Lista prezydentów USA

1796: pierwsze prawdziwe wybory

Kiedy George Washington ogłosił
, że odejdzie z urzędu,
on ustawić scenę dla narodu
pierwsza dwupartyjna kampania prezydencka.,

w dniu, w którym w kwietniu 1789 roku złożył przysięgę w Federal Hall w Nowym Jorku jako pierwszy prezydent Stanów Zjednoczonych, George Washington odnotował w swoim pamiętniku: „żegnałem Mount Vernon, życie prywatne i domową felicity, i z umysłem uciśnionym z bardziej niespokojnymi i bolesnymi odczuciami, niż mam słowa do wyrażenia.”

Waszyngton, który ucieleśniał cnoty wywyższone przez swoje pokolenie, otrzymał jednomyślny głos elektorów nowego narodu., Nie zrobił nic, aby awansować się jako kandydat na prezydenta i zgodził się podjąć ogromne zadanie z największą niechęcią. Niezależnie od jego osobistych obaw, pierwsza kadencja Washingtona przebiegła gładko. Był on tak udany, że w 1792 roku ponownie otrzymał jednomyślne poparcie elektorów.

nie można się jednak spodziewać, że taka płynna żegluga statku stanu przetrwa i podczas drugiej kadencji prezydenta Washingtona Stany Zjednoczone–a tym samym jego naczelny–zaczęły doświadczać problemów, które nękają jakikolwiek rząd., Stosunki z byłą „ojczyzną” pogorszyły się, aż wydawało się, że kolejna wojna z Wielką Brytanią może być nieunikniona. Na froncie wewnętrznym grupy rolników, zwłaszcza w najbardziej wysuniętych na zachód hrabstwach Pensylwanii, protestowały i zbuntowały się przeciwko podatkowi akcyzowemu od whiskey, którą wydestylowali ze swojego zboża, ostatecznie rozruchy w lecie 1794 roku.

Bohater amerykańskiej rewolucji również doznał osobistych ataków na swoją postać., Plotki głosiły, że Waszyngton został oddany do „hazardu, rozkoszowania, jeździectwa i bicia koni” i że wziął nawet Brytyjskie łapówki, gdy dowodził amerykańskimi oddziałami.

w ostatnich tygodniach 1795 roku w Filadelfii–ówczesnej stolicy kraju–rozeszły się doniesienia, że Waszyngton planował przejść na emeryturę po zakończeniu drugiej kadencji. Prawdą było, że podobne plotki krążyły trzy lata wcześniej, gdy zbliżał się koniec jego pierwszej kadencji, ale tym razem okazało się, że jest zdeterminowany, aby ustąpić., Zbliżając się do połowy lat sześćdziesiątych–normalnego życia mężczyzny w XVIII wieku-prezydent pragnął przejść na emeryturę w spokoju Mount Vernon, jego ukochanego domu w Wirginii.

chociaż Waszyngton nic nie powiedział Johnowi Adamsowi na temat jego planów przejścia na emeryturę, jego żona Martha zasugerowała wiceprezydentowi w pobliżu Bożego Narodzenia 1795 roku, że jej mąż opuści Urząd. Dziesięć dni później Adams dowiedział się, że prezydent poinformował swój gabinet, że ustąpi w marcu 1797 roku.,* „Znasz konsekwencje tego, dla mnie i dla siebie”, Adams, świadomy, że może zostać drugim prezydentem Stanów Zjednoczonych, napisał do swojej żony Abigail tego samego wieczoru.

wstąpienie Adamsa do prezydentury nie byłoby ani automatyczne, ani jednomyślne. Przed osiągnięciem tego wysokiego urzędu musiałby wyjść zwycięsko z pierwszych spornych wyborów prezydenckich w Ameryce.,

