w zależnej od limfocytów T ścieżce rozwoju, nieleczone pęcherzykowe komórki B są aktywowane przez komórki TFH prezentujące antygen podczas początkowej infekcji lub pierwotnej odpowiedzi immunologicznej. Po aktywacji komórki B przechodzą do wtórnych narządów limfatycznych (tj. śledziony i węzłów chłonnych). W obrębie wtórnych narządów limfatycznych, większość komórek B wejdzie pęcherzyków limfatycznych B, gdzie tworzy się centrum germinalne. Większość komórek B ostatecznie różnicuje się w komórki plazmatyczne lub komórki pamięci B w centrum zarodkowym.,
po przedostaniu się do środka germinalnego komórki B ulegają proliferacji, a następnie mutacji genetycznego regionu kodującego ich receptory powierzchniowe, proces znany jako hipermutacja somatyczna. Mutacje zwiększają lub zmniejszają powinowactwo receptora powierzchniowego do określonego antygenu, progresji zwanej dojrzewaniem powinowactwa. Po nabyciu tych mutacji, receptory na powierzchni komórek B (receptory komórek B) są badane w centrum zarodkowym pod kątem ich powinowactwa do aktualnego antygenu., Klony komórek B z mutacjami, które zwiększyły powinowactwo ich receptorów powierzchniowych, otrzymują sygnały przeżycia poprzez interakcje z poznanymi komórkami TFH. Komórki B, które nie mają wystarczająco wysokiego powinowactwa, aby otrzymać te sygnały przeżycia, jak również komórki B, które są potencjalnie Auto-reaktywne, zostaną wybrane przeciwko i umrzeć przez apoptozę. Oprócz hipermutacji somatycznej, wiele komórek B przechodzi również przełączanie klas przed różnicowaniem, co pozwala im wydzielać różne typy przeciwciał w przyszłych odpowiedziach immunologicznych.,
wiele komórek B różnicuje się w komórki plazmatyczne, zwane również efektorowymi komórkami B, które wytwarzają pierwszą falę przeciwciał ochronnych i pomagają w usunięciu infekcji. Ułamek komórek B różnicuje się w komórki B pamięci, które przetrwać długoterminowo w organizmie. Proces różnicowania się w komórki pamięci B wewnątrz ośrodka germinalnego nie jest jeszcze w pełni poznany. Niektórzy badacze hipotezują, że różnicowanie do komórek pamięci B zachodzi losowo., Inne hipotezy sugerują, że czynnik transkrypcyjny NF-kB i cytokina IL-24 biorą udział w procesie różnicowania do komórek pamięci B. Dodatkowa hipoteza stwierdza, że komórki B o stosunkowo mniejszym powinowactwie do antygenu staną się komórkami pamięci B, w przeciwieństwie do komórek B o stosunkowo wyższym powinowactwie, które staną się komórkami plazmatycznymi.
Po różnicowaniu komórki pamięci B przenoszą się na obrzeża ciała, gdzie będą bardziej narażone na kontakt z antygenem w przypadku przyszłej ekspozycji., Wiele z krążących komórek B staje się skoncentrowanych w obszarach ciała, które mają duże prawdopodobieństwo zetknięcia się z antygenem, takich jak plaster Peyera.