Tło: krwiak zaotrzewnowy jest rzadkim podmiotem klinicznym o zmiennej etiologii, który zwiększa częstość występowania głównie z powodu powikłań związanych z zabiegami interwencyjnymi. Nie ma ogólnej zgody co do najlepszego planu leczenia pacjentów z krwiakiem zaotrzewnowym.,
metody: przeprowadzono przegląd literatury za pomocą MEDLINE, wykorzystano wszystkie istotne prace dotyczące krwotoku zaotrzewnowego lub krwiaka.
wyniki: diagnoza jest często opóźniona, ponieważ objawy są niespecyficzne. Krwiak zaotrzewnowy należy podejrzewać u pacjentów ze znacznym bólem pachwiny, boku, brzucha, pleców lub niestabilnością hemodynamiczną po zabiegu interwencyjnym. Krwotok samoistny występuje zwykle u pacjentów leczonych lekami przeciwzakrzepowymi. Tomografia wielowarstwowa i arteriografia są ważne w diagnostyce., Większość pacjentów stabilnych hemodynamicznie można leczyć resuscytacją płynną, korekcją koagulopatii i transfuzją krwi. Coraz większą rolę odgrywa leczenie wewnątrznaczyniowe polegające na wybiórczej embolizacji dotętniczej lub rozmieszczaniu przeszczepów stentowych na przebitym naczyniu. Otwarta naprawa naczyń krwawiących zaotrzewnowych powinna być zarezerwowana dla przypadków, gdy nie są stosowane zachowawcze lub wewnątrznaczyniowe środki kontroli krwawienia. Otwarta naprawa jest również wymagana, jeśli wyposażenie wewnątrznaczyniowe lub wiedza specjalistyczna jest niedostępna i w przypadkach, gdy pacjent jest niestabilny., W przypadku niewłaściwego leczenia śmiertelność pacjentów z krwiakiem zaotrzewnowym pozostaje wysoka.
wniosek: brak jest dowodów poziomu I dla najlepszych planów zarządzania krwiakiem zaotrzewnowym, a dowody opierają się na małych seriach kohortowych lub pojedynczych raportach przypadków. Zachowawcze postępowanie powinno być zarezerwowane tylko dla pacjentów, którzy są stabilni. Radiologia interwencyjna z embolizacją dotętniczą lub przeszczepem stentowym jest leczeniem z wyboru. Otwarta operacja jest obecnie rzadko wymagane.