Muzyka klasyczna i eksperymentalnaedytuj
chociaż krzyki są często sugerowane w opowiadaniach wykonywanych w tradycji wielkiej opery, nigdy nie były wykonywane dosłownie, zawsze były śpiewane. Pierwszy znaczący przykład prawdziwego krzyku w operze jest w Wozzeck Albana Berga (1922), gdzie tytułowy bohater krzyczy ” Murder! Morderstwo!”w czwartej scenie aktu III. jeszcze bardziej uderzająca jest niedokończona Lulu Berga, napisana głównie w 1934 roku, z mrożącym krew w żyłach krzykiem, gdy bohaterka zostaje zamordowana przez Kubę Rozpruwacza w końcowych momentach ostatniej sceny., W „Cavalleria rusticana” Mascagniego z 1890 ostatnia linijka ” zamordowali Turiddu!”mówi się, nie śpiewa i często towarzyszy mu krzyk.
inni Kompozytorzy stosowali krzyk w utworach awangardowych w XX wieku, zazwyczaj w epoce po ii wojnie światowej, gdy Kompozytorzy zaczęli badać bardziej eksperymentalne techniki kompozytorskie i niestandardowe użycie instrumentów muzycznych (w tym głosu). Kompozytorzy, którzy w swoich utworach używali krzyku lub krzyku, to między innymi Luciano Berio, George Crumb, Gyorgy Ligeti, Charles Mingus, Meredith Monk i Karlheinz Stockhausen., Użycie chrypliwego wokalu w utworach chóralnych i orkiestrowych nadal trwa w niektórych produkcjach, takich jak np. partytury filmowe; przykładami głównego nurtu są niektóre utwory Dona Davisa i Wojciecha Kilara.
Utwór „Paralyzed” legendarnego Stardust Cowboy jest doskonałym przykładem wykorzystania krzyczących wokali w muzyce eksperymentalnej., Muzyka Noise wyróżnia się krzyczącymi wokalami, przykładami są znana artystka noise Masonna i wokalistka Maja Ratkje.
BluesEdit
muzycy bluesowi Z Kansas City zaczęli krzyczeć, aby usłyszeć muzykę w głośnych salach tanecznych. Krzykliwy wokal ostatecznie stał się cechą charakterystyczną dla tych zespołów. Do najważniejszych członków tego ruchu należą Big Joe Turner i Howlin ' Wolf. Jedną z pierwszych znanych piosenek wykorzystujących krzyczący wokal jest Screamin' Jay Hawkins '”I Put a Spell on You” (1956).,
Rock and roll
Rock and roll (przed nadejściem heavy metalu i punk rocka) bits.In w latach 50. jednym z głównych krzykaczy był mały Richard, zaczynając od jego „Tutti Frutti” (1955). „Love Me „był wokalistą w partiach dla Elvisa, a także” Any Way You Want Me”, by wymienić tylko dwa z 1956 roku. I jeszcze wcześniej w 1955 at Sun na licznych kawałkach takich jak” Trying to get to You ” Elvis użył swojego krzyku., Elvis Presley wykrzyczał również niektóre teksty do Jailhouse Rock w oryginalnym nagraniu z 1957 roku, chociaż nagrania z występów na żywo piosenki w późniejszej karierze Presleya zawierały jego ścisłe śpiewanie słów, prawdopodobnie z powodu jego ruchu w kierunku bardziej dojrzałych piosenek. Tina Turner użyła krzyku w „A Fool in Love „(1960), swoim pierwszym nagraniu jako wokalistka, na którym juggy Murray skomentował: „wszystkie te bluesowe piosenkarki brzmiały jak brud. Tina brzmiała jak krzyczący Brud. To był dziwny dźwięk.,”
w latach 60. pierwsze ujęcie utworu” Twist and Shout „Johna Lennona dla” Please Please Me ” było jedynym ujęciem, ponieważ głos Lennona został podarty, częściowo przez krzyki, które przypieczętowały piosenkę. Lennon, zainspirowany Primal Scream therapy Arthura Janova, pojawił się w jego późniejszych utworach „Mother” I „Well Well” na albumie John Lennon/Plastic Ono Band.,
Heavy metalEdit
podczas gdy sporadyczne krzyki były wykorzystywane do efektów w heavy metalu od zarania gatunku w późnych latach 60. (z takimi piosenkarzami jak Robert Plant, Ian Gillan i Rob Halford stosujących często technikę), krzyki jako normalna metoda lirycznego dostarczania po raz pierwszy pojawiły się w heavy metalu jako część thrash metalowej eksplozji z lat 80.
