DROGA PODANIA pozajelitowego (zwana również drogą wstrzyknięcia) jest najszybszą i drugą najczęstszą drogą podawania leku. Termin pozajelitowy składa się z dwóch słów – par znaczenie beyond i enteral znaczenie jelito., Stąd można powiedzieć, że podawanie pozajelitowe dosłownie oznacza wprowadzanie substancji do organizmu innymi drogami niż przewód pokarmowy, ale praktycznie termin ten stosuje się do wstrzykiwania substancji w postaci roztworu lub zawiesiny do organizmu w różnych miejscach i na różnych głębokościach za pomocą igły (Zwykle igły podskórnej) i strzykawki.,
pozajelitowe podawanie leków może być wykonywane przez wstrzyknięcie (małe objętości), infuzję (duże objętości) lub implant, i chociaż jego typowym celem jest osiągnięcie szybkich efektów ogólnoustrojowych, może być również stosowany miejscowo w danym regionie, tkance lub narządzie poprzez wstrzyknięcie substancji leku bezpośrednio w miejsce działania, w celu osiągnięcia wysokich stężeń leku w miejscu działania i / lub zminimalizowania ogólnoustrojowych działań niepożądanych.
najważniejsze i najczęściej stosowane pozajelitowe drogi podania to droga dożylna (IV.), domięśniowa (I. m.) i podskórna (SC.)., Inne rzadziej występujące drogi (specjalistyczne drogi pozajelitowe) są podsumowane poniżej.
1. Droga dopochwowa: wiąże się to z podaniem leku w obrębie kręgosłupa. Dwie najczęstsze drogi podawania dopochwowego leku to droga zewnątrzoponowa i droga dopochwowa. Drogi te są wykorzystywane głównie do znieczulenia (np. lidokaina, Bupiwakaina) i leczenia bólu (np. opioidowe leki przeciwbólowe).
a. droga zewnątrzoponowa: jest to metoda podawania leku, w której lek jest wstrzykiwany na lub przez oponę twardą., Lek musi być filtrowany przez tłuszcz i żyły, aby dotrzeć do korzeni nerwowych, opóźniając w ten sposób początek efektu. Wspomaga stałe łączenie cewników.
B. Droga Dokanałowa: droga ta obejmuje bezpośrednie podawanie leków do przestrzeni podpajęczynówkowej, tj. płynu mózgowo-rdzeniowego (CSF) przez igłę do nakłucia lędźwiowego. Droga ta oferuje zaletę wysokiej dostępności leku w płynie mózgowo-rdzeniowym, ponieważ bariera krew – mózg i bariera krew-CSF są omijane., Stąd lek działa bezpośrednio na ośrodkowy układ nerwowy (OUN). Podanie dooponowe nie obsługuje stałego cewnika.
2. Droga wewnątrzczaszkowa: Droga wewnątrzczaszkowa obejmuje bezpośrednie podanie do tętnicy, zwykle w celu uzyskania miejscowego wpływu na nawadniane narządy lub tkanki. Na przykład, przeciwnowotworowe wstrzyknięty w okolicy guza, ze zmniejszeniem ogólnoustrojowych działań niepożądanych. Jest również przydatny do podawania leków rozszerzających naczynia w zatorach tętniczych lub środkach kontrastowych do arteriografii.
3., Droga wewnątrzkomórkowa: wiąże się to z bezpośrednim podaniem do komór mózgowych. Droga ta omija barierę krew-mózg i inne mechanizmy, które ograniczają dystrybucję leku do mózgu, umożliwiając wysokie stężenia leku do przedziału centralnego.
Czytaj także: dożylna Droga podania leku: zalety i wady
4., Droga wewnątrzsercowa: ta droga podawania leku jest używana tylko jako droga awaryjna podczas zatrzymania krążenia (wstrzyknięcie adrenaliny do komór serca) z powodu poważnych obrażeń, które mogą być spowodowane przez igłę. Polega na bezpośrednim podawaniu leków do serca.
