pismo hieroglificzne Majów, system pisma używany przez lud Majów Mezoameryki do około końca 17 wieku, 200 lat po hiszpańskim podboju Meksyku. (Wraz z 21-wiecznym odkryciem stanowiska Majów w San Bartolo w Gwatemali pojawiły się dowody na to, że pismo Majów przesunęło datę jego powstania na co najmniej 300 lub 200 lat p. n. e.) Był to jedyny prawdziwy system pisma opracowany w prekolumbijskich Amerykach., Inskrypcje Majów znajdują się na stelach (stojących płytach kamiennych), nadprożach kamiennych, rzeźbach i ceramice, a także na nielicznych zachowanych księgach Majów lub kodeksach. System pisma Majów zawiera ponad 800 znaków, w tym niektóre, które są hieroglificzne i inne znaki fonetyczne reprezentujące sylaby. Znaki hieroglificzne są obrazowe—tzn. są rozpoznawalnymi obrazami rzeczywistych przedmiotów-reprezentujących zwierzęta, ludzi i przedmioty codziennego życia.,
dzięki uprzejmości Muzeum Ameryki w Madrycie
do połowy XX wieku można było rozszyfrować bardzo mało pisma Majów, z wyjątkiem symboli reprezentujących liczby, daty i imiona Władców i oznaczających takie wydarzenia, jak narodziny, śmierć i pojmanie. Większość uczonych zaakceptowała teorię, że system pisma Majów był całkowicie logograficzny—to znaczy, że każdy glif lub znak reprezentował całe słowo. Ponadto powszechnie uważano, że inskrypcje Majów mają w dużej mierze charakter religijny.,
w latach pięćdziesiątych lingwista Jurij Knorozow wykazał, że pismo Majów było zarówno fonetyczne, jak i hieroglificzne. W 1958 Heinrich Berlin ustalił, że pewna kategoria glifów odnosi się albo do miejsc, albo do rodzin panujących związanych z tymi miejscami. Dwa lata później Tatiana Prouskouriakoff ustaliła, że inskrypcje mają przede wszystkim charakter historyczny: zapisywały wydarzenia z życia władców Majów i ich rodzin., Praca tych trzech uczonych stanowiła rewolucję w badaniach Majów, a w kolejnych dziesięcioleciach rozszyfrowywanie pisma postępowało w przyspieszonym tempie.
System pisania Majów jest złożony: pojedynczy znak może funkcjonować jako logogram, a także mieć jedną lub więcej wartości sylabicznych; podobnie pojedynczy znak logograficzny może być używany do reprezentowania kilku słów, które są wymawiane w ten sam sposób. Ponadto różne znaki mogą mieć wspólne wartości fonetyczne lub logograficzne. W niektórych przypadkach uczeni rozumieją znaczenie znaku logograficznego, ale nie określili jego odczytu—tj.,, co oznacza słowo; inne znaki można rozszyfrować fonetycznie, ale ich znaczenie nie jest znane. Niemniej jednak, na początku XXI wieku uczeni przeczytali znaczną liczbę inskrypcji, dostarczając wiele nowych informacji na temat języka Majów, historii, organizacji społecznej i politycznej oraz życia rytualnego, a także zupełnie innego obrazu cywilizacji Majów niż wcześniej proponowano.
Książki w hieroglifach Majów, zwane kodeksami, istniały przed hiszpańskim podbojem Jukatanu około 1540 roku, ale większość utworów napisanych w skrypcie została zniszczona jako pogańska przez hiszpańskich kapłanów., Zachowały się tylko cztery kodeksy Majów: Kodeks Drezdeński lub Codex Dresdensis, pochodzący prawdopodobnie z XI lub XII wieku, Kopia wcześniejszych tekstów z V-IX wieku; Kodeks madrycki lub Codex tro-Cortesianus, pochodzący z XV wieku; Kodeks Paryski lub Codex Peresianus, prawdopodobnie nieco starszy od Kodeksu madryckiego; oraz Kodeks Groliera, odkryty w 1971 roku i datowany na XIII wiek. Kodeksy były wykonane z papieru z kory figowej, składanego jak akordeon; ich okładki były ze skóry Jaguara.