Morning: ira assassinationsEdit
centrum Dublina
21 listopada 1920 r.
wczesnym rankiem (GMT)
zabójstwa
rewolwery, pistolety półautomatyczne
15:
- 9 oficerów armii brytyjskiej
- 1 sierżant RIC
- 2 pomocników
- 2 cywili
- 1 niepewny (prawdopodobnie brytyjski agent)
irlandzka armia Republikańska
wczesny rankiem 21 listopada oddziały Ira rozpoczęły operację., Większość zamachów miała miejsce w małym obszarze Klasy średniej w południowym śródmieściu Dublina, z wyjątkiem dwóch strzelanin w hotelu Gresham na Sackville Street (obecnie O ' Connell Street). Na Upper Pembroke Street 28 rozstrzelano 6 oficerów Armii Brytyjskiej. Dwóch oficerów wywiadu zginęło od razu, czwarty (podpułkownik Hugh Montgomery) zmarł od ran 10 grudnia, reszta przeżyła. Kolejny udany atak miał miejsce na Upper Mount Street 38, gdzie zginęło kolejnych dwóch oficerów wywiadu., W czasie operacji na Upper Mount Street doszło do potyczki z wysłannikiem Armii Brytyjskiej, który został zatrzymany przez IRA. Gdy opuścili miejsce, wymienili ogień z brytyjskim majorem, który zauważył ich z pobliskiego domu.
na Lower Mount Street 22 zginął jeden oficer wywiadu, ale inny uciekł. Trzeci, zwany „Peel”, zdołał powstrzymać zabójców przed wejściem do jego pokoju. Budynek został następnie otoczony przez członków Oddziału pomocniczego, którzy przypadkiem przechodzili obok, a zespół IRA został zmuszony do strzału., Jeden z ochotników Ira, Frank Teeling, został zastrzelony i schwytany, gdy zespół uciekł z budynku. W międzyczasie dwóch pomocników zostało wysłanych pieszo, aby przywieźć posiłki z pobliskich koszar. Zostali schwytani przez zespół IRA na moście Mount Street Bridge i pomaszerowali do domu przy Northumberland Road, gdzie zostali przesłuchani i zastrzeleni. Byli pierwszymi pomocnikami, którzy zostali zabici podczas czynnej służby.
na 117 Morehampton Road IRA zabiła szóstego oficera wywiadu, ale także zastrzeliła jego cywilnego właściciela, prawdopodobnie przez pomyłkę., Podczas pobytu w hotelu Gresham zabili kolejnych dwóch mężczyzn, którzy byli cywilami, obaj byli brytyjskimi oficerami, którzy służyli w I Wojnie Światowej. Zespół IRA zlecił portierowi hotelowemu zabranie ich do konkretnych pokoi. Jeden z nich (MacCormack) najwyraźniej nie był zamierzonym celem. Status drugiego (Wilde) jest niejasny. Według jednego z członków zespołu Ira, Jamesa Cahilla, Wilde powiedział IRA, że był oficerem wywiadu, gdy zapytano go o jego nazwisko, najwyraźniej myląc ich z grupą policyjną.,
jeden z ochotników IRA, którzy brali udział w tych atakach, Seán Lemass, stał się później prominentnym irlandzkim politykiem i służył jako Taoiseach. Rankiem Krwawej Niedzieli wziął udział w zamachu na brytyjskiego oficera Sądowego przy 119 Lower Baggot Street. Pod innym adresem na tej samej ulicy zginął inny oficer sądowy. W 28 Earlsfort Terrace zginął sierżant RIC o imieniu Fitzgerald, ale najwyraźniej celem był brytyjski podpułkownik Fitzpatrick.,
w poranek Krwawej Niedzieli doszło do nieporozumień i nieporozumień co do statusu ofiar IRA. W tym czasie brytyjski rząd stwierdził, że zabici byli zwykłymi brytyjskimi oficerami lub (w niektórych przypadkach) niewinnymi cywilami. IRA była przekonana, że większość ich celów to agenci brytyjskiego wywiadu. W artykule z 1972 roku historyk Tom Bowden stwierdził, że „oficerowie zastrzeleni przez IRA byli głównie zaangażowani w pewien aspekt brytyjskiego wywiadu”., Charles Townshend nie zgodził się: w odpowiedzi opublikowanej w 1979 roku skrytykował pracę Bowdena, przedstawiając dowody z Collins Papers, aby pokazać, że „kilka spraw z 21 listopada było zwykłymi oficerami”. Ostatnie badania irlandzkiej historyczki wojskowej Jane Leonard wykazały, że spośród dziewięciu zabitych brytyjskich oficerów sześciu zajmowało się wywiadem; dwóch było oficerami sądowymi; inny był starszym oficerem sztabowym służącym w irlandzkim Dowództwie, ale niezwiązanym z wywiadem wojskowym., Jeden z dwóch mężczyzn zastrzelonych w hotelu Gresham (Wilde) prawdopodobnie był w secret service, ale drugi był niewinnym cywilem, zabitym, ponieważ zamachowcy poszli do niewłaściwego pokoju.