* 4 marca Data rozpoczęcia nowych kadencji wróciła do tradycji zapoczątkowanej na mocy artykułów Konfederacji i skodyfikowanej przez ustawodawstwo Kongresowe w 1792 roku. XX poprawka do Konstytucji, ratyfikowana w 1933 roku, przewidywała, że kadencja Kongresu rozpocznie się 3 stycznia, a przyszły prezydent i wiceprezydent złożą przysięgę w południe 20 stycznia roku następującego po wyborach.,

osiem lat wcześniej, we wrześniu 1787 roku delegaci na Konwent Konstytucyjny rozważali liczne plany wyboru prezydenta. Odrzucili oni bezpośrednie wybory przez wykwalifikowanych wyborców, ponieważ, jak zauważył Roger Sherman z Connecticut, rozproszona populacja nigdy nie mogła ” zostać poinformowana o postaciach wiodących kandydatów.”Delegaci wykluczyli również wybór przez Kongres. Taka procedura, jak stwierdził Gouverneur Morris, byłaby nieuchronnie ” dziełem intrygi, Kabały i frakcji.,”

ostatecznie konwencja zgodziła się na system kolegium wyborczego, zgodnie z którym ” każde państwo powołuje w taki sposób, aby jego ustawodawca mógł kierować, liczbę Elektorów, równą całkowitej liczbie senatorów i przedstawicieli, do których państwo może być uprawnione w Kongresie.- Wybór prezydenta byłby zatem rozstrzygany w drodze ogólnokrajowego referendum, a nie ogólnokrajowego.

każdy elektor wybrany przez wyborców lub legislaturę swojego stanu oddałby głosy na dwóch kandydatów, z których jeden musiał pochodzić spoza swojego stanu., Głosowanie elektorów miało być otwarte w obecności obu izb Kongresu.

* od 1824 roku o zwycięstwie w wyborach prezydenckich decyduje Izba Reprezentantów. W tym samym roku John Quincy Adams uzyskał prezydenturę, gdy ponad połowa członków Izby oddała swoje głosy na jego korzyść, dając mu niezbędną większość.,

Jeśli nikt nie otrzymał większości głosów lub jeśli dwie lub więcej osób zremisowało większością głosów kolegium wyborczego, członkowie Izby Reprezentantów oddaliby głosy na prezydenta.* Po wyborze prezydenta kandydatem spośród pozostałych, którzy otrzymali drugą największą liczbę głosów elektorskich, został wiceprezydent.
twórcy Konstytucji wierzyli, że większość elektorów rozsądnie oddałaby swoje dwa głosy na osoby o „prawdziwych zasługach”, jak to ujął Morris., Alexander Hamilton argumentował w Federalist 68-jednym z serii esejów napisanych przez Hamiltona, Jamesa Madisona i Johna Jaya, aby zachęcić do ratyfikacji Konstytucji w stanie Nowy Jork-że jest to „moralna pewność”, że program kolegium wyborczego doprowadzi do wyboru najbardziej wykwalifikowanego człowieka. Pisał, że ktoś zdolny do sztuki intrygi może zdobyć wysoki urząd Stanowy, ale tylko człowiek znany ze swoich „zdolności i cnoty” może zyskać poparcie elektorów z całych Stanów Zjednoczonych.,

rzeczywiście, Plan „Kolegium Elektorów” działał dobrze podczas pierwszych dwóch wyborów prezydenckich w 1788 i 1792, kiedy każdy elektor oddał jedną ze swoich kart do Waszyngtonu. Jednak w 1796 roku doszło do czegoś nieprzewidzianego przez delegatów na konwencję konstytucyjną; ludzie o różnych poglądach zaczęli formować się w partie polityczne.

pierwsze oznaki takiego frakcjonalizmu pojawiły się na początku prezydentury Waszyngtonu. Po jednej stronie byli federaliści, którzy tęsknili za amerykańskim społeczeństwem i rządem Narodowym ustanowionym na modelu brytyjskim., Sceptyczni wobec rosnącej demokratyzacji nowego narodu, federaliści pragnęli scentralizowanego Rządu Narodowego, który miałby siłę zarówno do pomocy kupcom i producentom, jak i do ochrony tradycyjnego hierarchicznego społeczeństwa Ameryki.