5. Droga śródskórna / śródskórna: droga ta obejmuje podawanie leków wewnątrz skóry, na poziomie skóry właściwej, na ogół w strefie brzusznej przedramienia. Ze względu na bardzo niski dopływ krwi do skóry właściwej podanie śródskórne oznacza prawie zerowe ogólnoustrojowe wchłanianie leku., Zwykle stosuje się go do szczepionek (np. szczepionki BCG) i do znieczulenia miejscowego, a także do celów diagnostycznych w testach nadwrażliwości.
6. Droga wewnątrzczaszkowa: wiąże się to z bezpośrednim podawaniem na staw, zwykle w celu uzyskania efektów miejscowych. Na przykład, przeciwzapalne kortykosteroidy na zapalenie stawów.
7. Intralymphatic route: Intralymphatic route obejmuje podawanie leków do węzłów chłonnych lub naczynia., Jest on stosowany na przykład do podawania komórek macierzystych podczas leczenia chorób autoimmunologicznych, terapii przeciwnowotworowej i / lub do celów diagnostycznych (wstrzykiwanie odczynników kontrastowych).
Czytaj także: podskórna Droga podania leku: zalety i wady
8. Droga wewnątrzkostna: polega to na bezpośrednim podawaniu leków do szpiku kości. Można go bezpiecznie stosować do podawania dożylnego leku lub płynu wymaganego podczas resuscytacji dziecięcej, ponieważ naczyniowe łóżko tych Kości szybko transportuje lek do reszty ciała., Początek działania i stężenie leku są porównywalne z osiąganymi po podaniu dożylnym leków.
9. Droga dootrzewnowa: iniekcja jest podawana w przestrzeni otrzewnowej, co prowadzi do wysokiej szybkości wchłaniania przypisanej do dostępnej dużej powierzchni. Droga ta może powodować zakażenia w jamie otrzewnowej i jest bolesna i ryzykowna.,
Comparison of the Intravenous, Intramuscular & Subcutaneous Route
| Feature | Intravenous Route (i.v.) |
Intramuscular Route (i.m.) |
Subcutaneous Route (s.c.,=”682d4f76a0″>Site of administration |
In the vein lumen | Large muscles like deltoid, dorsogluteal etc |
Loose subcutaneous tissue under the skin |
| Depot Preparations | Can’t be made | Can be made | Can be made | |||
| Absorption Rate of drugs |
Highest | In between i.,v. I s.c.,w | ||||
| Time until effect | 30 – 60 seconds | 10 – 20 minutes | 15 – 30 minutes | |||
| Recommended volume | Small to large volumes | 2 -5 ml | ≤ 2 ml |
Advantages of parenteral route of drug administration
Advantages of parenteral administration are as follows:
1., Pozajelitowa droga podawania leku jest drogą wyboru dla leków, które mają słabe wchłanianie w GIT i leków, takich jak insulina, które są niestabilne w przewodzie pokarmowym (GIT) i / lub które są niestabilne w GIT (np. insulina, heparyna).
2. Pozajelitowe drogi podawania mogą być stosowane u pacjentów nieprzytomnych, niewspółpracujących i wymiotujących lub w okolicznościach wymagających szybkiego początku działania.
3. Biodostępność jest szybsza i bardziej przewidywalna.
4. Unika się zakłócania metabolizmu wątroby.
5. Nie ma szans na zakłócenia przez żywność lub enzymy trawienne.,
6. To istotne czasami w wchłanianiu aktywnej postaci leku.
wady pozajelitowego podawania leku
główne wady pozajelitowego podawania leku są następujące:
1. Podawanie leków tymi drogami jest nieodwracalne i stwarza większe ryzyko niż inne drogi
2. Jest to inwazyjna droga podawania leku, a zatem może powodować strach, ból, uszkodzenie tkanek i/lub infekcje.
3. Zastrzyki mają ograniczenia dotyczące dostarczania produktów białkowych, szczególnie tych, które wymagają trwałego poziomu.
4., Jest to na ogół bardziej ryzykowne.
5. Wstrzykiwany preparat musi być sterylny.
6. Lek podawany drogą pozajelitową z wyjątkiem drogi dotętniczej może być nadal eliminowany przez metabolizm pierwszego przejścia w wątrobie przed dystrybucją do reszty ciała.
7. Pomoc jest zawsze potrzebna, aby podać pozajelitową postać dawkowania.