Post-Mortem Photography została wykonana w celu przygotowania do wydrukowania zdjęcia zmarłego członka rodziny do dumnego wyświetlania w domu. W niefortunnym przypadku śmierci bliskiej osoby byłoby uważane za niezwykłe, a może nawet pochlebne, gdybyśmy zrobili zdjęcie ich ciała lub twarzy. Jednak Fotografia pośmiertna była kiedyś powszechną praktyką z miłości i szacunku.
dagerotyp starszego mężczyzny po jego śmierci.,
artykuł kontynuuje poniżej Reklama
jednak w XIX i na początku XX wieku ta niekonwencjonalna praktyka była powszechna i z wdzięcznością przyjęta jako forma żałoby i pamięci zarówno w kulturze amerykańskiej, jak i europejskiej.
fotografowanie zmarłych
opłakujący krewni pozują z martwym podmiotem – długi czas ekspozycji podczas robienia zdjęć w tym okresie oznaczał, że często zmarli byli skupieni w porównaniu do rozmytych żywych.,
artykuł kontynuuje poniżej Reklama
Fotografia pośmiertna (znana również jako portret pośmiertny lub portret pamięci) jest praktyką robienia zdjęć niedawno zmarłego i był aktem, który zyskał popularność w połowie XIX wieku po wynalezieniu dagerotypu.,
aby stworzyć obraz, dagerotypista polerowałby arkusz posrebrzanej miedzi do lustrzanego wykończenia, zanim potraktowałby go oparami, które spowodowały, że jego powierzchnia stała się wrażliwa na światło i wystawiała go w aparacie przez zmienny okres czasu. Może to trwać od kilku sekund dla obiektów, które były dobrze oświetlone, lub dłużej dla słabego oświetlenia. Ostateczny obraz byłby widoczny poprzez dymienie go parą rtęci i usunięcie jego wrażliwości na kolejne światło za pomocą ciekłej obróbki chemicznej.,
proces Daguerreotypu
artykuł jest kontynuowany poniżej reklamy
obraz był następnie płukany i suszony przed umieszczeniem za szkłem w obudowie ochronnej. Obrazy te były następnie pielęgnowane przez rodzinę lub przyjaciół zmarłego, wyświetlane w środowisku domowym lub przechowywane jako prywatne pamiątki jako przypomnienia o swoich bliskich.,
młoda kobieta ubrana w welon i czarne ubranie opłakująca przy nagrobku, z psem przy sobie. Mezzotint H. Quilleya według obrazu C. Hancocka z 1836 roku.,
artykuł jest kontynuowany poniżej reklamy
podczas gdy przed tylko zamożniejszych klas, którzy mogli sobie pozwolić na zamówienie luksusu drogich, malowany portret lub rzeźbiarskie podobizny członków rodziny lub przyjaciół, wynalazek tego pierwszego publicznie dostępnego procesu fotograficznego umożliwił osobom z niższych środowisk społeczno-ekonomicznych sobie pozwolić na sesję fotograficzną, aby uchwycić jeden ostatni pamięć o swoich bliskich., W tym sensie wynalazek ten można uznać za demokratyzujący smutek, ponieważ pozwolił szerszemu społeczeństwu na uleganie trendowym praktykom żałobnym.
oprócz informowania nas o swoich współczesnych rytuałach śmierci, odzwierciedlają również postawy ich społeczeństwa wobec śmierci i umierania., Podczas gdy inna kultura materialna związana z wybitną wówczas kulturą memento mori (zwrot tłumaczony z łaciny jako „pamiętaj, musisz umrzeć”) została zaprojektowana jako makabryczne przypomnienie o czyjejś śmiertelności, Fotografia ta służyła bardziej jako forma szczerej pamięci dla osób tęskniących za obecnością zmarłego.
sentyment ten rozszerzył się na inne formy wiktoriańskiej kultury materialnej, w tym biżuterię żałobną. Oprócz podkreślania smutku śmierci, Biżuteria żałobna była sposobem na trzymanie zmarłych blisko ciebie., Obrazy, które były przedstawiane na tych przedmiotach, nosiły pewną symbolikę śmierci, wiary lub żalu, więc powszechne motywy obejmowały takie jak kotwice, krzyże, rękę trzymającą kwiaty lub perły. Powszechne było nawet dołączanie fizycznych przypomnień o zmarłych bliskich, a często te kawałki zawierały kosmyki zmarłych włosów. Aby dowiedzieć się więcej o tym temacie i zobaczyć, jak wpłynął on na inne style Grafiki, przeczytaj o Mistrzu rozkładu, Ivanie Albrighcie.,
a Culture of Death
The Chapel at the Hospital for Consumption, Brompton Road, Fulham: viewed from the road. Drzeworyt autorstwa T. G. Duttona według E. B. Lamba.
