problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz Pomoc dla mediów.
według opublikowanych recenzji i innych współczesnych relacji, uznana biegłość Jenkins w grze na fortepianie nie przekładała się dobrze na jej śpiew. Jest opisywana jako mająca duże trudności z takimi podstawowymi umiejętnościami wokalnymi, jak wysokość, rytm i podtrzymywanie nut i fraz., W nagraniach jej akompaniator Cosmé McMoon dokonuje korekt, aby zrekompensować jej ciągłe wahania tempa i błędy rytmiczne, ale niewiele mógł zrobić, aby ukryć jej niedokładną intonację. Była konsekwentnie płaska, czasami znacznie Jej dykcja była podobnie niespełniona, szczególnie w przypadku tekstów obcojęzycznych.
trudne arie operowe, które Jenkins zdecydowała się wykonać—wszystkie znacznie wykraczające poza jej możliwości techniczne i zakres wokalny—służyły jedynie podkreśleniu tych braków., „Nie ma sposobu, aby nawet pedagogicznie o tym dyskutować” – powiedział instruktor wokalny Bill Schuman. „To niesamowite, że ona nawet próbuje śpiewać tę muzykę.”Impresario opery Ira Siff, który nazwał ją „anty-Callas”, powiedział: „Jenkins był wybitnie zły, tak zły, że dodawał się do całkiem dobrego wieczoru Teatralnego … Odbiegała od oryginalnej muzyki i robiła wnikliwe i instynktowne rzeczy swoim głosem, ale w strasznie zniekształcony sposób. Nie było końca tej okropności … Mówią, że Cole Porter musiał Walić laskę w stopę, aby nie śmiać się głośno, gdy śpiewała., Była taka zła.”Mimo to Porter rzadko opuszczał recital.
kwestia, czy „Lady Florence”—jak lubiła być nazywana i często rozdawała autografy—była w żartach, czy szczerze wierzyła, że ma talent wokalny, pozostaje kwestią dyskusyjną. Z jednej strony porównywała się przychylnie do słynnych sopranistek Friedy Hempel i Luisy Tetrazzini i wydawała się nieświadoma obfitego śmiechu publiczności podczas jej występów., Jej lojalni przyjaciele starali się zatuszować śmiech okrzykami i oklaskami; często opisywali jej technikę ciekawskim poszukiwaczom w „celowo dwuznacznych” terminach—na przykład „jej śpiew w najlepszym wydaniu sugeruje nieskrępowany zamach jakiegoś wielkiego ptaka”. Przychylne artykuły i mdłe recenzje, publikowane w specjalistycznych wydawnictwach muzycznych, takich jak kurier muzyczny, były najprawdopodobniej pisane przez jej przyjaciół lub samą siebie. „Powiedziałbym, że może nie wiedziała”, powiedziała mezzosopranistka Marilyn Horne. „Nie słyszymy siebie tak, jak inni nas słyszą.,”Uszkodzenie nerwów z powodu kiły i jej leczenia (patrz poniżej) może fizycznie upośledzić jej słuch, jak również.
z drugiej strony Jenkins odmówiła otwarcia swoich występów dla szerokiej publiczności i była wyraźnie świadoma swoich krytyków. „Ludzie mogą powiedzieć, że nie umiem śpiewać” – zauważyła kiedyś koleżance – ale nikt nie może powiedzieć, że nie śpiewałam.”Zwolniła swojego pierwotnego akompaniatora, Edwina Mcarthura, po tym, jak przyłapała go na dawaniu publiczności „świadomego uśmiechu” podczas występu., Dołożyła wszelkich starań, aby kontrolować dostęp do swoich prywatnych recitali, które odbywały się w jej mieszkaniu, w małych klubach, a każdego października w klubie Verdi „Bal srebrnych Skylarków” w Grand Ballroom hotelu Ritz-Carlton. Frekwencja, tylko na osobiste zaproszenie, była ograniczona do jej lojalnych klubowiczek i kilku wybranych innych. Jenkins sama zajmowała się dystrybucją pożądanych biletów, ostrożnie wykluczając obcych, zwłaszcza krytyków muzycznych. „Nie ma mowy, żeby nie wiedziała”, powiedział Schuman. „Nikt nie jest tak nieświadomy …, uwielbiała reakcje publiczności i uwielbiała śpiewać. Ale wiedziała.”
pomimo starannych starań, aby odizolować swój śpiew od publicznej ekspozycji, przewaga współczesnych opinii faworyzowała pogląd, że samo-złudzenie Jenkinsa było prawdziwe. „W tym czasie Frank Sinatra zaczął śpiewać, a Nastolatki mdlały podczas jego notatek i krzyczały”, powiedział McMoon w wywiadzie. „Więc myślała, że produkuje ten sam rodzaj efektu.””Florence nie myślała, że naciąga czyjąś nogę” – powiedział historyk opery Albert Innaurato. „Była compos mentis, a nie wariatką., Była bardzo właściwą, złożoną osobą.”Jak później ujął to anonimowy nekrolog”, jej uszy, uczące się w ciągłej introwersji, słyszały tylko promienne dźwięki, które nigdy nie wydawały się tłumić radości jej widzów.”
