Czytaj więcej: jak nowo narodzone państwo radzieckie przyjęło kapitalistyczną pomoc i uciszyło ją
oczywiście cudzoziemcy chcieli wiedzieć, jakie są warunki pracy i życia. Niemiecka „grupa informacyjna”, zorganizowana z pomocą Spraw Zagranicznych ZSRR, odwiedziła Saratów, Stalingrad, Północny Kaukaz, Krym, Magnitogorsk, Czelabińsk i inne miasta. Nie znaleźli porzuconego sprzętu., Widzieli tylko młodych radzieckich techników wykazujących niesamowite umiejętności i pomysłowość – a jednocześnie maszyny fabryczne były używane z taką intensywnością, że zużywały się 10-15 razy szybciej niż w USA i Europie – maszyny były stale w użyciu.
to samo można powiedzieć o ludziach. W 1936 roku William C. Bullitt, pierwszy ambasador USA w ZSRR, napisał: „poziom życia w Związku Radzieckim jest niezwykle niski, być może niższy niż w jakimkolwiek kraju Europejskim, w tym na Bałkanach., Niemniej jednak mieszkańcy Związku Radzieckiego mają dziś poczucie dobrego samopoczucia. Od 1914 r. cierpieli tak straszliwie z powodu wojny, rewolucji, wojny domowej i głodu, że posiadanie wystarczającej ilości chleba do jedzenia, tak jak mają dzisiaj, wydaje się niemal cudem.”Ale czy rzeczywiście mieli wystarczająco dużo chleba do jedzenia?
koszt ludzki
Public Domain
Jeśli maszyny działały non-stop, co z pracownikami sowieckimi?, W tamtych czasach było mało czasu na odpoczynek. W latach 1929-1931 zmieniono Radziecki kalendarz na potrzeby planów pięcioletnich – zamiast 7-dniowego tygodnia wprowadzono 5-dniowe tygodnie. Pracownicy musieli pracować 4 dni z jednym dniem wolnym – ale to nie był ten sam dzień dla wszystkich, ludzie pracowali na zmiany, aby maszyny nie stały bezczynnie nawet przez jeden dzień. Oznaczało to zmniejszenie ogólnej rocznej liczby dni wolnych dla wszystkich o 42 procent.
a co z jedzeniem? ZSRR dostał pieniądze na swoją rewolucję przemysłową poprzez eksport zbóż i zbóż, które odprowadzały żywność z całego kraju., W 1928 roku wszystkie zapasy zboża, które zostały skonfiskowane od chłopów, produkty rolne i inne towary zostały wysłane za granicę. W 1928 r. eksport wyniósł 7,4 mln rubli. W 1929 roku było to 3 razy więcej — 23 miliony rubli. Skok dziewięciokrotny w 1930 – 207 mln rubli.
oczywiście wewnątrz ZSRR spowodowało to potworne braki. Nawet dla zagranicznych pracowników. „Tylko mydło. Powinni powiesić bossów na pierwszym drzewie. Kolejki na lunch… „- pisał w latach 30. Amerykański robotnik z Niżnego Nowogrodu. ” przez dwa miesiące nie przytyliśmy, nawet mleka. Nie możemy kupować na rynku., Jeśli jedzenie się nie poprawi, będziemy musieli odejść ” – napisał inny współczesny obcokrajowiec. W latach 1934-1935 większość obcokrajowców, dzieląc się cennymi doświadczeniami produkcyjnymi, musiała wyjechać. Co zostało Rosjanom?
Czytaj więcej: ZSRR lat 30.oczami 3 Amerykanów
Public Domain
według pod koniec lat dwudziestych XX wieku w miastach zaczęto racjonować żywność za pomocą bonów żywnościowych. Nie każdy dostał niezbędne racje., Bezpieczeństwo Państwa poinformowało Stalina o tym, co mówili robotnicy: „ta ryba jest zgniła, jak cały plan pięcioletni. Jeśli z dnia na dzień jest coraz gorzej, nie można oczekiwać niczego dobrego w przyszłości. Robotnicy są teraz tak upokorzeni, że żywią się gorzej niż bydło. Opóźnione zarobki, nie ma pieniędzy.”Nie tylko żywność, ale towary, takie jak odzież i produkty higieniczne, były trudne do uzyskania w latach 30.
warunki życia dla pracowników były również słabe., W dużych miastach większość ludzi mieszkała w przepełnionych mieszkaniach komunalnych lub, co gorsza, w barakach i drewnianych chatach-nawet w Moskwie i Petersburgu.
wyniki: plany pięcioletnie jako oszustwo
domena publiczna
naprawdę trudno ocenić rzeczywiste wyniki planów pięcioletnich, ponieważ liczby podane przez ekonomistów ZSRR są bardzo często wątpliwe. Oto co mamy., W porównaniu do 1928 roku, do 1937 roku produkcja żelaza w ZSRR wzrosła o 439%. Stal-412%. Węgiel-361%. Produkcja maszyn do cięcia metalu – 2,425%. 80% całej produkcji odbywało się w fabrykach zbudowanych w ramach I I II planu pięcioletniego. W tym czasie w ZSRR uruchomiono ponad 4500 nowych gałęzi przemysłu. Ogólna wydajność pracowników wzrosła o 90 procent.,
trzeci plan pięcioletni, planowany na lata 1938-1942, został zakłócony przez początek II wojny światowej: nawet w 1939 r.państwo musiało gwałtownie zwiększyć wydatki na przemysł wojskowy; do 1940 r. wzrosło do około 33% budżetu, do 1941 r.-do 43%. Wybuchła wtedy wojna, więc nie było czasu na planowanie.
Sputnik
czwarty plan pięcioletni wprowadzony w 1946 roku., Stalin zażądał, aby ZSRR produkował rocznie ” do 50 milionów ton żelaza, do 60 milionów ton stali, do 500 milionów ton węgla, do 60 milionów ton ropy…” w rzeczywistości w 1946 r. odlewano tylko 10 milionów ton żelaza, wyprodukowano 13,3 miliona ton stali, wydobyto 21,7 miliona ton ropy… kraj nie mógł natychmiast odzyskać siły i stać się bardziej wydajny po wyniszczającej wojnie. W rzeczywistości nierealistyczne żądania Stalina zostały spełnione dopiero po 15 latach w 1961 roku.
Gospodarka Planowa, jak pokazała historia, okazała się wielkim oszustwem., Radzieccy ekonomiści, księgowi, politycy często po prostu fałszowali numery produkcji, aby dostosować je do niezbędnych wymagań lub przekalibrowali plany: na przykład szósty plan pięcioletni (1956-1960) został zastąpiony „planem siedmioletnim” i tak dalej. W sumie w historii ZSRR było 13 planów pięcioletnich – ostatni z nich wprowadzony w 1989 roku. Ale od czasów powojennych całe to planowanie realizowano tylko na papierze – kraj i jego ludzie żyli w rzeczywistości, często surowej i udręczonej, ale nie w rzeczywistości stworzonej w urzędach rządowych.