Czy kiedykolwiek oglądałeś stary film i zostałeś wyrzucony przez dziwne pół-Brytyjskie, pół-Amerykańskie akcenty stosowane przez aktorów w latach trzydziestych i czterdziestych? Jeśli romans do zapamiętania, Przeminęło z wiatrem i Śniadanie u Tiffany 'ego są najważniejszymi amerykańskimi filmami, dlaczego Cary Grant, Scarlett O' Hara i Audrey Hepburn brzmią tak, jakby bzykali się na herbacie i naleśnikach?,
akcent transatlantycki (lub akcent Śródatlantycki) był stylem mowy nauczanym w zamożnych szkołach na Wschodnim Wybrzeżu i w hollywoodzkich studiach filmowych od końca lat dziewięćdziesiątych do połowy lat czterdziestych. Chociaż większość jej mówców – w tym Julia Child, Franklin D. i Eleanor Roosevelt, Jackie Kennedy Onassis, Bette Davis i Norman Mailer-pochodzili z północno-wschodnich Stanów Zjednoczonych, akcent, który dzielili, trudno nazwać regionalnym dialektem.,
Jeśli w 1925 roku miałbyś iść ulicą Bostońską lub nowojorską, to znajdziesz podobne akcenty do tych, którymi dziś chwalą się rdzenni nowojorczycy. Byłoby wiele H-upuszczania-wymowy słów takich jak „człowiek” lub „ogromny” jak „ty-człowiek” i „yuge” – myśl Bernie Sanders) – i wiele tego klasycznego uroku Brooklynite w frazach takich jak ” ovah theah deah.’W rzeczywistości, jedyne miejsca, w których można spotkać transatlantycki akcent w ogóle może być Upper West Side lub innych zamożnych dzielnic., Tam, ludzie z lat prywatnych szkoleniu w wymowie r-less i zamiany wh na hw (’white' lub 'which' stają się 'hwite' i 'hwich') obfitował. Ale bardzo niewielu, jeśli którykolwiek z nich, mówił w ten sposób naturalnie.
od Szkół Publicznych do „Talkies”
Dlaczego ci wszyscy bogaci kultywowali faux-Brytyjskie akcenty? Począwszy od początku XX wieku, klasyczni aktorzy teatralni byli w zwyczaju naśladowania na scenie brytyjskich akcentów wyższej klasy., Wielu z nich podążało za naukami australijskiego fonetyka Williama Tilly ' ego, który wprowadził fonetycznie spójny standard języka angielskiego – zwany World English – który ostatecznie „zdefiniował brzmienie amerykańskiego klasycznego aktorstwa przez prawie wiek (Knight).”Co ciekawe, sam Tilly nie interesował się aktorstwem. Jako lingwista, odważnie nazwał World English A ' class-based accent.”Innymi słowy, miał być używany jako znacznik osoby „wykształconej”, „kultywowanej” lub „kulturalnej”.,
World English pierwotnie przyciągnął niektórych zwolenników wśród nauczycieli szkół publicznych w Nowym Jorku i uczących się języka angielskiego, ale potrzeba było ważnego wydarzenia filmowego, aby akcent wszedł do głównego nurtu społeczeństwa wyższych szczebli.
w 1927 roku Warner Bros i Vitaphone Corporation wydały pierwszy pełnometrażowy „talkie” -czarno – biały film zatytułowany The Jazz Singer. Jego premiera oznaczała koniec ery kina niemego i zapoczątkowanie filmów dźwiękowych. Po raz pierwszy na dużym ekranie zaczęły pojawiać się głosy gwiazd kina., Wielu aktorów było mniej niż podekscytowanych dodatkową presją wokalną. Clara Bow, gwiazda lat dwudziestych, słynnie nienawidziła „gadek”, a w 1930 roku, w wieku zaledwie dwudziestu pięciu lat, jej kariera nagle się skończyła, gdy została przyjęta do sanatorium. Katherine Hepburn również zmagała się z przemianą. W wyniku nerwowego rozmycia linii, w 1928 roku została zwolniona z pierwszej produkcji.
wkrótce wielu aktorów, w tym Hepburn, brało udział w zajęciach z wymowy, aby trenować głosy na duży ekran., Następnie, w 1942 roku, Edith Skinner-konsultantka na Broadwayu i uczennica Williama Tilly 'ego-opublikowała książkę „Speak with Distinction”, która była pierwszą kodyfikacją Nauk Tilly ' ego i szybko stała się podręcznikiem do standardowego języka angielskiego Hollywood.
reżyserom spodobał się akcent ze względu na jego neutralność i wyrafinowanie, co sprawiło, że był łatwy w użyciu w filmach, które nie były specyficzne dla scenografii. Wkrótce opanowanie akcentu stało się warunkiem wstępnym dla aktorów próbujących włamać się do branży.
W połowie lat czterdziestych Amerykanie nie kupowali już argumentu neutralności., Transatlantycki akcent może utrudniał określenie ulicy, na której ktoś dorastał, ale była to prawdopodobnie ulica z białymi płotami i drogimi prywatnymi szkołami.
dzięki sukcesowi kilku przełomowych aktorów, szczególnie pozbawionych transatlantyckiego akcentu-w tym Jimmy ' ego Stewarta i Humphreya Bogarta – Amerykanie w końcu zaczęli dostrzegać siebie na dużym ekranie. Wkrótce Klasycyzm akcentu zaczął być odrzucany. Pod koniec lat pięćdziesiątych wszystko zniknęło.
gdzie jest teraz transatlantycki akcent?,
choć akcent już dawno stracił swój urok, współczesny film i telewizja okazjonalnie kiwają do niego głową, często jako historyczny znacznik czasu lub jako temat łatwej satyry. W Frasier jest humorystycznie używany przez snobistycznych braci Crane ' ów; w igrzyskach śmierci jest używany przez Effie Trinket, wyniosłą, ponadprzeciętną członkinię zbędnej wyższej klasy., W Star Wars, głęboka barytonowa wersja Dartha Vadera jest używana, aby podkreślić jego pozycję wysokiego autorytetu, a księżniczka Leia i królowa Amidala włączają i wyłączają akcent, wykorzystując go tylko wtedy, gdy są zaangażowani w formalne dyskusje polityczne; w American Horror Story: Hotel, seryjny morderca James Patrick March i jego wspólniczka Panna Evers mają akcent, który jest używany do oznaczania ich jako członków wyższej klasy z lat 20.,
niezależnie od tego, czy brzydzisz się akcentem za jego żałosną pretensjonalność, czy uwielbiasz trilling, all-treble sound, myślę, że wszyscy możemy się zgodzić co do jednego: era transatlantyckiego akcentu dała nam całkiem niesamowite kino.
Janet Barrow pisze o miejscach, w których język spotyka się z historią, kulturą i Polityką. Studiowała sztukę pisaną w Bard College, a jej beletrystyka ukazała się w Easy Street i Adelaide Magazine. Po dwóch latach spędzonych w Limie w Peru, przeprowadziła się do Chicago.,
ALTA oferuje różnorodne usługi językowe, w tym tłumaczenia pisemne, ustne, szkolenia językowe i wiele innych.