starożytna droga rzymska, ponadczasowy wyczyn Inżynieryjny

drogi były liniami życia, dzięki którym Państwo Rzymskie przetrwało i rozszerzyło się. Ze względu na ich znaczenie drogi i związane z nimi systemy zostały udoskonalone do wyczerpania.

nie był to najstarszy oficjalnie usankcjonowany system dróg na sé, jako że król Perski Dariusz I zamówił go w V wieku p. n. e., Nie były one również najstarszymi kamiennymi lub ceglanymi drogami, ponieważ najstarsze na świecie wydają się być zbudowane w Egipcie między 2600 a 2200 r.p. n. e., a niektóre badania sugerują, że brukowane ulice pojawiły się w Indiach już w 3000 r. p. n. e.

jednak starożytni Rzymianie ponownie badali systemy sąsiadów i dzięki pomysłowości, metodologii, skupieniu i wytrwałości udoskonalali i udoskonalali koncepcję tworzenia dzieł niespotykanych w tamtym czasie.

System drogowy był jednym z ich wspaniałych wyczynów technologicznych, który pozostał niezrównany przez wieki, aż do średniowiecza.,

początki

od około 300 p. n. e.zaczęto budować viae Romanae (’drogi Rzymskie). Rzymianie nie zaprzestali budowy dróg aż do upadku Cesarstwa Rzymskiego w 476 r.n. e. Nie trzeba dodawać, że odegrały kluczową rolę w bezpiecznym i szybkim transporcie towarów, ludzi, komunikacji, a zwłaszcza jako wsparcie dla armii.

budowana przez nich Infrastruktura jest równoległa do ludzkiego układu krążenia, składa się z głównych linii drogowych, szerokich i dalekobieżnych autostrad, dróg regionalnych, małych dróg lokalnych., Każda droga została zbudowana po przeglądzie i jak najczęściej według projektu Przegubowego. Dodatkowe prace infrastrukturalne, takie jak mosty i fundamenty specyficzne dla terenu, pozwoliły na kontynuację dróg nad obszarami bagiennymi, rzekami lub przecięciem wzgórz.

pierwszą i strategicznie ważną drogą rzymską była Via Appia, łącząca Rzym z Brindisi, na południu, w regionie Apulii we Włoszech. Nazwa drogi pochodzi od rzymskiego magistratu, który sponsorował i zbudował jej pierwszy odcinek w 312 p. n. e., Appiusza Klaudiusza Caecusa.,

w pewnym momencie było dwadzieścia dziewięć wojskowych autostrad promieniujących z Rzymu i 113 prowincji były połączone 372 drogi, w sumie ponad 250,000 Mil (400,000 km), z których 48,467 Mil (78,000 km) były utwardzone., Drogi te były tak dobrze zbudowane, że niektóre z nich, takie jak Via Aemilia w północnych Włoszech, są nadal obecne i nienaruszone, pokryte brudem i nowoczesnym asfaltem.

chociaż rzeczywiste praktyki budowlane różniły się w zależności od parametrów, takich jak warunki geograficzne, zasięg urzędników i jurysdykcji, oryginalne Prawo rzymskie, „prawa dwunastu tabel” datowane na około 450 pne, zawarte szczegółowe przepisy i specyfikacje budowlane dla każdego aspektu drogi. Od dróg na terenie publicznym – a nie prywatnym – po ruch „pojazdów” (rydwany itp.,), do minimalnej szerokości drogi, do potrzeb utrzymania dróg i melioracji, znaczenie infrastruktury było widoczne dzięki uwagi, jaką kładli na nią prawodawcy, Budowniczowie i politycy.

rodzaje i jurysdykcja

istniały trzy rodzaje dróg: Viae publicae, czyli militares; Viae privatae, czyli rusticae; Viae vicinales.