w XIX i XX wieku śmierć była wszędzie – szczególnie dla Wiktorianów., Pojawienie się szybkiej urbanizacji i uprzemysłowienia, prowadzące do wzrostu zanieczyszczenia i przepełnionych miast, w połączeniu z słabą wiedzą na temat higieny i praktyk w społeczeństwie teorii przed-zarodkowych, oznaczało, że przed 1860, rozprzestrzenianie się chorób, takich jak szkarlatyna, dur brzuszny ,konsumpcja (gruźlica), błonica i cholera były powszechne i rutynowo śmiertelne. Śmiertelność niemowląt i dzieci była bardzo wysoka, a w 1849 r. śmiertelność dzieci poniżej piątego roku życia wynosiła 33% w niektórych rejonach Londynu.
dla dorosłych perspektywa nie była dużo lepsza., Podczas gdy Wiktorianie, którzy osiągnęli wiek dorosły, mogli oczekiwać, że dożyją stosunkowo starości, średnia długość życia w momencie narodzin była niska. W 1850 roku był to wiek 40 lat dla mężczyzn i 42 dla kobiet – wyraźny kontrast do naszych współczesnych statystyk ze średnią światową długością życia wynoszącą około 71 lat w erze współczesnej medycyny i wyższym standardem życia.
artystyczne przedstawienie przepełnionego mieszkania w Londynie, z Londynu, Pielgrzymka Williama Blancharda Jerrolda z ilustracjami Gustave ' a Doré, 1872.,
dla dużej części populacji w okresie wiktoriańskim życie było skończone, zanim ledwo się zaczęło. Według uczonych Jaqueline Anne Bunge i Jacka Morda oznaczało to, że śmierć nie była ukryta, ale raczej „przygotowana zarówno psychicznie, jak i duchowo, i celebrowana poprzez ceremonię religijną, rytuały żałobne, misterne pokazy kwiatowe i pogrzebowe”.
sposób, w jaki Wiktorianie postrzegali i podchodzili do koncepcji i realiów śmierci, podkreśla kontrast wobec współczesnych, Zachodnich postaw wobec śmierci., W dzisiejszych czasach temat śmierci jest tabu, a nasze postawy wobec niej funkcjonują, choć na granicy dyskomfortu.
przyznajemy to, oczywiście – ale tylko na końcu, kiedy absolutnie musimy. Zwykle ma to formę pogrzebów przytłoczonych smutkiem, wspomnieniami zbyt bolesnymi, aby je zapamiętać lub żmudnymi lub trudnymi formalnościami prawnymi, takimi jak testamenty, podatki i spadek.
akceptujesz śmierć?
młoda kobieta w żałobnej sukni.,
ukrywamy śmierć, niechętnie o niej mówimy i jesteśmy skłonni tłumić zewnętrzne przejawy żałoby w wysiłkach, aby być zgodnym z etykietą utrzymywania pozorów i bycia widzianym, aby iść dalej i skutecznie „radzić sobie” z życiem.,
wydarzenia, które miały miejsce w branży medycznej i zawodzie w ciągu ostatnich dwóch stuleci, oznaczają, że dziś śmierć i umieranie są teraz ukryte przed nami w szpitalach i sprawach ciała przejętych przez zespół oddanych profesjonalistów, takich jak zakłady pogrzebowe i dyrektorzy pogrzebów, w przeciwieństwie do Wiktorianów, którzy często byli świadkami śmierci z pierwszej ręki w swoich domach i sami przygotowywali ciała swoich bliskich.,
Po śmierci istniała odrębna kultura żałoby, w której zwyczajem żałobników było przestrzeganie określonych rytuałów upamiętniających zmarłych. Polegało to na noszeniu specjalnie dedykowanych ubrań żałobnych lub powstrzymywaniu się od zachowań społecznych przez pewien okres czasu.
