Language and imagery
reputacja Iago za uczciwość jest podstawą jego oszustw. Język Iago jest usprawiedliwiony jako język prostego żołnierza, z Cassio pozwalając: „on mówi do domu, madam; możesz rozkoszować się nim bardziej w żołnierzu niż w uczonym” (2.1.161–62). Ta sprzeczność szczerości z żołnierską bezmyślnością utrudnia Desdemonie, która nigdy nie potrafi przekazać swojej szczerości w ten sposób., Później usiądzie Otello: „daj swoje najgorsze myśli / najgorsze słowa” (3.3.133–34).
ale, z dala od przełożonych, chamstwo Iago staje się obsesyjnie lubieżne. W przemówieniu mieszka na częściach ciała-oczy, ręce, usta, krew-i „akt sportu” (2.1.217), czyli rzekomej aktywności seksualnej Desdemony i Cassio. Iago przedstawia pożądanie w sposób niski, z redukcyjnym językiem: adoracja Desdemony to „przemoc”, uwodzicielskie opowieści Otello to ” przechwałki … kłamstwa”. Redukcja bazowa Jago określa seks jako głód: „jej oko musi być nakarmione” (2.1.215)., Podobnie jak pożerające zwierzę seksualne, Desdemona będzie potrzebowała atrakcyjnego mężczyzny „aby dać sytości świeży apetyt” (2.1.217–18). Desdemona jest graficznie przedstawiana jako odrzucająca nieustanną „konsumpcję” Otello: „jej delikatna czułość znajdzie się nadużywana, zacznie unosić wąwóz, nie lubić i brzydzić się wrzosowiskiem” (2.1.221–22). Na tym obrazie Iago sugeruje odruch wymiotny i wymiotny, który wraz z pojęciem „nadużywanej „”czułości” ma konotacje obrzydzenia z seksem oralnym. Obraz żywności obfituje. Retorując, ” wino, które pije, jest zrobione z winogron „(2.1.,238), Iago sugeruje, że Desdemona jest jak wszystkie kobiety-kobiety, które spożywają i oddają się obżartym przyjemnościom. Obraz jest odwrócony później w sztuce, kiedy Emilia komentuje, że mężczyźni „wszyscy są tylko żołądkami, a my wszyscy jesteśmy tylko jedzeniem” (3.4.93). Obraz jedzenia Iago zawiera seksualne insynuacje: „Blest fig' s end!' (2.1.238). Jest to współczesna nieprzyzwoitość, figi kojarzone są z kobiecym sromem.
ale język Iago to tylko słowa. Nie ma dowodów na cudzołóstwo, z wyjątkiem tego, że Cassio jest „pantoflem i subtelnym rycerzem” (2.1.,229), jego śliskość podkreślała sybilanty, a Desdemona „wiosłował dłonią” (2.1.240–41). Nic się nie stało. Chociaż Roderigo kontruje, ” nie mogę w to uwierzyć. Jest pełna błogosławionej kondycji”, sama objętość – i siła-słów Iago zaciemnia nielogiczne rozumowanie i obezwładnia Roderigo. Iago pyta się tylko, czy Roderigo widział, jak Desdemona „wiosłuje” ręką Cassio, żartobliwe słowo nawiązujące do wizerunku „sportu”, a także rzekomo wodnistej Natury Cassio., Roderigo odrzuca to jako „uprzejmość”, ale przyznaje, że „widział”. Jednak wcześniej Iago mówi nam, że to Cassio „bierze ją za dłoń” (2.1.163). Przez język Iago, Roderigo zostaje oszukany w błędnym widzeniu-sztuczka, w którą Othello później się zakocha.