wielu nie wie, że większość dróg została zbudowana przez wojsko., Bycie żołnierzem było długotrwałą pracą i chociaż poświęcali znaczną ilość czasu na przygotowanie do walki, większość z nich była również biegła w różnych zawodach, takich jak Budowniczowie, cieśle, Kowale lub kucharze. W połączeniu z faktem, że wojsko było głównym motorem gospodarczym, miało dla nich sens, że to oni również zajmowali się budową. Główną różnicą jest to, że miasta były odpowiedzialne za własny system drogowy, podczas gdy infrastruktura w całym państwie była pod jurysdykcją wojska nie tylko za jego budowę, ale także za biurokratyczną odpowiedzialność.,

zazwyczaj koszt budowy był dotowany przez rząd, ale koszty utrzymania niekoniecznie. Za drogi miejskie odpowiadali na przykład mieszkańcy. Tak czy inaczej, pobieranie opłat było powszechne przy mostach i bramach miejskich, również w celu uzupełnienia rezerw remontowych infrastruktury.

pierwszy rodzaj drogi był najważniejszy, ponieważ były to autostrady publiczne łączące odległe miejsca., Arterie sieci były najlepiej zbudowane i najlepiej utrzymane, a większość wydatków nie była wspierana przez obywateli, ale przez darczyńców i wysokich rangą polityków. Niektóre opłaty mogły zostać zwrócone właścicielom ziemskim sąsiadującym z drogą, ponieważ to oni najbardziej z niej skorzystali. Oficjalny przegląd był sumienny. Drogi były szerokie, zadbane, zawierały chodniki, kamienie milowe i kanalizacje.

drugi typ traktował drogi prywatne i wiejskie., Początkowo budowali je zamożni prywatni obywatele, którzy mogli sobie pozwolić na koszty budowy drogi na ich gruntach do użytku publicznego, a tym samym gwarantując również prawo drogi. Były one zwykle utwardzone, ale drogi drugorzędne odchodzące od nich nie mogły być, ponieważ stawały się coraz bardziej lokalne i rzadko używane. Mimo to drogi te były przygotowane, często pokryte żwirem i utrzymywane. Drogi gruntowe były tymi odchodzącymi od drugorzędnych gałęzi systemu, były bardzo mało użyteczne i być może nawet publiczne.,

były bardzo ważne dla życia codziennego, w tym bezpieczeństwa i higieny. Ich stan, taki jak na zdjęciu jedna z dróg na forum Jerasz w Jordanii, mówi o jakości budowy. Fot. Elias Rovielo.

trzecim typem były drogi lokalne, te w wioskach lub wokół nich., Mogą one pochodzić z głównej drogi lub nie, i mogą być zarówno publiczne lub prywatne, choć często przypisanie budowy zostało zapomniane i droga stała się Publiczna. Konserwacja została przejęta przez lokalnego urzędnika publicznego, ale ponieważ drogi te były coraz bardziej osadzone w użyteczności publicznej i tkance miejskiej, sąsiedni właściciele ziemscy mogli być zobowiązani do zapewnienia utrzymania swojego wydzielonego odcinka drogi lub wsparcia dla niego, np. dla robotników.

z czasem bezpośrednia odpowiedzialność za budowę lub utrzymanie dróg przeniosła się z jednego magistratu na drugi., Utworzono organy rządowe w celu lepszego zarządzania stale rozwijającą się siecią i zawarto umowy na outsourcing niektórych aspektów prac. Różnica pozostała między drogami wewnątrz miasta, zwłaszcza jak Rzym, gdzie odpowiedzialność należała do Quattuorviri viis in urbe purgandis, a na zewnątrz, należących do Duoviri viis extra urbem purgandis.

korzyści społeczne związane z budową, konserwacją lub naprawą awaryjną drogi były znaczne., Sam Cyceron podkreśla godność i status płynący z wolontariatu w trosce, tak czy inaczej, o dzieła. Juliusz Cezar, jako godny uwagi przykład, był szczególnie zaangażowany w modernizację i naprawę systemu drogowego, w szczególności Via Appia, finansując prace z własnych kaset.