Dwie młode dziewczyny siedzą na zdjęciu ze swoją zmarłą matką, podczas gdy wiktoriański ojciec i matka opłakują martwe dziecko ustawione tak, jakby spały.,
Jak pokazują te nawiedzające obrazy, śmierć w XIX i na początku XX wieku została w pełni uznana, a następnie gruntownie przygotowana. Pozy, w które ułożono zmarłych i umierających, oraz artystycznie zaaranżowane sceny otaczające obiekt, są dalekie od natychmiastowych fotografii, które są tak łatwe do zrobienia dzisiaj w dobie smartfonów i przenośnych aparatów fotograficznych.,
wysiłek włożony w te pośmiertne przykłady fotografii był formalnym i rozważanym procesem, z dużym wysiłkiem i wrażliwością wkładano we wszystko, od tego, w jaki strój zmarli byli ubrani w środowisko, w którym zrobiono zdjęcie-wszystko przy jednoczesnym poruszaniu się po nieprzyjemnych fizycznych realiach, które są nieodłączne dla martwego ciała, takich jak rozkład, stężenie pośmiertne lub szkliste spojrzenie tak istotne dla odejścia życia od wyrazu twarzy.,
wygląd śmierci
wiktoriański akwarelowy rysunek twarzy i klatki piersiowej mężczyzny, aby pokazać wygląd spowodowany szybkim rozkładem pośmiertnym.
ponieważ temat i scena mogły być ułożone, fotografie te nadawały element kontroli nad śmiercią – jeden z życia jest tylko niekontrolowanym nieuniknionym., Fotografia pośmiertna umożliwiła tym, którzy zostali, upamiętnienie zmarłych bliskich dokładnie tak, jak chcieli, w sposób, który spełniał ich własne wyobrażenia o tym, jak chcieli o nich pamiętać.
oznaczało to, że zmarli poddani byli często urządzani tak, aby sprawiać wrażenie, jakby spokojnie spali – lub w niektórych przypadkach jeszcze żyli. W niektórych przypadkach Na twarz zmarłego nakładano makijaż lub farbę, aby ukryć Klasyczne oznaki śmierci – zatopione oczy, hipostazę, skórę łojową – aby dać iluzję więcej życia., Na przykład, róż mógł być użyty, aby policzki wyglądały na zaczerwienione – lub jeśli artysta był wystarczająco wykwalifikowany, na zamkniętej powiece obiektu mogło być namalowane otwarte oko.
obrazek przedstawiający bliźniaki, gdzie jeden jest martwy, a drugi żywy.
może to być z kilku powodów; być może rodzina zmarłych do tej pory nie miała wcześniej istniejących zdjęć obiektu i to była ich ostatnia i wdzięcznie otrzymała możliwość uchwycenia ich w sposób przypominający szczęśliwsze czasy., Dla rodziców opłakujących niedawną stratę ukochanego dziecka, być może łatwo było myśleć o nich jako o stanie wiecznego, ale spokojnego snu, w przeciwieństwie do stawienia czoła i uznania znacznie bardziej niepokojącej rzeczywistości.
żyjący mężczyzna opłakuje śmierć swojej żony, która została otoczona kwiatami i z zamkniętymi oczami.
chociaż te obrazy wydają się niepokojące lub chorobliwe, ważne jest, aby pamiętać kontekst, w którym zostały utworzone., Stworzone w społeczeństwach, które postrzegały żałobę jako formę pamięci, która podtrzymywała więź i relację między ich bliskimi zmarłymi, te fotografie stały się wysoko cenionym dobytkiem dla tych, którzy je zlecili.
akt upamiętniania zmarłych bliskich służył jako forma pamięci i przekształcił ciała zmarłych z przerażających, nieznanych podmiotów w coś pięknego, które jednocześnie pomogło w rozwoju i łagodzi wiele i zmiennych stadiach żałoby w społeczeństwach o wykładniczo wysokiej śmiertelności., Chociaż niepokojące i chorobliwe na pierwszy rzut oka, te obrazy powinny być postrzegane nie tylko jako wiktoriańskie formy sztuki, ale dotykające hołdów dla zmarłych, które mogą być może skłonić nasze własne społeczeństwo do ponownego rozważenia tego, jak podchodzimy i badamy, śmierć, śmierć i umieranie.