Trireme-okręt wojenny z napędem wiosłowym, który osiągnął najwyższy punkt rozwoju we wschodniej części Morza Śródziemnego w V wieku p. n. e. Lekki, szybki i zwrotny, był głównym okrętem wojennym, z którym Persja, Fenicja i greckie państwa-miasta walczyły o panowanie nad morzami od bitwy pod Salaminą w 480 roku p. n. e.do zakończenia wojny peloponeskiej w 404 roku.
trireme Ateńskie, które można uznać za uosobienie tego typu, można zrekonstruować z rozsądną dokładnością na podstawie dowodów zebranych z wykopalisk archeologicznych, malowanej ceramiki i pism klasycznych autorów, takich jak Thucydides. Jego bezprecedensowa moc napędowa została osiągnięta dzięki ustawieniu 170 wioseł na trzech poziomach wzdłuż każdej burty statku—31 na górnym poziomie, 27 na środku i 27 na dole. Kadłub był cienką skorupą z desek połączonych krawędziowo, a następnie usztywnianą kilem i lekkimi poprzecznymi żebrami., Taka lekka konstrukcja umożliwiała Wyporność jedynie 40 Ton na długości całkowitej około 120 stóp (37 metrów) i belce 18 stóp (5,5 metra); nie zastosowano balastu. „Trireme” był w stanie osiągnąć prędkość większą niż 7 węzłów (8 mil na godzinę lub 13 km / h) i być może nawet 9 węzłów pod wiosłami. Kwadratowe żagle były używane do zasilania, gdy statek nie był włączony.
głównym uzbrojeniem trireme był taran pokryty brązem, który rozciągał się od stępki na lub poniżej linii wodnej i był przeznaczony do przebijania lekkich kadłubów okrętów wroga., Ponadto okręt przewoził komplet włóczników i łuczników, którzy atakowali członków załogi wroga lub próbowali wejść na pokład ich statków. Pod koniec IV wieku p. n. e., uzbrojeni żołnierze pokładowi stali się tak ważni w walce morskiej, że trireme został zastąpiony przez cięższe, pokładowe statki z wieloma rzędami wioseł.