Podwichnięcie ścięgna strzałkowego

definicja/opis

podwichnięcie lub zwichnięcie ścięgna strzałkowego jest zaburzeniem obejmującym wydłużenie, rozdarcie lub oderwanie górnego retinakulum strzałkowego. Istnieje również podwichnięcie ścięgien z nienaruszonym SPR (intrasheath subluxation).,

Anatomia kliniczna

Peroneus brevis i peroneus longus znajdują się w mięśniu strzałkowym retromalleolar na kości strzałkowej. Głębokość sulcus jest zmienna i stwierdzono, że jest nieobecny lub wypukłe ścięgna są stabilizowane przez superior retinaculum perneal. SPR powstaje przez pogrubienie powierzchownego rozcięgna. Czasami widzi się mały włóknisty grzbiet pochodzący z dystalnej strzałkowej blisko pochodzenia SPR i zwiększa głębokość rowka strzałkowego., Dystalny do strzałkowej jest dolną strzałkową retinaculum, która obejmuje ścięgna na około 2 do 3 cm dystalny do końca strzałkowej.

Epidemiologia/etiologia

najczęstszym mechanizmem jest siła zgięcia grzbietowego na kostce związana z szybkim i silnym skurczem ścięgien strzałkowych oraz z wyprostowaniem tylnej stopy. Ścięgna peroneus longus i brevis są podwichnięte lub zwichnięte z bocznego rowka retromalleolarnego. Wynika to z rozdarcia lub oderwania lub znacznej wiotkości SPR., Niektórzy pacjenci mają bardziej przewlekłą prezentację i nie mogą sobie przypomnieć traumatycznego epizodu. Zgłaszano również czynniki wrodzone, na przykład sulcus lub grzbiet, który pomaga pogłębić sulcus, może być zbyt płytki lub nawet nieobecny lub SPR może być zbyt luźny. Poza czynnikami wrodzonymi najczęstszym mechanizmem jest siła zgięcia grzbietowego na kostce związana z towarzyszącym silnym skurczem ścięgien strzałkowych połączonych z i skokiem tylnym.

podwichnięcie ścięgna strzałkowego jest powszechnie spotykane w narciarstwie, ale odnotowano również w innych sportach.,

charakterystyka/Prezentacja kliniczna

istnieją trzy stopnie klasyfikacji ostrego podwichnięcia strzałkowego

stopnia I: retinaculum, które jest zbiegające się z okostną na kości strzałkowej, jest odrywane od kości strzałkowej, powodując zwichnięcie ścięgien.

II stopień: grzbiet włóknisty i SPR są odseparowane od tylnego aspektu kości strzałkowej.

Klasa III: kostne oderwanie tylno-bocznego aspektu kości strzałkowej zawierające obręcz chrzęstną i Płatek kości umożliwiający ścięgno przesuwać się pod okostną.,p>

później Oden opisał czwartą klasę:

klasa IV: SPR podwyższony z kości piętowej

• uczucie pękania lub pękania na zewnętrznej krawędzi kostki
• ścięgna wyślizgują się z miejsca wzdłuż dolnej krawędzi kości strzałkowej
• ból, obrzęk lub tkliwość poniżej/za boczną kości strzałkowej
• bolesne oporowe ewersja kostki
• niestabilna kostka

diagnostyka różnicowa

• skręcenie kostki
• zapalenie ścięgna strzałkowego

badanie

ostre podwichnięcie strzałkowe jest często trudne do oceny klinicznej., Zwykle występuje obrzęk, wybroczyny i tkliwość punktowa w tym samym rozkładzie niż w przypadku skręcenia kostki, co utrudnia diagnozę.

w sytuacjach przewlekłych pacjenci często skarżą się na bolesny mechanizm windy kotwicznej i zazwyczaj mogą odtworzyć zwichnięcie przez czynne zgięcie grzbietowe-ewersję stopy. W większości przypadków ścięgno strzałkowe snapping wokół tylnego marginesu bocznego malleolus może być palpated, a nawet wizualizowane przez egzaminatora. Te wyniki kliniczne mogą być wzmocnione przez zastosowanie niewielkiej odporności na zgięcie grzbietowe-ewersja.,