w sumie zginęło 14 osób, a inny został śmiertelnie ranny, podczas gdy pięciu innych zostało rannych, ale przeżyło. Tylko jeden członek oddziału został schwytany, Frank Teeling, ale udało mu się uciec z więzienia wkrótce potem. Kolejny ochotnik IRA został lekko ranny w rękę. Wolontariusz IRA i przyszły irlandzki polityk, Todd Andrews, powiedział później, że ” faktem jest, że większość nalotów IRA była aborcyjna., Poszukiwani mężczyźni nie byli w swoich wykopaliskach lub w kilku przypadkach szukający ich ludzie spieprzyli swoją pracę”.
Collins usprawiedliwiał zabójstwa w ten sposób:
moim jedynym zamiarem było zniszczenie niepożądanych, którzy nadal uprzykrzali życie zwykłym przyzwoitym obywatelom. Mam wystarczająco dowodów, by zapewnić siebie o okrucieństwach, których dopuściła się ta banda szpiegów i donosicieli. Gdybym miał drugi motyw, nie byłoby to nic więcej niż uczucie, jakie miałbym dla niebezpiecznego gada. Przez ich zniszczenie powietrze staje się słodsze., Dla mnie moje sumienie jest czyste. Nie ma zbrodni w wykrywaniu w czasie wojny szpiega i donosiciela. Zniszczyli bez procesu. Spłaciłem ich własną monetą.,massacre
Croke Park, Dublin
21 November 1920
15:25 (GMT)
mass shooting
karabiny, rewolwery i samochód pancerny
14 cywilów
80 cywilów
Royal Irish Constabulary
oddział pomocniczy
irlandzki zespół piłkarski Dublin Gaelic Football Team miał grać w Tipperary jeszcze tego samego dnia w Croke Park, głównym boisku piłkarskim gaelickiego związku sportowego., Pieniądze ze sprzedaży biletów trafiały na Fundusz republikańskich więźniów. Pomimo ogólnego niepokoju w Dublinie, gdy pojawiły się wieści o zamachach, zmęczona wojną ludność kontynuowała życie. Co najmniej 5000 widzów pojechało do Croke Park na mecz, który rozpoczął się trzydzieści minut później, o 15:15
tymczasem, nie wiedząc o tłumie, siły brytyjskie zbliżały się i przygotowywały do ataku na mecz. Konwój żołnierzy w ciężarówkach i trzech opancerzonych samochodach wjechał od północy i zatrzymał się wzdłuż Clonliffe Road., Konwój policji RIC wjechał z południowego zachodu, wzdłuż drogi Russell Street-Jones. Składał się on z dwunastu ciężarówek czarnych i tanów z przodu i sześciu ciężarówek pomocniczych z tyłu. Z przodu jeździło też kilku zwykłych pomocników z czarnymi i opalenizną. Mieli otoczyć Croke Park, pilnować wyjść i przeszukać wszystkich. Władze oświadczyły później, że ich intencją było ogłoszenie przez megafon, że wszyscy mężczyźni opuszczający teren zostaną przeszukani, a każdy, kto wyjdzie w inny sposób, zostanie rozstrzelany., Jednak z jakiegoś powodu, strzały zostały oddane przez policję, gdy tylko dotarli do południowo-zachodniej bramy na końcu kanału Królewskiego w Croke Park, o 15: 25.
