lokalizowanie anatomicznych punktów orientacyjnych może być wykonywane za pomocą dwóch protokołów palpacji: 1) palpacja ręczna, która pozwala na przestrzenną lokalizację punktów orientacyjnych za pomocą rąk połączonych lub nie z digitalizacją trójwymiarową (3D) oraz 2) palpacja wirtualna na modelach komputerowych 3D uzyskanych np. z obrazowania medycznego.
-
ręczne badanie palpacyjne punktów orientacyjnych szkieletu w połączeniu z digitalizacją 3D (wyjaśnienia w tekście poniżej).,
-
wirtualne badanie palpacyjne obiektów szkieletowych.
ręczne badanie palpacyjne punktów orientacyjnych układu kostnego (zob. obraz po lewej stronie). Palpująca ręka lokalizuje palpacyjne punkty orientacyjne z zadowalającą dokładnością(poniżej 1 cm). Markery odblaskowe są częścią protokołu naukowego i umożliwiają dalszą analizę ilościową ruchu w celu obserwacji zaburzeń stawów.,
wirtualne badanie palpacyjne punktów kostnych zlokalizowanych na trójwymiarowym modelu kości (ilustrowany tutaj na modelu kolana pacjenta uzyskanym z obrazowania medycznego, patrz zdjęcie po prawej stronie). Kolorowe kule na kościach wskazują palpacyjne punkty orientacyjne szkieletu. Metoda ta w połączeniu z ilościowym ręcznym palpacją pozwala na specyficzną wizualizację zachowania stawów podczas poszczególnych zadań ruchowych (np. chodzenie, wspinanie się po schodach itp.).
powyższe protokoły mogą być używane niezależnie., Ręczne badanie palpacyjne jest wykorzystywane w działaniach klinicznych do różnych celów: – identyfikacji obszarów bolesnych; – pozycjonowania poszczególnych elementów wyposażenia (elektromiografia elektrod, osłuchiwanie, zewnętrzne punkty orientacyjne stosowane w klinicznej analizie ruchu lub skanowaniu powierzchni ciała); lub – pomiarów parametrów morfologicznych (np. długość kończyn). Sama palpacja wirtualna jest przydatna do ilościowego określenia poszczególnych parametrów morfologicznych z obrazowania medycznego: – długość kończyny; – orientacja kończyny; – kąt stawu; lub-odległość między różnymi lokalizacjami szkieletu.,
łączenie danych zarówno z manualnych, jak i wirtualnych protokołów palpacyjnych pozwala na przeprowadzenie analizy uzupełniającej: – protokoły rejestracji mające na celu budowanie ram odniesienia dla reprezentacji ruchu zgodnie z powtarzalnymi konwencjami klinicznymi; – dokładne modelowanie kinematyki stawów podczas analizy układu mięśniowo – szkieletowego; – precyzyjne dopasowanie narzędzi ortopedycznych do indywidualnej anatomii pacjenta; lub-owijanie i skalowanie tekstur powierzchni do danych ruchu podczas tworzenia postaci animowanych.,
zastosowanie standaryzowanych definicji dla powyższych działań pozwala na lepsze porównanie i wymianę wyników; jest to kluczowy element dla obserwacji pacjenta lub opracowania wysokiej jakości baz danych klinicznych i badawczych. Takie definicje pozwalają również na akceptowalną powtarzalność przez osoby o różnym pochodzeniu (fizjoterapeutów, lekarzy, pielęgniarek, inżynierów itp.). Ściśle stosowane definicje pozwalają na lepszą wymianę danych i porównanie wyników dzięki standaryzacji procedury., Bez standaryzacji anatomicznej badanie palpacyjne jest podatne na błędy i słabo odtwarzalne.