Savinien Cyrano de Bergerac, (ur. 6 marca 1619 w Paryżu—zm. 28 lipca 1655 w Paryżu)-francuski satyryk i dramaturg, którego utwory łączące satyrę polityczną i science-fantasy zainspirowały wielu późniejszych pisarzy. Był podstawą wielu romantycznych, ale niehistorycznych legend, z których najbardziej znana jest sztuka Edmonda Rostanda Cyrano de Bergerac (1897), w której przedstawiany jest jako dzielny i błyskotliwy, ale nieśmiały i brzydki kochanek, posiadający (jak w rzeczywistości był) niezwykle duży nos.,
jako młody człowiek, Cyrano dołączył do kompanii strażników i został ranny podczas oblężenia Arras w 1640 roku. W następnym roku zrezygnował jednak z kariery wojskowej, by studiować pod kierunkiem filozofa i matematyka Pierre ' a Gassendiego. Pod wpływem teorii naukowych Gassendiego i filozofii libertyńskiej Cyrano napisał swoje dwie najbardziej znane prace, Histoire Comique des états et empires de la lune i Histoire Comique des états et empires du soleil (Eng. trans. A Voyage to the moon: with some account of the Solar World, 1754)., Te opowieści o wyimaginowanych podróżach na Księżyc i słońce, opublikowane pośmiertnie w 1656 i 1662, satyryzują siedemnastowieczne wierzenia religijne i astronomiczne, które postrzegały człowieka i świat jako centrum stworzenia.
wykorzystanie nauki Cyrano pomogło w popularyzacji nowych teorii, ale jego głównym celem było wyśmiewanie autorytetu, szczególnie w religii, i zachęcanie do wolnomyślicielskiego materializmu., „Przewidział” szereg późniejszych odkryć, takich jak fonograf i atomowa struktura materii; były one jednak jedynie odgałęzieniami od dociekliwego i poetyckiego umysłu, a nie próbami demonstrowania teorii w praktyce.
Sztuka Cyrano obejmuje tragedię La Mort d ' Agrippine (1654), która była podejrzewana o bluźnierstwo, i komedię Le Pédant joué (1654)., Tak długo, jak Klasycyzm był ugruntowanym gustem, Le Pédant joué, kolosalny kawałek głupstwa, był pogardzany; ale jego żywotność przemawia do współczesnych czytelników, tak jak Moliere, który oparł na nim dwie sceny z Les Fourberies de Scapin. La Mort d ' Agrippine jest intelektualnie imponująca ze względu na śmiałe pomysły, a bezpośredni i namiętny charakter tragicznego dialogu czyni go interesującym teatralnie.
jako pisarz polityczny, Cyrano był autorem brutalnej broszury przeciwko ludziom z Frondy, w której bronił Mazarina w imię realizmu politycznego, czego przykładem jest tradycja Machiavellego. Listy Cyrano ukazują go jako mistrza prozy barokowej, naznaczonego śmiałymi i oryginalnymi metaforami. Jego współcześni uważali je za absurdalnie farfetowane, ale w XX wieku zaczęto je uznawać za przykłady stylu barokowego.