w 1792 r.Sekretarz Stanu Thomas Jefferson i kongresmen James Madison–obaj, podobnie jak Waszyngton, z Wirginii–podjęli kroki, aby stworzyć partię opozycyjną., Jefferson stał się uznanym liderem nowych Antyfederalistów, grupa wkrótce znana jako partia Demokratyczno-Republikańska ze względu na jego empatię do walczącej republiki, która wyłoniła się z Rewolucji Francuskiej 1789. Partia ta patrzyła z lekceważeniem na przeszłość, była oddana instytucjom republikańskim, dążyła do zapewnienia obywatelom posiadającym własność większej kontroli nad ich życiem i marzyła o państwie agrarnym, w którym rząd byłby mały i słaby.

członkowie obu partii startowali w wyborach do Kongresu i stanowych w 1792 roku, ale nie wyzywali prezydenta Waszyngtonu. W tym samym roku wystąpił jednak w konkursie na wiceprezydenta. Niektórzy Republikanie występowali za kulisami w „support . . . o usunięciu Mr. A”, jak zauważył Urzędnik Izby, głównie dlatego, że pisma Adamsa na temat rządu zawierały pozytywne stwierdzenia na temat brytyjskiej monarchii. Ruch nie doszedł do skutku, ponieważ nie miał poparcia Jeffersona, który znał i lubił Adamsa przez prawie dwadzieścia lat., Inni Republikanie zebrali się za George ' em Clintonem, nowo wybranym gubernatorem Nowego Jorku.

działalność Republikanów wywołała strach u Federalistów. Sekretarz Skarbu Alexander Hamilton, uznany przywódca Federalistów, był tak zaniepokojony, że nakłaniał Adamsa do skrócenia wakacji i otwartej kampanii przeciwko tym, którzy byli–jak powiedział – „źle nastawieni” wobec niego. Adams, który traktował wybory z pogardą, odmówił i pozostał na swojej farmie w Quincy w stanie Massachusetts, dopóki elektorzy nie oddali swoich głosów.,

W marcu 1796 roku, kiedy Waszyngton w końcu powiedział wiceprezydentowi, że nie będzie ubiegał się o reelekcję, Adams zdecydował się kandydować na urząd prezydenta. Jego decyzja „nie była lekka”, powiedział, ponieważ wiedział, że jako prezydent będzie poddawany ” obeldze, pogardzie i zniewadze. Powiedział nawet Abigail, że wierzy, że każdy szef jest prawie pewny hańby i Ruiny.”Choć miała mieszane uczucia co do jego decyzji, nie zniechęciła go do kandydowania. W rzeczywistości powiedziała mu, że prezydentura będzie „pochlebną i chwalebną nagrodą” za jego wieloletnią służbę., Ostatecznie Adams postanowił ubiegać się o urząd, ponieważ, zapewnił, ” kocham mój kraj zbyt dobrze, aby uchronić się przed niebezpieczeństwem w jej służbie.”

gdy zaczynał swoją przygodę, Adams spodziewał się potężnego sprzeciwu, zwłaszcza ze strony Jeffersona. Przewidział trzy możliwe wyniki wyborów: może zdobyć najwięcej głosów, Z Jefferson działa drugi; Jefferson może wygrać i John Jay Z Nowego Jorku, długo kongresmen i dyplomata, może zakończyć drugi; lub Jefferson może zostać wybrany prezydentem, podczas gdy on sam został ponownie wybrany wiceprezydentem. Ten ostatni scenariusz nie był gotowy zaakceptować., Zdecydował, że nie będzie pełnił funkcji wiceprezydenta; jeśli ponownie skończy drugą kadencję, zadeklarował, że albo przejdzie na emeryturę, albo będzie ubiegał się o wybory do Izby Reprezentantów.

