Sejanus służył rodzinie cesarskiej przez prawie dwadzieścia lat, kiedy został prefekt pretoriański w AD 15. Śmierć Druzusa podniosła Sejanusa. Tyberiusz miał posągi Sejanusa wzniesione w całym mieście, a Sejanus stał się coraz bardziej widoczny, gdy Tyberiusz zaczął wycofywać się z Rzymu., Ostatecznie, wraz z wycofaniem się Tyberiusza na Capri w 26 R. n. e., Sejanus pozostał pod władzą całego państwa i miasta Rzymu.
pozycja Sejanusa nie do końca była następczynią. Obecność Livii (trzeciej żony i doradcy Augusta) wydaje się sprawdzać jego władzę przez pewien czas. Jej śmierć w 29 roku n. e. zmieniła to wszystko. Sejanus rozpoczął serię czystek senatorów w Rzymie. Wdowa po germaniku Agrypina starsza i jej dwaj synowie zostali aresztowani i wygnani w 30 r.n. e., a później wszyscy zmarli w podejrzanych okolicznościach.,
Ruiny willi Jovis na Capri, gdzie Tyberiusz spędził wiele ostatnich lat, pozostawiając kontrolę nad imperium w rękach prefekta Sejanusa
w odpowiedzi Tyberiusz sprytnie manewrował. Wiedział, że natychmiastowe potępienie Sejanusa może się nie udać. Ponieważ on i Sejanus byli wtedy wspólnymi konsulami, Tyberiusz zrezygnował ze stanowiska Konsula, co zmusiło Sejanusa do tego samego. Pozbawiło to wiele praw i ochrony Sejanusa., W 31 roku n. e. Sejanus został wezwany na posiedzenie Senatu, gdzie odczytano list Tyberiusza potępiający Sejanusa i nakazujący jego natychmiastową egzekucję. Makro został mianowany prefektem pretorianów, ze szczególnym zadaniem usunięcia Sejanusa. Sejanus został osądzony, a on i kilku jego kolegów stracono w ciągu tygodnia.
kolejne procesy o zdradę. Tacyt pisze, że Tyberiusz wahał się, czy działać na początku swego panowania, ale teraz, pod koniec życia, wydawał się robić to bez skrupułów., Jednak obraz Tacyta przedstawiający tyranicznego, mściwego cesarza został zakwestionowany przez kilku współczesnych historyków. Wybitny historyk starożytny Edward Togo Salmon zauważa w swojej pracy, historia świata rzymskiego od 30 p. n. e.do 138 r. n. e.:
„w ciągu dwudziestu dwóch lat panowania Tyberiusza nie więcej niż pięćdziesiąt dwie osoby zostały oskarżone o zdradę, z których prawie połowa uniknęła skazania, podczas gdy cztery niewinne osoby, które miały zostać potępione, padły ofiarą nadmiernej gorliwości Senatu, a nie tyranii cesarza”.