Augustus wstrząsnął systemem różnymi zmianami, ale najbardziej wpływowym było wyeliminowanie dualizmu jurysdykcji wewnątrz lub poza murami miasta. Nadzorcy pracy byli nadal wysokimi urzędnikami.,

Budownictwo

oprócz kategorii dróg, w zależności od lokalizacji i jurysdykcji, jak wspomniano powyżej, drogi miały trzy główne kategorie w zależności od rodzaju drogi pod względem budowy: Via terrena, po prostu wyrównana Ziemia; Via glareata, bardziej zadbana droga ziemna ze żwirem na powierzchni; oraz Via munita, prawidłowo i artykulatywnie zbudowana droga. Poniższy opis dotyczy tego ostatniego typu drogi.,

drogi rzymskie były tak dobrze zaprojektowane i wykonane, że były niezwykle trwałe, a także wysoce odporne na zagrożenia środowiskowe, takie jak powodzie. Jest to powszechne we Włoszech i w całej Europie, aby mieć starożytną rzymską drogę w pewnym momencie pod nowoczesną drogą, gładki kamień i twardy beton nadal dobrze zachowane.

każdy projekt drogi zaczynał się od drobiazgowej ankiety. Dokładne pomiary, cechy topograficzne i właściwości terenu zostały ocenione, aby określić najlepszy możliwy projekt. Różne zadania były wykonywane przez różnych specjalistów., Inżynier budownictwa wyznaczałby przebieg drogi, a geodeci, zwani gromatici, przy użyciu określonych narzędzi, dokonywaliby ich wyceny. Budowa rozpoczęła się od wykopania fosy („rowu”), której głębokość zależała od charakterystyki terenu, ponieważ starały się dotrzeć do jak najmocniejszej warstwy.

kamienie warstwowe drogi rzymskiej. Lewitowane i wykazujące oznaki kół, mimo to wytrzymują., Fot. Mark Cartwright.

jednym z najważniejszych aspektów było znaczne zmniejszenie zapotrzebowania na naprawy. Jakość była konieczna. Z drugiej strony, być może wbrew intuicji, chociaż projekt dążył do ograniczenia czasu podróży i materiałów, stąd koszty, po ustaleniu kursu, nie oszczędzały na budowie., Na przykład, jeśli trasa przekroczyła bagno, najpierw mogli osuszyć bagno, ale jeśli było to zbyt skomplikowane przedsięwzięcie, zaprojektowali i zbudowali fundamenty i konstrukcje, aby zagwarantować bezpieczeństwo i jakość drogi. Innym przykładem jest to, że jeśli droga przecinała wzgórza, mogli wyrównać część krajobrazu lub zbudować tunel. Chodzi o to, aby zrealizować stan drogi i jej utrzymanie per sé, a nie zaoszczędzić pieniądze z góry. Drogi były niezbędnymi inwestycjami długoterminowymi.,

skutecznym sposobem zmniejszenia kosztów było zaplanowanie prostej linii z punktu A do punktu B, preferowanego sposobu postępowania. W szczególności Via Aemilia jest prosta, a wiele odcinków głównych autostrad było linią prostą w kilometrach. Takie podejście ironicznie stworzyło, wcześniej w tworzeniu sieci, niepraktyczne miejsca ze względu na strome zbocza, które prawie wykluczałyby jakikolwiek ruch komercyjny. Starożytni Rzymianie bardzo szybko dostali sygnał i wymyślili zaawansowane i innowacyjne rozwiązania konstrukcyjne, aby przezwyciężyć naturalne cechy przy jednoczesnym spełnieniu parametrów projektowych., Przykładem tego jest Most Rzymski.

każda droga zaczynała się od głębokiego suchego łoża, Zwykle wykonanego z tłucznia, aby zapewnić suchość i przepływ wody. Następnie na górze była różna liczba warstw, zwykle co najmniej trzy, ale może być do sześciu, w zależności od obciążenia ruchu drogowego. Każda warstwa była starannie opracowana i przemyślana, coraz bardziej wytrzymała i kompaktowa, im bardziej zbliżała się do powierzchni, zwłaszcza oczywiście górna warstwa, w której kaptury zostały zaprojektowane w celu zmniejszenia kurzu i, co najważniejsze, przeciągania z podróżnych i kół.,

Focus nie poszedł tylko na jezdnię. W miarę możliwości uwzględniono również kamienie milowe, chodniki, krawężniki i kanalizacje. Uwzględniono wymagania fizyczne, takie jak” wygięcie ” gładkiej powierzchni, aby umożliwić odprowadzanie wody, lub poszerzenie drogi na zakrętach i skrzyżowaniach.