Adams uważał się za „spadkobiercę” prezydenta Washingtona, który przez osiem lat, czekając na swoją kolej, sprawował urząd wiceprezydenta–który określił jako „najbardziej nieistotny Urząd, jaki kiedykolwiek wymyślił wynalazek człowieka lub jego wyobraźnia”. Ponadto wierzył, że żaden człowiek nie dokonał większych poświęceń dla narodu podczas Rewolucji Amerykańskiej niż on., W latach 1778-1788 był członkiem pierwszego Kongresu Kontynentalnego, a w latach 1778-1788 służył za granicą, dokonując dwóch niebezpiecznych przepraw przez Atlantyk w celu wykonywania swoich misji dyplomatycznych. W ciągu tych dziesięciu lat, jego służba publiczna zmusiła go do życia z dala od żony i pięciorga dzieci prawie dziewięćdziesiąt procent czasu.

Jefferson często głosił swoją pogardę dla polityki, mimo że sprawował urząd polityczny niemal nieprzerwanie przez czterdzieści lat., W 1796 r.nie starał się uzyskać prezydentury, ani nie odrzucał republikańskich manewrów, aby wybrać go na ten urząd. Kiedy zrezygnował ze stanowiska sekretarza stanu w 1793 roku, Jefferson powiedział, że nie planuje ponownie piastować urzędu publicznego i chętnie pozostanie w Monticello, jego posiadłości w Wirginii. Mimo że nie ubiegał się o urząd w 1796, nie powiedział też, że nie przyjmie nominacji prezydenckiej. Adams – i większość Republikanów-zinterpretował zachowanie Jeffersona jako wskazujące, że chciał być prezydentem.,

konstytucja nie mówi nic o tym, jak wybierać kandydatów na prezydenta. W 1800 roku Partia Republikańska wybierała swoich kandydatów w Kongresie nominacyjnym; w 1812 roku odbyły się pierwsze konwencje nominacyjne w kilku stanach, a pierwsza Krajowa Konwencja nominacyjna odbyła się w 1832 roku. Ale w 1796 roku nominowani zdawali się materializować z powietrza, jakby za pomocą magii. W rzeczywistości liderzy partii decydowali o kandydatach i próbowali zgromadzić swoich zwolenników w szeregu.

poparcie Federalistów skupiło się na Adamsie i Thomasie Pinckneyu z Karoliny Południowej., Pinckney, który niedawno wynegocjował udany Traktat z Hiszpanią, która ustanowiła prawa terytorialne i ruchowe dla Stanów Zjednoczonych na rzece Missisipi, został wybrany na drugi slot na bilecie przez potentatów partyjnych-bez konsultacji z Adamsem-po części dlatego, że jako południowiec, może syfon Południowe głosy od Jeffersona.

Po stronie republikańskiej, Madison zwierzył się Jamesowi Monroe w lutym, że „sam Jefferson może być rozpoczęty z nadzieją na sukces, znaczy popchnąć go. Republikanie poparli również senatora Aarona Burra z Nowego Jorku.,

wszystko to przebiegło po cichu, gdyż Waszyngton nie ogłosił publicznie zamiaru przejścia na emeryturę aż do samego końca lata. Nie, żeby plany partii były tajemnicą. Zanim Waszyngton w końcu poinformował naród o swojej decyzji 19 września 1796 roku–w swoim „pożegnalnym przemówieniu” – które nie zostało przekazane ustnie, ale zostało wydrukowane w Philadelphia 's American Daily Advertiser–gorliwie partyzancki Philadelphia Aurora oświadczył, że” nie wymaga talentu w wróżeniu, aby zdecydować, kto będzie kandydatem. . . . Thomas Jefferson & John Adams będzie mężczyzną.,”

ale adres Waszyngtonu, powiedział kongresmen Fisher Ames z Massachusetts, był ” sygnałem, jak upuszczenie kapelusza, dla zawodników partii, aby rozpocząć.”W ciągu następnych dziesięciu tygodni kampania prezydencka 1796 roku była prowadzona, ponieważ federaliści i Republikanie – z wyjątkiem, w większości, samych kandydatów-gorączkowo pracowali nad zwycięstwem.