Thrash metal był pod wpływem zarówno heavy metalu, jak i hardcore punka, z których ten ostatni często krzyczał lub krzyczał wokale., Pierwszym przykładem krzyku używanego jako stałe dostarczanie tekstów był Chuck Schuldiner z zespołu Death. Muzykolog Robert Walser zauważa: „wpływ punka przejawia się w szybkim tempie i szaleńczej agresywności muzyki oraz w krytycznych lub sarkastycznych tekstach dostarczanych groźnym warkotem.,”Należy jednak zauważyć, że wokal thrash metalu jest niezwykle zróżnicowany; niektóre zespoły, takie jak Anthrax, używają znacznie czystszych wokali, wczesna Metallica używa bardzo hardcore punkowych wokali, podczas gdy inne zespoły, takie jak Slayer, używają więcej „złych” krzyków i krzyków, nie przypominając hardcore punka. Nowsze zespoły z różnych podgatunków metalu, takie jak Carnifex, są znane z używania wielu odmian zarówno screaming, jak i growling.
krzyk w niektórych podgatunkach muzyki heavy metalowej jest zazwyczaj wymagający i gardłowy. Death growl jest często spotykany w death metalu.,
osobne formy wokalizacji extreme metalu można znaleźć w black metalu, który ma wyższe brzmienie, i deathcore, który używa albo niski growl lub wysoki krzyk.
Death metal, w szczególności, kojarzy się z growled vocals. Death metal, który wydaje się być mroczniejszy i bardziej morbid niż thrash metal, zawiera wokale, które próbują wywołać chaos i misery, będąc ” zazwyczaj bardzo głębokim, gardłowym i niezrozumiałym.,”Natalie Purcell notes”, chociaż zdecydowana większość zespołów death metalowych używa bardzo niskich, przypominających bestie, prawie nie do odróżnienia growlów jako wokali, wiele z nich ma również wysokie i skrzeczące lub operowe wokale, lub po prostu głębokie i mocno śpiewane wokale.”
socjolog muzyki Deena Weinstein zauważyła o death metalu: „wokaliści w tym stylu mają charakterystyczne brzmienie, warczą i warczą, a nie śpiewają słowa. Korzystając z pola zniekształceń głosu, brzmią tak, jakby były przepełnione kwasem solnym.,”
zauważono coraz silniejsze brzmienie wokali metalowych, od heavy metalu przez thrash metal po death metal.
aby docenić muzykę, fani najpierw musieli zaakceptować bezlitosną sygnaturę dźwiękową: gardłowe wokale, które były czymś więcej niż groźnym, sub-słyszalnym growlem. Thrash metalowy zgrzyt Jamesa Hetfielda był ostry w przeciwieństwie do heavy metalowych wysokich dźwięków Roba Halforda, ale stworzenia takie jak Glen Benton z Deicide wyrwały krtań, aby przywołać obrazy rozkładających się zwłok i gigantycznych katastroficznych horrorów.,
Black metalEdit
Muzyka Black metalowa w szczególności ma definitywny „krzyczący” styl, który stanowi zdecydowaną większość wokalnej pracy gatunku, choć odbywa się to w różnym stopniu. Niektórzy Black metalowcy używają tego podejścia jako prostego zgrzytania dźwięku, ale inni używają głośniejszego, bardziej” ponurego ” krzyku, aby naśladować zimną, złą i przerażającą atmosferę black metalu., Wokaliści tacy jak Ihsahn z Emperor, Grutle Kjellson z Enslaved i Pest z Gorgoroth używają głośnego krzyku w swojej pracy wokalnej, podczas gdy inni wokaliści przyjmują różne podejścia; na przykład: Shagrath z Dimmu Borgir kiedyś używali stylu na równi z głośnym rykiem w Enthrone Darkness Triumphant days, a wokaliści tacy jak John Gossard z San Francisco band Weakling i Pasi z fińskiego zespołu Darkwoods My Betrothed używali stylu, który brzmiał bardziej jak płacz zmieszany z obecnymi krzykami gatunku.,
amerykańska grupa black metalowa Wolves in The Throne Room wykorzystuje długie, przerażające krzyki inspirowane wczesnymi utworami Gorgorotha.