niektórzy policjanci twierdzili później, że zostali ostrzelani jako pierwsi, gdy przybyli poza Croke Park, rzekomo przez wartowników IRA; ale inni policjanci z przodu konwoju nie potwierdzili tego i nie ma na to przekonujących dowodów. Cywilni świadkowie zgodzili się, że RIC otworzył ogień bez prowokacji, gdy wbiegli na teren., Dwóch policjantów z Dublina (DMP) pełniących służbę w pobliżu Bramy kanału nie zgłosiło ostrzału RIC. Inny posterunkowy DMP zeznał, że grupa RIC również przybyła do głównej bramy i zaczęła strzelać w powietrzu., Korespondenci The Manchester Guardian i Britain 's Daily News przeprowadzili wywiad ze świadkami i doszli do wniosku, że” strażnicy IRA”byli w rzeczywistości sprzedawcami biletów:
jest to zwyczaj na tym boisku piłkarskim, aby bilety były sprzedawane poza bramami przez uznanych sprzedawców biletów, którzy prawdopodobnie przedstawiliby wygląd pikiety i naturalnie biegali w środku przy podejściu kilkunastu wojskowych ciężarówek. Nikt nie naraża się niepotrzebnie w Irlandii, kiedy przejeżdża wojskowa ciężarówka.,
policja w czołowych ciężarówkach konwoju wyskoczyła, przejechała przejściem do bramy końca kanału, przedzierała się przez bramki obrotowe i zaczęła szybko strzelać z karabinów i rewolwerów. Irlandzki Dziennik Freeman ' s poinformował, że
widzowie zostali zaskoczeni salwą strzałów oddanych z wejść do kołowrotu. Uzbrojeni i umundurowani mężczyźni wchodzili na pole, a zaraz po wybuchu strzelaniny miały miejsce sceny najśmielszego zamieszania., Widzowie spieszyli się na drugą stronę Croke Park i padły strzały nad ich głowami i w tłum.
policja strzelała przez około dziewięćdziesiąt sekund. Ich dowódca, Major Mills, przyznał później, że jego ludzie byli „podekscytowani i wymknęli się spod kontroli”. Niektórzy policjanci strzelali do uciekającego tłumu z boiska, podczas gdy inni, poza terenem, otworzyli ogień z mostu nad kanałem w widzów, którzy wspinali się po ścianie kanału próbując uciec., Po drugiej stronie parku żołnierze na Clonliffe Road byli zaskoczeni najpierw dźwiękiem fusillade, a następnie widokiem spanikowanych ludzi uciekających z terenu. Gdy widzowie rozeszli się, opancerzony samochód na St James Avenue wystrzelił swoje karabiny maszynowe nad głowami tłumu, próbując ich zatrzymać.
zanim Major Mills odzyskał kontrolę nad swoimi ludźmi, policja wystrzeliła 114 pocisków z amunicji karabinowej, podczas gdy 50 pocisków zostało wystrzelonych z samochodu pancernego poza parkiem., Siedem osób zostało zastrzelonych, a pięć kolejnych zostało tak ciężko rannych, że później zmarło; kolejne dwie osoby zginęły w tłumie. Wśród zabitych znalazła się Jane Boyle, jedyna zabita kobieta, która poszła na mecz ze swoim narzeczonym i miała wziąć ślub pięć dni później. Dwóch chłopców w wieku 10 i 11 lat zostało zastrzelonych. Dwaj piłkarze, Michael Hogan i Jim Egan, zostali zastrzeleni; Egan przeżył, ale Hogan został zabity, jedyny gracz śmiertelnie ranny. Były dziesiątki innych rannych i rannych. Policja nie poniosła żadnych strat.,
po ustaniu ostrzału, siły bezpieczeństwa przeszukały pozostałych ludzi w tłumie, zanim wypuściły ich. Oddział wojskowy odzyskał jeden rewolwer: miejscowy gospodarz zeznał, że uciekający widz wyrzucił go w swoim ogrodzie. Władze brytyjskie podały, że w terenie znaleziono 30-40 wyrzuconych rewolwerów. Jednak Major Mills stwierdził, że nie znaleziono broni na widowni ani na terenie.
działania policji zostały oficjalnie niedozwolone i zostały przywitane z przerażeniem przez brytyjskie władze na Zamku w Dublinie., W celu zatuszowania charakteru zachowania brytyjskich sił, wydano komunikat prasowy, w którym stwierdzono:
pewna liczba mężczyzn przybyła do Dublina w sobotę pod pozorem zaproszenia na mecz piłki nożnej pomiędzy Tipperary i Dublinem. Ale ich prawdziwym zamiarem było wzięcie udziału w serii morderczych oburzeń, które miały miejsce w Dublinie tego ranka. Dowiedziawszy się w sobotę, że wielu z tych strzelców było obecnych w Croke Park, siły koronne udały się do ataku na pole., Pierwotnym zamiarem było, aby oficer udał się do środka pola i przemawiając z megafonu, zaprosił zabójców, aby się ujawnili. Ale przy ich podejściu uzbrojone pikiety dały Ostrzeżenie. Padły strzały, aby ostrzec poszukiwanych, którzy wywołali panikę i uciekli w zamieszaniu.