sieć powiązana

układ drogowy składał się nie tylko z samych najnowocześniejszych dróg. Aparat dodatkowych usług i funkcji z nim związanych stworzył niezrównaną sieć transportu, działalności gospodarczej, życia społecznego i innowacji.,

i kultury przyszłości. Fot. Jùlio Reis.

kamienie milowe są ciekawą funkcją. Łacińskie milia passuum oznacza „tysiąc kroków” i jest to pochodzenie współczesnego słowa i jednostki „Mila”. Okrągłe lub prostokątne, numer mili został wpisany u ich podstawy, podczas gdy na poziomie oczu znajdowały się dodatkowe informacje dla podróżnych lub urzędników., Ten ostatni okazał się wiarygodnym i ważnym źródłem informacji historycznej. Wiarygodność na kamieniach milowych była na tyle bezpieczna, że historycy zaczęli się do nich odwoływać dla niewątpliwych odniesień lokalizacyjnych.

w ciągłym działaniu normalizacji, okrągłe lub prostokątne w podstawie, jak wspomniano, miały te same dokładne wymiary i były umieszczane w dokładnych odstępach wzdłuż drogi. August dodał odległość każdego kamienia milowego „Punkt zero”, który był świątynią Saturna na wzgórzu Kapitolińskim na Forum Romanum, w zasadzie najważniejszym miejscem w całej Republice Rzymskiej i Imperium.,

wzdłuż autostrad znajdowały się różnego rodzaju stacje postojowe, od odpowiednich miejsc odpoczynku po proste stacje przekaźnikowe, umożliwiające posłańcom szybki przewrót koni lub rydwanów.

w parzystych odstępach czasu zakładano ufortyfikowane obozy wojskowe zwane castrum, które opierały się na codziennej odległości spacerowej. Po zabezpieczeniu tych terenów, obozy te, o wysokiej artykulacji i godne dygresji same, były punktem wyjścia do rozwoju osady w wioskę cywilną z potencjałem wzrostu, zapewniając tym samym utrzymanie na otaczającym terytorium.,

przykładem jest ponownie Via Aemilia, ukończona w 187 p. n. e. Łącząc Piacenzę z Rimini, obecne miasta, duże lub małe, są wyraźnie widoczne na mapie jako prawie równie odległe od jednego do drugiego.

Jeśli castrum nie było dostępne z jednego lub drugiego powodu (może obszar nie był na granicach, więc nie wymagał stałej ani znaczącej obecności wojskowej), rząd zbudował mansio. Nazwa pochodzi od łacińskiego manere, co oznacza „zatrzymać się”, a w rzeczywistości były to Pensjonaty dla podróżujących urzędników, którzy mogli nocować po okazaniu paszportu., Pensjonat cywili nazywany był cauponae, trochę nierzetelny, ponieważ nie było nadzoru publicznego. Były one analogiczne do taberny lub miejsc odpoczynku zapewniających zakwaterowanie i żywność. Nierzadko, w miejsce rosnącego z castrum, wciąż istniejące miasta rosły wokół ruchliwych tabernae.

dzisiaj

niezliczone miasta i drogi leżą teraz tam, gdzie Rzymianie po raz pierwszy je zbudowali, nawet jeśli Drogi już tam fizycznie nie ma. Niemniej jednak, ogromna liczba odcinków starożytnych rzymskich dróg, licząc w kilometrach dróg, pozostaje dziś wokół byłych terytoriów rzymskich., Sieć dróg jest widoczna praktycznie wszędzie, jeśli spojrzymy na mapę. Od wspomnianej Via Aemilia do sieci dróg w Anglii, znak jest tam i widoczny.

większość dróg jest niewidoczna tylko dlatego, że są pod ziemią, pokryte ziemią lub wybrukowane, pod wiekami najnowszych dróg, które niekoniecznie są lepsze lub lepiej zachowane niż Rzymskie. Jednak wiele z nich jest nadal widoczne. Zarośnięte roślinnością, nierówne z powodu zaniedbań, lub łatwe do chodzenia, ponieważ zostały przywrócone ze względu na zasłużoną uwagę, Istnieje wiele sekcji tam., Biorąc pod uwagę, że mają 2000 lub więcej lat i zostały poddane elementom pogodowym lub zostały zabrane do ponownego użycia w innych konstrukcjach, są dowodem jakości i staranności, która została w nie włożona.