Adams, Jefferson i Pinckney nigdy nie opuścili domu. Podczas gdy ich partie zajmowały stanowiska w głównych sprawach dnia, ludzie ci przyjęli klasyczny model polityki, odmawiając kampanii., Wierzyli, że człowiek nie powinien dążyć do urzędu; raczej Urząd powinien szukać człowieka. Zgodzili się, że najbardziej utalentowani ludzie–co niektórzy nazywali arystokracją zasługi–powinni rządzić, ale także że ostateczna władza spoczywa na ludziach. Wykwalifikowani wyborcy lub wybrani przedstawiciele ludu byli w stanie wybrać najlepszych ludzi spośród kandydatów na podstawie tego, co Adams nazwał „czystymi zasadami Zasługi, cnoty i ducha publicznego.”

, Mimo że nie wygłosił żadnych przemówień, odwiedził wszystkie państwa Nowej Anglii i rozmawiał z kilkoma elektorami prezydenckimi. Wielu Federalistycznych i republikańskich urzędników i zwolenników przemawiało na wiecach, ale większość wyborów odbyła się za pośrednictwem listów, broszur i gazet.

kampania była burzliwa i burzliwa. Republikanie starali się przekonać elektorat, że ich przeciwnicy tęsknili za ustanowieniem utytułowanej szlachty w Ameryce i że Adams-którego karykatowali jako „jego Rotundity” z powodu jego małej, portly postury – był pro – Brytyjski monarchista., Prezydent Waszyngton był atakowany za wspieranie agresywnego programu gospodarczego Hamiltona, a także za Traktat Jaya Z 1795 roku, który ustalił nierozstrzygnięte różnice między Stanami Zjednoczonymi a Wielką Brytanią. Philadelphia Aurora posunęła się tak daleko, że twierdziła, że prezydent jest „źródłem wszystkich nieszczęść naszego kraju.”

federaliści zareagowali przedstawiając Jeffersona jako ateistę i francuską marionetkę, która pogrążyłaby Stany Zjednoczone w kolejnej wojnie z Wielką Brytanią. Zarzucano mu także niezdecydowanie i wizjonerstwo., „Filozof czyni najgorszym politykiem”, jeden federalista poradził, podczas gdy inny doradzał, że Jefferson był „nadający się do bycia profesorem w college' u . . . ale na pewno nie pierwszy sędzia wielkiego narodu.”Gazety takie jak The Gazette of the United States i Porcupine' s Gazette zapewniały, że wybory Jeffersona spowodują wewnętrzny nieład.

manewry za kulisami obejmowały plan Hamiltona, który uważał, że Pinckney może być łatwiej manipulowany niż Adams, aby jeden lub dwóch elektorów Federalistycznych wstrzymało swoje głosy na Adamsa., Słysząc pogłoski o spisku, kilku elektorów z Nowej Anglii zgodziło się nie oddawać głosu Pinckneyowi.

nawet francuski minister do Stanów Zjednoczonych, Pierre Adet, zaangażował się w wybory, starając się przekazać wrażenie, że zwycięstwo Jeffersona spowoduje poprawę stosunków z Francją. Jak zauważył jeden z historyków: „nigdy wcześniej ani później obce mocarstwo nie działało tak otwarcie w amerykańskich wyborach.,”

w głosowaniu wzięło udział szesnaście państw. 138 elektorów zostało wybranych w głosowaniu powszechnym w sześciu stanach i przez legislatury stanowe z pozostałych dziesięciu. Do uzyskania większości potrzebne było 70 głosów.

