chociaż hinduizm, buddyzm, Dżinizm i sikhizm każdy ma unikalne perspektywy na Moksza, termin ten jest najbardziej rozpowszechniony w hinduizmie. Hindusi wierzą w cykl śmierci i odrodzenia znany jako samsara, w którym następne wcielenie jest zależne od karmy lub działań w poprzednim życiu. Moksza oznacza koniec tego cyklu, w którym pokonuje się wszelką ignorancję i pragnienia ziemskiej egzystencji, aby osiągnąć ostateczną wolność i błogość. W niektórych szkołach hinduizmu Moksza ma konotacje samorealizacji i wyzwolenia w tym życiu.,
Moksza jest również centralnym elementem filozofii indyjskiej w ogóle, obejmującym jeden z czterech celów w życiu człowieka, znany jako Purusartha. Trzy purusartha przed mokszą to:
- Dharma – życie cnotliwe i moralne
- Artha – osiąganie środków dla bogactwa, bezpieczeństwa i dobrobytu
- Kama – docenianie zmysłowych przyjemności, przyjemności i miłości
uważa się, że gdy jednostki poruszają się przez te trzy cele, powoli zaczynają uwalniać przywiązanie do ziemskich dóbr i pragnień, aż będą w stanie osiągnąć mokszę., Istnieje krytyka co do nieodłącznego napięcia między osiąganiem tych celów a osiąganiem mokszy, co dało początek koncepcji działania napędzanego dharmą, znanej inaczej jako Karma Nishkam. Jest to główne przesłanie Bhagavad Gity, w którym można znaleźć równowagę między działaniem a wyrzeczeniem się jako środek do osiągnięcia ostatecznej wolności mokszy.
osiem kończyn jogi nakreślonych przez Patańdżaliego w jego sutrach jogi można interpretować jako kroki na drodze do osiągnięcia mokszy. W jodze istnieje kilka dróg do osiągnięcia tej wolności; Jnana, Bhakti, Karma I Raja., Nowszy styl znany jako Jivamukti jest również skoncentrowany na koncepcji moksha. Stworzony przez Shannon Gannon i Davida Life w 1984 roku, Jivamukti łączy Hatha jogę z zasadami Pisma Świętego, oddania, niestosowania przemocy, muzyki i medytacji jako środek samorealizacji i wyzwolenia.