jej recitale zawierały arie ze standardowego repertuaru operowego Mozarta, Verdiego i Johanna Straussa, liedera Brahmsa, walca hiszpańskiego Valverde 'a” Clavelitos „(„małe goździki”) oraz utwory skomponowane przez nią samą i Mcmoona. Podobnie jak w swoich tableaux, swoje spektakle uzupełniała wyszukanymi kostiumami własnego projektu, często zawierającymi skrzydła, świecidełka i kwiaty., Wykonywała „Clavelitos” ubrana jak Carmen, wraz z kastanietami i wiklinowym koszem kwiatów, klikając kastaniety i rzucając kwiaty jeden po drugim. Kiedy skończyły jej się kwiaty, rzuciła też kosz—a potem kastaniety. Jej fani, świadomi tego, że „Clavelitos” jest jej ulubioną piosenką, Zwykle domagali się bisu, co skłoniło ją do wysłania McMoon na widownię po kwiaty, kosz i kastaniety, aby mogła ponownie zaśpiewać ten numer.,
Pewnego razu, gdy taksówka, w której jechała, zderzyła się z innym samochodem, Jenkins wydała wysoki krzyk. Po powrocie do domu, natychmiast podeszła do swojego fortepianu i potwierdziła (przynajmniej sobie), że dźwięk, który krzyczała, był legendarnym „F above high C” —tonem, którego nigdy wcześniej nie była w stanie osiągnąć. Zachwycona, odmówiła wniesienia oskarżenia przeciwko którejkolwiek z zaangażowanych stron, a nawet wysłała taksówkarzowi pudełko drogich cygar., McMoon powiedział, że ani on” ani nikt inny ” nigdy nie słyszał, jak śpiewa wysokie F, jednak.
w wieku 76 lat Jenkins ostatecznie ustąpił popytowi publicznemu i zarezerwował Carnegie Hall na przedstawienie general-admission, które miało miejsce 25 października 1944 roku. Bilety na imprezę wyprzedały się z tygodniowym wyprzedzeniem; popyt był taki, że około 2000 osób zostało odwróconych pod drzwiami 2800-osobowego miejsca. Udział wzięły liczne gwiazdy,m.in. Porter, Marge Champion, Gian Carlo Menotti, Kitty Carlisle i Lily Pons wraz z mężem, Andre Kostelanetzem, który skomponował piosenkę na recital., McMoon przypomniała później” szczególnie godny uwagi „moment:” jeśli moja sylwetka jeszcze cię nie przekona/Moja figura na pewno Cię przekona”, położyła ręce sprawiedliwie do bioder i weszła w taniec kołowy, który był najbardziej absurdalną rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałem. I stworzył tam pandemonium. Jedna słynna aktorka musiała zostać wyprowadzona ze swojego pudła, ponieważ stała się tak histeryczna.”
ponieważ dystrybucja biletów była poza kontrolą Jenkinsa po raz pierwszy, szydercy, szydercy i krytycy nie mogli być dłużej trzymani w ryzach., Następnego ranka gazety były wypełnione złośliwymi, sarkastycznymi recenzjami, które według Bayfielda zdewastowały Jenkinsa. „ma świetny głos” – napisał nowojorski krytyk Sun. „W rzeczywistości potrafi śpiewać wszystko oprócz nut … Większość jej śpiewu była beznadziejnie pozbawiona pozoru tonacji, ale im dalej była nuta od jej właściwego wzniesienia, tym bardziej publiczność śmiała się i oklaskiwała.”The New York Post był jeszcze mniej charytatywny:” Lady Florence … pobłażałem sobie wczoraj w jednym z najdziwniejszych żartów masowych, jakie Nowy Jork widział.,”
pięć dni po koncercie Jenkins doznała zawału serca podczas zakupów w sklepie muzycznym G. Schirmera i zmarła miesiąc później, 26 listopada 1944 roku, w swojej rezydencji na Manhattanie, hotelu Seymour. Została pochowana obok ojca w Mauzoleum Fostera na Hollenback Cemetery w Wilkes-Barre w Pensylwanii.
możliwy wpływ bieżących problemów medycznychedytuj
niektóre z trudności w funkcjonowaniu Jenkinsa przypisuje się nieleczonej Kile, która powoduje postępujące pogorszenie ośrodkowego układu nerwowego w jego późniejszych stadiach., Uszkodzenie nerwów i inne choroby spowodowane przez chorobę mogły zostać spotęgowane przez toksyczne skutki uboczne—takie jak utrata słuchu-z rtęci i arsenu, przeważających (i w dużej mierze nieskutecznych) środków zaradczych kiły ery przed antybiotykiem. Do czasu, gdy penicylina stała się ogólnie dostępna w 1940 roku, choroba Jenkinsa rozwinęła się do trzeciego stadium, które nie reaguje na antybiotyki.