Adams spodziewał się, że otrzyma wszystkie 39 głosów Nowej Anglii, ale musiał również zdobyć wszystkie 12 głosów Nowego Jorku i 19 z pozostałych Stanów środkowych i południowych, aby wygrać. Doszedł do wniosku, że jest to niemożliwe, zwłaszcza po zapoznaniu się z machinacjami Hamiltona., W przededniu głosowania w Kolegium Elektorskim Adams zauważył prywatnie, że Hamilton „wyprzedził” wszystkich innych polityków i ukradł wybory Pinckneyowi.

wyborcy głosowali w swoich stolicach stanowych w pierwszą środę grudnia, ale ustawa przewidywała, że karty do głosowania nie mogą być otwarte i liczone do drugiej środy lutego. I tak przez prawie siedemdziesiąt dni krążyły wszelkie możliwe plotki dotyczące wyników wyborów. W trzecim tygodniu grudnia, jednak jedno było jasne, Jefferson nie mógł uzyskać siedemdziesiąt głosów., Chociaż 63 elektorów było Południowcami, Południe było regionem dwupartyjnym, i było wiadomo, że Jefferson nie otrzymał głosu od każdego południowego elektora. Ponadto, ponieważ federaliści kontrolowali legislatury w Nowym Jorku, New Jersey i Delaware, przypuszczano, że Jefferson będzie zamknięty w tych stanach.

poza tym nic nie było pewne., Wielu wierzyło, że Pinckney wygra, albo z powodu rzekomych szykan Hamiltona, albo dlatego, że wszyscy „Jeffowie”, jak Ames nazwał południowych republikańskich elektorów, rzekomo oddali swoje drugie głosowanie na południowych Karolińczyków, aby zapewnić Południowcowi sukces Waszyngtonu. Duża liczba Amerykanów w pełni oczekiwała, że żaden kandydat nie uzyska większości głosów, wysyłając tym samym wybory do Izby Reprezentantów.

pod koniec grudnia lepsze informacje dotarły do Filadelfii, kiedy Ames poinformował Adamsa, że ma co najmniej 71 głosów wyborczych., 28 grudnia Jefferson napisał Adamsowi list gratulacyjny, a w 1796 roku Pierwsza Dama opowiedziała wiceprezydentowi o zachwycie męża nad jego zwycięstwem. Przekonany, że jest rzeczywiście zwycięzcą, ebullient Adams napisał żonie pod koniec roku, że „nigdy nie czuł się bardziej spokojny” w swoim życiu.

ostatecznie, 8 lutego 1797 roku, przypieczętowane karty do głosowania zostały otwarte i policzone przed wspólną sesją Kongresu. Jak na ironię, to wiceprezydent Adams, jako przewodniczący Senatu, odczytał na głos wyniki., Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwało 71 osób, Głosowali na niego wszyscy elektorzy Nowej Anglii i Nowego Jorku. Opowieści o zdradzie Hamiltona były nieprawdziwe; ostatecznie były sekretarz skarbu uznał perspektywę Administracji Jeffersona za niesmaczną, aby zaryzykować podstęp niezbędny do pokonania Adamsa, który również dostał, zgodnie z oczekiwaniami, wszystkie dziesięć głosów z New Jersey i Delaware. W pewnym sensie Adams wygrał wybory na południu, zdobywając dziewięć głosów w Maryland, Karolinie Północnej i Wirginii.,

Jefferson, który zajął drugie miejsce z 68 głosami, automatycznie został nowym wiceprezydentem.* Jeden Federalistyczny elektor w Wirginii, przedstawiciel zachodniego okręgu, który od dawna wykazywał wrogość wobec arystokracji planterów, głosował na Adamsa i Pinckneya, podobnie jak czterech elektorów z komercyjnych, Federalistycznych enklaw w Maryland i Karolinie Północnej. Podczas gdy Adams zdobył wystarczającą ilość głosów na południu, aby popchnąć go na szczyt, Jefferson nie otrzymał ani jednego głosu wyborczego w Nowej Anglii lub w Nowym Jorku, New Jersey, lub Delaware.,

