Radzieckim czołgom T-34. Wystrzelenie jednego pocisku z rdzeniem wolframowym wymagało precyzyjnego strzelca. T-34 były najbardziej narażone z tyłu, gdzie było mało pancerza i dużo gazu. Dobre strzały, takie jak Hans-Ulrich Rudel, który twierdził, że zniszczono 519 radzieckich czołgów (patrz „Orzeł Frontu Wschodniego”, lipiec 2011), mogły spowodować wystrzelenie pocisku w niezabezpieczoną przestrzeń między dnem wieży a szczytem nawet najbardziej opancerzonego kadłuba T-34 i wysadzić wieżę., 58 najlepszych pilotów Stuka na froncie rosyjskim wyeliminowało około 3700 radzieckich czołgów. Ale Sowieci budowali tyle nowych T-34 co trzy miesiące w 1943 roku, więc Stukas był małym palcem w Wielkiej grobli.
nie wszystkie sztukasy Frontu Wschodniego były czołgami. Wypełniając to, co musiało być jedną z najbardziej niezwykłych wojskowych specjalności okupacyjnych w każdej sile zbrojnej, sierżant Hermann Dibbel był jednym z kilku specjalnych Stuka skywriterów. Każdego pogodnego dnia Dibbel przechodził przez radzieckie linie swoim Ju-87 i wymawiał w powiększonym dymie spalinowym apele do Rosjan o poddanie się., Dibbel został już uznany za zatopienie brytyjskiego krążownika i zniszczenie 30 radzieckich czołgów, a później latał na podobnych misjach nad Jugosławią, wzywając partyzantów Tito do poddania się. Niezależnie od tego, czy jego dymiące apele zadziałały, zaprowadziły go do nowej kariery. Po wojnie został instruktorem skywritingu.
Stuka wreszcie dobiegła końca swojej żywotności. Na początku ii Wojny Światowej Ju-87 miał długość życia 10½ miesiąca., Do 1941 roku było to niewiele lepsze niż połowa tego, a ponieważ radzieckie myśliwce znalazły się w czołówce po katastrofalnych pierwszych miesiącach Operacji Barbarossa, stuka mógł przeżyć nieco ponad cztery dni walki.
Czytaj więcej z History Net:
- ostatni lot Żelaznego Orła
- Jak Luftwaffe utrzymywała je w locie
- ostatni cios Luftwaffe: operacja Bodenplatte
pozostały tylko dwa nienaruszone Stukasy—jeden w Chicago Museum of Industry i drugi w Muzeum RAF w Hendon., Podobnie jak w przypadku filmu Bitwa o Anglię z 1969 roku, planowano przywrócenie samolotu Hendon Ju-87 do użytku w filmie. Pilot z wytwórni filmowej, Vivian Bellamy, podobno wszedł do Muzeum Stuka, wykręcił go przez trzy ostrza, a Jumo V-12 zapalił się i stał na biegu jałowym. Ale projekt okazał się zbyt bogaty, nawet jak na mega-milionowy budżet studia filmowego. Zamiast tego trzy samoloty Percival Proctor zostały zmodyfikowane tak, aby przypominały Stukasa i były później znane jako „Proctukas”, co sugeruje przerażający instrument medyczny., Były one również później znane jako jedne z najbardziej niebezpiecznych i ledwo zdatnych do lotu samolotów kiedykolwiek zatwierdzonych do lotu. Oczywiście nie mogąc znieść nawet najdelikatniejszych nurkowań, zostały one złomowane, a zamiast nich zastosowano modele sterowane radiowo.
To była albo Boska sprawiedliwość, albo zły żart, że ostatnie operacyjne Ju-87 na świecie były dwoma ocalałymi pilotami szkolnymi po wojnie przez jeden z pierwszych podbojów Rzeszy—powojenne Siły Powietrzne Czechosłowacji, które do tego czasu stały się Sowieckim satelitą.,
do dalszej lektury polecam: Junkers Ju 87 Stuka Petera C. Smitha oraz Junkers Ju 87 Eddiego J. Creek. Dodatkowo, przeczytaj o ostatniej misji legendarnego pilota stuka Hansa-Ulricha Rudela z marca 2015 roku w magazynie Aviation History Magazine.
Aby zapisać się, kliknij tutaj.