Postępowanie

u niemowląt i noworodków regułą jest zachowawcze Postępowanie w podłuszczeniu ścięgna strzałkowego, a samoistne ustępowanie jest bardzo wysokie,. U dorosłych leczenie można podzielić na nieoperacyjne i operacyjne, biorąc pod uwagę ostre lub przewlekłe urazy. Po rozpoznaniu ostrego podwichnięcia pacjent może być traktowany jako leczenie nieoperacyjne. Jeśli leczenie zachowawcze nie powiodło się lub jeśli występuje przewlekłe podwichnięcie, leczenie chirurgiczne jest prawdopodobnie konieczne., Wczesne leczenie ma kluczowe znaczenie, ponieważ ścięgno, które nadal podwija (przesuwa się z pozycji), jest bardziej narażone na rozerwanie lub rozerwanie.

zachowawcze

w szczególności leczenie nieoperacyjne jest wskazane w przypadku urazów i i ewentualnie III stopnia, w zależności od stopnia przesunięcia fragmentu kory. Leczenie zachowawcze wiąże się z minimalnym ryzykiem, ale także z wysokim wskaźnikiem niepowodzenia.
leczenie bezoperacyjne polega na stosowaniu odlewu bez obciążników przez 4-6 tygodni., To konserwatywne zarządzanie ma na celu umożliwienie SPR do ponownego przylegania do posterolateral aspekt strzałkowej.

konserwatywne próby mogą również obejmować taśmę klejącą z podkładką ograniczającą podwichnięcie, klocki w kształcie litery J, które zakotwiczają się przed strzałkową i owijają się bocznie i tylnie, aby utrzymać ścięgna w miejscu i nie obciążać przez 4-6 tygodni. Jeśli stopa jest utrzymywana stosunkowo stabilnie, a taśma ogranicza ruch ścięgna, tworzenie blizn może pozwolić ścięgna być zarządzane bez operacji.,

chirurgiczne

mniej kontrowersji budzi leczenie zmian przewlekłych, ponieważ chirurgiczna naprawa podwichnięcia ścięgna strzałkowego zapewnia w większości przypadków dobre wyniki.

opcje chirurgiczne:

• zabieg blokowania Kości
• ponowne założenie SPR z miejscową augmentacją tkanek
• wzmocnienie SPR z miejscowym transferem tkanek
• przekierowanie ścięgien za więzadłem piętowo-włóknistym
• zabiegi pogłębiania rowków

podejście chirurgiczne może różnić się w zależności od stopnia urazu.,

fizykoterapia po zabiegu

z wyjątkiem środków ostrożności ruchowych, rehabilitacja może przebiegać podobnie jak w przypadku przewlekłego skręcenia kostki. Jednak rehabilitacja po zabiegu może zająć więcej czasu, aby w pełni przywrócić ruch, siłę i funkcję

po zabiegu kostka jest utrzymywana przez 4 tygodnie w odlewie bez obciążania, a następnie przez 2 tygodnie w odlewie obciążającym. Podczas unieruchomienia, kondycjonowanie sercowo-naczyniowe jest wykonywane wraz ze wzmacnianiem mięśni proksymalnych.,

kilka pierwszych zabiegów fizykoterapii ma na celu pomoc w kontrolowaniu bólu i obrzęków po zabiegu. Można stosować zabiegi Ice i electrical stimulation. Terapeuta może również korzystać z masażu i innych zabiegów praktycznych, aby złagodzić skurcze mięśni i ból. Mobilizacja tkanek miękkich wokół miejsca blizny mogą być stosowane w celu zwiększenia mobilności tkanek miękkich.

zabiegi są również stosowane w celu poprawy zakresu ruchu kostki poprzez progresywny opór i ćwiczenia ROM bez nadmiernego obciążania okolicy., Aktywne i oporne zgięcie grzbietowe i ewersja są zapobiegane we wczesnej fazie rehabilitacji w celu zmniejszenia stresu na SPR (około 6 do 8 tygodni.

talar ćwiczenia mobilizacyjne i czynne zgięcie grzbietowe i ewersja zaczynają się, gdy pacjent może znieść ciężar bez bólu.
postęp ćwiczeń wzmacniających, propriocepcyjnych i zwinnych jest inicjowany, gdy pacjent może znieść wagę bez bólu i bez klamry. W miarę poprawy siły i propriocepcji pacjent może przejść przez czynności plyometryczne i funkcjonalne, które prowadzą do powrotu do konkurencji.,