Pinckney, a nie Adams, był prawdziwą ofiarą obłudy Hamiltona. Aby zapewnić, że Karolińczycy nie uzyskają więcej głosów niż Adams, 18 Federalistycznych elektorów w Nowej Anglii odmówiło oddania mu głosu.
Cztery lata później dwaj kandydaci republikańscy, Jefferson i Burr, otrzymali po 73 głosy wyborcze., Chociaż było jasne w czasie kampanii wyborczej, że Jefferson był kandydatem na prezydenta i Burr wiceprezydenta, Burr odmówił ustąpienia, zmuszając głosowanie w Izbie Reprezentantów, że przyniósł Jefferson na urząd. Aby naprawić te wady, Dwunasta poprawka, która przewidywała oddzielne głosowanie na prezydenta i wiceprezydenta, została przyjęta w 1804 roku.

gdyby Pinckney otrzymał 12 z tych głosów, wybory zostałyby wrzucone do Izby Reprezentantów. Zajął trzecie miejsce z 59 głosami wyborczymi.,

Republikanie z południa-być może podzielający sentyment elektora Wirginii, który zauważył, że w Burrze występują „cechy charakteru”, które „prędzej czy później sprawią nam wiele kłopotów”–odrzucili go.

nawet wśród uwłaszczonych obywateli mało kto zadał sobie trud oddania głosów w tych wyborach. W Pensylwanii, stanie, w którym wyborcy byli popularnie wybierani, tylko około jednej czwartej uprawnionych wyborców poszło do urn. Ale konkurs w Pensylwanii był augury zmian politycznych, które wkrótce nadejdą., Republikanie przetoczyli 14 z 15 głosów wyborczych w stanie, wygrywając po części dlatego, że „outpoliticked” swoich przeciwników, uruchamiając lepiej znanych kandydatów do kolegium wyborczego i dlatego, że natrętne komentarze Ministra adeta pomogły Jeffersonowi wśród kwakrów i kupców filadelfijskich, którzy tęsknili za pokojem. Wielu wyborców odrzuciło partię Federalistyczną, ponieważ uważali ją za pro-brytyjską, pro-arystokratyczną partię zaangażowaną w program gospodarczy mający na celu przede wszystkim korzyści dla najbogatszych obywateli.

a to, co wydarzyło się w Pensylwanii, nie było wyjątkowe., Jefferson zdobył ponad osiemdziesiąt procent głosów kolegium elektorów w Stanach poza nową Anglią, które wybrały swoich elektorów w głosowaniu powszechnym. W coraz bardziej demokratycznych Stanach Zjednoczonych wybory z 1796 roku były ostatnim wielkim hukiem Partii Federalistycznej.

4 marca 1797 roku w Filadelfii doszło do pierwszego uporządkowanego przeniesienia władzy w Ameryce, gdy George Washington ustąpił, a John Adams złożył przysięgę jako drugi prezydent Stanów Zjednoczonych. Wielu widzów wzruszyło się do łez podczas tego emocjonalnego romansu, nie tylko dlatego, że odejście Waszyngtonu zakończyło epokę, ale dlatego, że ceremonia była triumfem dla Republiki. Adams zauważył, że to Pokojowe wydarzenie było ” sublimistyczną rzeczą, jaką kiedykolwiek wystawiono w Ameryce.- Zwrócił również uwagę na radość Waszyngtonu z oddania ciężarów prezydencji., W rzeczywistości Adams wierzył, że twarz Washingtona zdawała się mówić: „Ay! Ja jestem na zewnątrz, a Ty Na Zewnątrz! Zobacz, który z nas będzie najszczęśliwszy.”*

historyk John Ferling jest autorem niedawno wydanej reedycji John Adams: a Life (An Owl Book, Henry Holt and Company, 1996, $17.95 papier).

* * * * * * *