niektóre zespoły folk noir (często te, które pierwotnie pochodzą ze sceny black metalowej) używają od czasu do czasu gardłowych warknięć i pisków, głównie dla dramatycznego efektu. Przykładami są Empyrium i Uaral.
MetalcoreEdit
Metalcore to gatunek, który wykorzystuje zarówno krzykliwe, jak i czyste wokale., Screaming stał się bardziej tradycyjnym standardem dla gatunku na początku lat 90. z zespołami takimi jak Earth Crisis i Converge, którzy również często używali tego stylu wokalnego. Kilka zespołów zatrudnia podwójną wokalistkę, która wykonuje tradycyjne śpiewane wokale, podczas gdy inny jest dedykowany tylko krzyczącym wokalom, takim jak The Devil Wears Prada.
Greg Puciato z Dillinger Escape Plan znany jest z „szalonych” i „ciągłych” krzyków.
DeathcoreEdit
podobnie jak metalcore, deathcore znany jest z agresywnego krzyku, choć w znacznie bardziej ekstremalnym tempie., Krzyki wahają się od niskich, śmiertelnych warków wokalistów, takich jak Phil Bozeman z Whitechapel, do wysokich krzyków, takich jak Alex Koehler z Chelsea Grin. Niektóre zespoły nawiązujące do gatunku deathcore wykonują tzw.” Pig squealing”, czyli piszczącą technikę wokalną przypominającą świnię. Wczesne albumy deathcore ' owych zespołów, takich jak Job for a Cowboy i Despised Icon, wykorzystywały wokale pig squeal, ale porzuciły je na późniejszych materiałach.
zespoły metalu alternatywnego i Nu metaledytuj
zespoły metalu alternatywnego i nu metal czasami również stosują krzyk., Jonathan Davis krzyczy w większości wcześniejszych piosenek Korna. Otep Shamaya, amerykańska wokalistka nu metalowa, znana jest również z użycia death growls oraz high pitch screaming. Serj Tankian sporadycznie wykonuje zarówno exhale, jak i inhale screams, które są szczególnie widoczne na dwóch pierwszych albumach System of a Down. Limp Bizkit czasami używa krzykliwych wokali, zwłaszcza na piosenkach z ich pierwszego albumu., Niektóre zespoły łączą techniki krzyku z czystymi wokalami, aby stworzyć konkretny dźwięk z zauważalną zmianą tonu, Chino Moreno z Deftones, który słynie z łączenia wysokich, agresywnych krzyków ze spokojnym i melodyjnym śpiewem, jest wyraźnym przykładem koncepcji obok takich piosenkarzy jak Corey Taylor ze Slipknot.
wokalista Linkin Park Chester Bennington krzyczał w wielu piosenkach Linkin Park, zwłaszcza 17-sekundowy krzyk w utworze „Given Up”., Michael Barnes Z Red wykrzyczał większość piosenek zespołu, zwłaszcza w „Let Go”, przez 13 sekund z rzędu.
Hardcore i punk rockedytuj
Wczesny punk wyróżniał się ogólną tendencją do odrzucania tradycyjnych technik śpiewu na rzecz bardziej bezpośredniego, surowego stylu, który akcentował znaczenie, a nie piękno., Logicznym przedłużeniem tej estetyki jest krzyk, a w hardcore 'u wokale są zazwyczaj wykrzykiwane w sposób frenetyczny podobny do rapowania lub śpiewów piłkarskich, często towarzyszy im „gang vocals”, w którym grupa ludzi krzyczy wraz z wokalistą (ten styl jest bardzo powszechny w punk rocku, najbardziej widocznie Oi!, street punk i hardcore punk).