istnieją istotne różnice farmakodynamiczne pomiędzy różnymi lekami blokującymi receptory beta-adrenergiczne, podczas gdy inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę (Ace) różnią się głównie właściwościami farmakokinetycznymi. Różne właściwości leków blokujących receptory beta-adrenergiczne mogą przyczynić się do ich działania przeciwnadciśnieniowego; możliwe, że leki selektywne receptorów beta1 są nieco skuteczniejsze., Porównania między grupami leków mogą nie być w pełni stosowane do wszystkich członków grupy. Ogólnie jednak leki blokujące receptory beta i inhibitory ACE wydają się w podobnym stopniu kontrolować spoczynkowe ciśnienie krwi, podczas gdy podczas wysiłku fizycznego wzrost ciśnienia krwi jest hamowany w większym stopniu przez blokadę beta1. Inhibitory ACE odwracają zmiany hemodynamiczne nadciśnienia w przeciwieństwie do leków blokujących beta1 bez wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej (ISA). Żadna z grup leków nie zakłóca odruchów sercowo-naczyniowych, takich jak odpowiedź na postawę., Leki blokujące receptory beta mają szczególne przeciwwskazania, takie jak astma i niewydolność serca. Chociaż niektóre wcześniejsze badania sugerowały inaczej, nowsze mniejsze badania sugerują, że ogólna akceptowalność pacjentów inhibitorów ACE i beta-blokerów jest podobna. W niektórych przypadkach, szczególnie w przypadku stosowania leków moczopędnych, podczas stosowania inhibitorów ACE można zaobserwować duży efekt po podaniu pierwszej dawki z głębokim spadkiem ciśnienia tętniczego krwi. W przeciwieństwie do innych leków, istnieją pewne dowody, że leki blokujące receptory beta mają działanie kardioprotekcyjne., Inhibitory ACE i leki blokujące receptory beta-adrenergiczne mają podobne spektrum aktywności, a pacjenci Czarni reagują mniej dobrze. Chociaż w sporze, leki są często przydatne w podeszłym wieku. Obie grupy posiadają dodatkowe wskazania terapeutyczne, które mogą wpływać na wybór leczenia nadciśnienia tętniczego.