The Times, który w czasie wojny był publikacją pro-Unionistyczną, wyśmiewał wersję wydarzeń z zamku w Dublinie, podobnie jak delegacja Brytyjskiej Partii Pracy odwiedzająca Irlandię w tym czasie., Brytyjski brygadier Frank Percy Crozier, dowódca dywizji pomocniczej, zrezygnował później z powodu oficjalnego aprobaty nieuzasadnionych działań pomocniczych w Croke Park. Jeden z jego oficerów powiedział mu, że „czarni i Opaleńcy strzelali do tłumu bez żadnej prowokacji”. Major Mills stwierdził: „nie widziałem potrzeby żadnego strzelania”.,
lista ofiar Croke Park
wieczorem: zabójstwo na Zamku w Dublinie
późnej nocy dwóch wysokich rangą oficerów IRA, Dick McKee i Peadar Clancy, wraz z innym człowiek, Conor Clune, został zabity podczas przetrzymywania i przesłuchiwania w zamku w Dublinie. McKee i Clancy byli zaangażowani w planowanie zabójstw brytyjskich agentów i zostali schwytani w czasie nalotu na kilka godzin przed ich dokonaniem., Clune, siostrzeniec Patricka Clune ' a, arcybiskupa Perth w Australii, dołączył do Irlandzkich Ochotników wkrótce po jego założeniu, ale nie jest jasne, czy kiedykolwiek był aktywny. Został aresztowany podczas kolejnego nalotu na hotel, który właśnie opuścili członkowie IRA.
ich porywacze powiedzieli, że ponieważ w celach nie było miejsca, zostali umieszczeni w wartowni zawierającej broń i zostali zabici podczas próby ucieczki. Rzekomo rzucali granaty, które nie zdetonowały, a następnie strzelali do strażników z karabinu, ale spudłowali. Zostali zastrzeleni przez pomocników., Badania lekarskie wykazały złamania kości i otarcia zgodne z długotrwałymi atakami oraz rany postrzałowe głowy i ciała. Ich twarze były pokryte skaleczeniami i siniakami, a McKee miał widoczną ranę bagnetem w boku. Jednak pracodawca Clune 'a, Edward MacLysaght, który oglądał zwłoki w szpitalu króla Jerzego V, stwierdził, że twierdzenie, że” ich twarze były tak poobijane, że były nierozpoznane i straszne do oglądania, jest dość nieprawdziwe. Pamiętam te Blade martwe twarze, jakbym patrzył na nie wczoraj, nie były oszpecone”., Lekarz wojskowy, który zbadał ciała, znalazł ślady przebarwień na skórze, ale stwierdził, że mogło to być wynikiem tego, jak ciała leżały. Znalazł liczne rany postrzałowe, podobnie jak prywatny lekarz zatrudniony przez Edwarda Maclysaghta, ale nie ma żadnych innych obrażeń, takich jak bagnet. IRA mole David Neligan był również nieugięty co do tego faktu., Szef brytyjskiego wywiadu Generał Brygady Ormonde Winter przeprowadził własne prywatne śledztwo, przesłuchując strażników i kontrolując miejsce zdarzenia, oświadczając, że jest zadowolony z ich relacji, stwierdzając, że ” jeden z rebeliantów leżał na plecach w pobliżu kominka, z granatem w prawej ręce, a pozostali dwaj byli w pobliżu. A na formie przed kominkiem znalazłem głębokie nacięcie, które zostało wykonane przez łopatę, gdy użyto go do ataku na pomocniczy., Wyciągnęłam kulę z drzwi i natychmiast zgłosiłam się do Sir Johna Andersona, który, nieco wątpliwy co do dokładności moich informacji, towarzyszył mi do pokoju wartowniczego. Słuchał wypowiedzi pomocników I byłem w stanie pokazać mu na to oko i namacalny dowód”.