forma dramatyczna
mowa Jago jest prozą, podobnie jak wiele innych. Z przedłużonym milczeniem Roderigo, to też wydaje się być przedłużonym bokiem. Kontrast jest wyraźny między okazałym wersem Othello (2.1.194–204), A skradającą się prozą Iago. Proza kontrastuje również ze sceną zamykającą monolog (2.1.,267-93), gdzie Ograniczony werset podąża za jego precyzyjnym, jeśli urojonym, rozumowaniem. Szekspir używa prozy z wielu powodów: dla komicznych lub intymnych wymian, dla skromnych postaci, dla przeciwstawnych konwencji Książąt, takich jak Hamlet. Tutaj proza Iago jest jak rozluźnienie, jak człowiek rozklejający pas. Wcześniej zaangażowany w skomplikowaną grę słów z Cassio i Desdemoną, może teraz zrelaksować się w łatwiejszym oszustwie: fałszywej intymności z Roderigo. Proza pozwala Iago wytworzyć perswazyjne wylewanie i wypuszczać powtarzające się stosy obrazów, mające pogrzebać słabe obiekcje Roderigo., Zarządza tylko trzema (2.1.211, 236, 242), zanim ustąpi z nieprzekonującą „studnią” (2.1.256), doskonale wyrażającą jego bezsensowność. Stanowi też ironię zamykającą ten fragment – nic już nie będzie „dobrze” na Cyprze.
struktura
władza Iago nad Roderigo jest podkreślana przez jego strukturę zdań. Powtarzające się imperatywy rozpoczynają mowę: „chodź tu” (2.1.206), „połóż tak palec”, „pozwól się pouczyć duszy twojej”, „zaznacz mnie” (2.1.212). Wszyscy są instrukcjami, aby być cicho i słuchać, których Roderigo posłusznie słucha., Po tym, jak został instruktorem Roderigo, Iago poucza go przez serię pytań, głównie retorycznych. Wyciąga nawet dla niego wnioski Roderigo, używając języka pouczającej dyscypliny do opisania wyobrażonego cudzołóstwa: „kiedy te mutualności tak się zmieniają, ciężko przychodzi Mistrz i główne ćwiczenie”(2.1.246–48). Iago zamyka się tak, jak zaczynał, z poleceniem, aby postępować zgodnie z instrukcjami: „Czuwaj dziś wieczorem; na rozkaz” (2.1.249–50). Okrągła struktura mowy wzmacnia jego zamknięty chwyt Roderigo.,
krytyczne interpretacje Iago
Iago jest mizoginistyczny. Ale lektura historyka mogłaby przyjrzeć się jego przedstawieniu kobiet jako produktowi jego czasów i kultury. Jakobeański pogląd na weneckie kobiety, w szczególności pogląd, że były one seksualnie niemoralne, jak wiarygodny jest Roderigo i Otello w portretowaniu Desdemony. Jakobijskie portrety często sprowadzają kobiety do świętych, matek lub dziwek. W rzeczywistości sam argument Iago jest interpretowany w języku kobiecej reprodukcji, opisywany jako ” najbardziej ciężarna i niewymuszona pozycja „(2.1.,224), który przypomina archetyp jakobejski kobiety doskonałej, ale paradoksalnej, dziewiczej matki. Jakobijski ideał całkowitej czystości pozostawia Desdemonę podatną na bezlitosne męskie spojrzenie. W rzeczywistości mizoginia Iago blednie w porównaniu z niektórymi współczesnymi dramatami, takimi jak Volpone Bena Jonsona, również osadzony w Wenecji, i 'Tis Pity She' s a Whore Johna Forda.
jednak tak skrajna mizoginia to zachowanie złoczyńców w dramacie Jakobejskim, sugerujące, że oni, a Jago, przekroczyli znamię., Iago zawistnie przedstawia Cassio jako „przystojnego” i „młodego”, przypisując mu jednocześnie własne cechy charakteru – „rycerza”, ” samą formę … pozornie „(2.1.227), „poszukiwacz z okazji” (2.1.229–30) – sugeruje, że ma on zazdrosną naturę. Wściekłość Iago wobec kobiecej seksualności może być więc tylko jednym z przykładów jego złośliwych ataków na „inność”, aby ukoić jego poczucie społecznej impotencji. Zasugerowano nawet, że Iago jest dosłownie impotentem, powodując jego rozgoryczoną zazdrość seksualną. To z pewnością sprawia, że Desdemona odwraca się do Iago wcześniej w scenie – ” Oh, najbardziej lamerskie i impotentne wnioski!,”(2.1.158) – bardziej wymowny.